Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Οι εντυπώσεις μιας Αμερικανίδας για ένα ταξίδι μεγάλης απόστασης με ηλεκτρικό αυτοκίνητο (παρά τη θέλησή της, μάλιστα). Θα μπορούσε να καταπραΰνει κανείς την απογοήτευσή της εξηγώντας της ότι η πρόοδος απαιτεί θυσίες! Στις εξηγήσεις τέτοιου είδους εμείς, οι Έλληνες, ίσως είμαστε πιο μπροστά και από αυτές στις ΗΠΑ ακόμα…
«Μία από τις πιο απογοητευτικές αλλά και ξεκαρδιστικές εμπειρίες της ζωής μου! Για το Σαββατοκύριακο πετάξαμε στο Τζάκσονβιλ, νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο και σχεδιάσαμε να πάμε στο Μαϊάμι για μια συναυλία και μετά να επιστρέψουμε στο Τζάκσονβιλ για να δούμε τον πατέρα μου. Αρκετά απλό, σωστά; Κάναμε κράτηση για ένα μικρό αυτοκίνητο – αυτό ήταν το μόνο που χρειαζόμασταν.
Όταν φτάσαμε, είχαν μόνο ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Τους είπα ότι ήθελα βενζίνη, γι’ αυτό είχα πληρώσει! Αλλά επέμειναν: “Μια ηλεκτρική Mustang είναι ακόμα καλύτερη και δεν θα πληρώσετε βενζίνη!”. Είχα τις αμφιβολίες μου, αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή.
Ρώτησα πόσο μακριά μπορεί να πάει με μία φόρτιση. Είπαν ότι ήταν συγκρίσιμο με ένα αυτοκίνητο βενζίνης (η αλήθεια, δεν ήταν).
– Βρίσκεις εύκολα σταθμούς φόρτισης;
Με διαβεβαίωσαν ότι υπάρχουν παντού στη Φλόριντα (όχι, δεν είναι αλήθεια).
– Μπορώ να σταματήσω σε οποιονδήποτε σταθμό, όπως η Tesla;
– Φυσικά!
(Κι αυτό λάθος).
Χρειαζόταν πάνω από μία ώρα για να φορτίσεις, μερικές φορές 90 λεπτά! Για κάθε 2,5 ώρες οδήγησης, έπρεπε να σταματάμε και να φορτίζουμε για τουλάχιστον μία ώρα. Οι σταθμοί φόρτισης ήταν δύσκολο να βρεθούν, συχνά εκτός της βασικής οδού, και μια φορά καταλήξαμε στη μέση ενός καταυλισμού αστέγων. Μια άλλη φορά κανένας από τους φορτιστές δεν λειτουργούσε. Και σε μια στάση η ένταση ήταν τόσο μεγάλη, που νόμιζα ότι θα ξεσπούσε καβγάς, καθώς οι άνθρωποι περίμεναν πάνω από μια ώρα για να έρθει η σειρά τους να φορτίσουν.
Και το κόστος; Κάθε φόρτιση κόστιζε περίπου 30 δολάρια! Έτσι, για 2,5 ώρες οδήγησης ξοδεύαμε 30 δολάρια, μετατρέποντας το ταξίδι μας διάρκειας 5 ωρών σε μια σχεδόν 9ωρη δοκιμασία και ξοδεύοντας πάνω από 150 δολάρια σε έξοδα φόρτισης.
Όταν φτάσαμε στο Μαϊάμι, τηλεφώνησα για να ανταλλάξω το αυτοκίνητο – μόνο και μόνο για να διαπιστώσω ότι δεν υπήρχαν πουθενά διαθέσιμα αυτοκίνητα με βενζίνη. Και δεν ήμασταν μόνο εμείς και άλλες οικογένειες είχαν, επίσης, κολλήσει, ήταν απογοητευμένες και δεν μπορούσαν να φτάσουν στην ώρα τους εκεί όπου έπρεπε να πάνε.
Στην επιστροφή τα πράγματα ήταν ελαφρώς καλύτερα, στις 8,5 ώρες, αλλά φτάσαμε με οριακό επίπεδο φόρτισης και έπρεπε να κατευθυνθούμε κατευθείαν σε έναν σταθμό το επόμενο πρωί. Δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να γελάμε με τη γελοιότητα του πράγματος – δύο γυναίκες σε ένα φανταχτερό, πανάκριβο αυτοκίνητο, που σου επιτρέπει να παραγγείλεις εν κινήσει κοτόπουλο από την αλυσίδα Chick-fil-A, αλλά δεν σου επιτρέπει να βρεις σταθμό φόρτισης ενώ οδηγείς. Είναι απόλυτα λογικό, σωστά;».
