Ένας ηθοποιός μίλησε δημόσια για τις ανθρώπινες σχέσεις και τα λόγια του άγγιξαν βαθιά τις συνειδήσεις όσων είχαν την τύχη να τον ακούσουν
Του Παναγιώτη Λιάκου
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης είναι μοναδική περίπτωση στον ελληνικό χώρο του πνεύματος. Παραδίδει μαθήματα ανθρωπιάς, ήθους, ελευθεροφροσύνης και πατριωτισμού χωρίς να πιέζει, χωρίς διδακτισμούς, χωρίς ανασηκωμένα τα φρύδια και υψωμένο το δάχτυλο.
Στην εκπομπή «Ο κόσμος μέσα μας», την οποία παρουσιάζει στο Attica TV η Ίνα Ταράντου, μίλησε για την ηδονή τού να κάνει κάποιος το χρέος του βοηθώντας μέχρι τέλους, αγόγγυστα και γελαστά, τους γονείς του. Όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν το στιγμιότυπο βούρκωσαν.
Ιδού τι είπε αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος:
«Τα τελευταία χρόνια είχα αναλάβει εγώ τα πάντα. Δηλαδή, τους είχα σαν παιδιά μου, εντός εισαγωγικών… Η πιο ενδιαφέρουσα και ένδοξη εποχή ήταν η εποχή που γηροκόμησα τους γονείς μου. Και ένδοξη και ενδιαφέρουσα…. Ήταν ένα κομμάτι της οδύσσειας, της προσωπικής μου οδύσσειας. Και τώρα συνεχίζεται η οδύσσειά μου μέχρι να φτάσω στην Ιθάκη. Ένιωσα την ηδονή ότι κάνω το χρέος μου, όπως το έκαναν μέσα στους αιώνες όλοι οι πρόγονοί μου. Ένιωσα την ηδονή ότι είμαι ένας άξιος γιος και ένας πραγματικός άντρας. Όταν, δηλαδή, σήκωνα τον πατέρα μου αγκαλιά για να τον πάω από το αναπηρικό καροτσάκι στο κρεβάτι, ένιωθα ότι τώρα είμαι άντρας. Αυτό νομίζω είναι ο ανδρισμός σήμερα. Να μπορείς να αντιμετωπίσεις τη φθορά του πατέρα σου, τον θάνατό του που έρχεται, χωρίς των δειλών τα παρακάλια και παράπονα. […]
Η πρώτη μου ανάμνηση σαν παιδί είναι να με πλένει ο πατέρας μου. Ήμουν πάνω σε ένα τραπέζι, με είχε πλύνει και μου έβαζε pampers. Λίγο πριν φύγει από τη ζωή, τον έκανα εγώ μπάνιο. Έτσι ήταν η πρώτη μου εικόνα να με πλένει, τώρα τον έπλενα εγώ. Σε πληροφορώ ότι τον έκανα μπάνιο μέσα στα γέλια και τα χαχανητά. Γελάγαμε και γουστάραμε. Μου έλεγε “ποιος εγώ; Το θηρίο;”, που το παρατσούκλι του στο εργοστάσιο ήταν “η αρκούδα”, γιατί έπιανε τα σίδερα και τα έσπαγε. Και γέλαγε μόνος του επειδή δεν μπορούσε να σηκωθεί όρθιος. Όλα αυτά και με την τρομερή αγωνία του θανάτου».
Ακόμα δύο δημόσια πρόσωπα να είχαμε σαν τον Χαραλαμπίδη θα ήταν διαφορετικό το τοπίο του πνευματικού κόσμου στη χώρα μας.
