Του Κώστα Πρώιμου
Λόγω της ιδιαίτερής τους γεωγραφικής θέσης, οι έμπειροι στρατιωτικοί αναλυτές τα θεωρούν υπερόπλα διότι φέρουν μερικά χαρακτηριστικά «υπεραεροπλανοφόρων». Αν υποθέσουμε πως ξεσπά μια ένοπλη και ευρεία σύρραξη με την Τουρκία δίνουν στη χώρα μας σαφέστατα τακτική υπεροχή, αν φυσικά φέρουν τις κατάλληλες στρατιωτικές δυνάμεις στα εδάφη τους και τα πρέποντα οπλικά συστήματα.
Ο πρόλογος γίνεται για τα δεκαπέντε «Δωδεκάνησα» που μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέσα σε ένα ανελέητο και απρόβλεπτης τροπής πολυεθνές παζάρι τελικά προσαρτήθηκαν στην Ελλάδα.
Τα «Δωδεκάνησα» αποτελούσαν το γεωπολιτικό μήλο της έριδος εδώ και χιλιάδες χρόνια. Πέρσες, Βένετοι, Σταυροφόροι, Ιωαννίτες είναι μερικοί από τους αναρίθμητους επίδοξους πρώην επιδρομείς και κατακτητές. Τελικά τα κατέλαβαν οι Οθωμανοί το 1522.
Από το 1920 με τη συνθήκη των Σεβρών τα Δωδεκάνησα επρόκειτο να παραχωρηθούν στην Ελλάδα, με εξαίρεση τη Ρόδο η οποία είχε καταληφθεί από τους Ιταλούς. Στην εν λόγω συμφωνία, την οποία επιτηρούσε ο γνωστός σε όλους μας Μολότοφ είχε μπει ως απαράβατος όρος η αποστρατικοποίησή τους. Η παταγώδης και πολυδιάστατη αρνητική έκβαση της Μικρασιατικής Εκστρατείας έδωσε «πάτημα» για πολλούς λόγους στους Ιταλούς να μην τα παραδώσουν.
Εξάλλου, ένας από τους κύριους λόγους που η Ελλάδα μπήκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τους Ιταλούς ήταν η σύναψη συμφωνίας του Μεταξά με τους Αγγλογάλλους, με «έπαθλο» τα Δωδεκάνησα. Πώς σήμερα εκτιμούν ότι λαμβάνουν εκ νέου δικαιώματα στα πολύπαθα Δωδεκάνησα οι Τούρκοι που κράτησαν μια επιτηδευμένη ουδετερότητα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Όταν χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους και για το συγκεκριμένο αιγαιοπελαγίτικο νησιωτικό σύμπλεγμα;
Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και χάρις στην καίρια παρέμβαση του Στάλιν για ευνόητους λόγους, στη «συμφωνία Ειρήνης» του Παρισίου το 1947 τα Δωδεκάνησα ενσωματώθηκαν στην ελληνική επικράτεια, με διοικητή τον Ναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη.
Δυστυχώς, είναι ηλίου φαεινότερο πως με την αμφιβόλων πολιτικών προθέσεων κυβέρνηση Μητσοτάκη γυρίζουμε με χαρακτηριστική εθνική αφωνία πολλές δεκαετίες πίσω. Ήδη από εκείνη τη μακρινή και ματωμένη βραδιά των Ιμίων, η οποία έχρισε ως αδικοχαμένους ήρωες τρείς Έλληνες στρατιωτικούς ετέθησαν οι γκρίζες ζώνες. Πώς γίνεται επί της ουσίας να επαναδιαπραγματευόμαστε για τα κεκτημένα μας στο Αιγαίο; Και ποια σοφή απόφαση να αναμένουμε από τη Χάγη αν τελικά το μείζονος σημασίας ζήτημα καταλήξει στα έδρανα του διεθνούς δικαστηρίου;
Όταν ο Τούρκος μπαίνει στο σπίτι σου, το οποίο εδώ και διακόσια χρόνια το έχεις κτίσει με ποταμούς αίματος και σου λέει: «ξέρεις κάτι γείτονα, το σαλόνι σου και η κουζίνα σου είναι και δικά μου», τότε το πράγμα ξεφεύγει από κάθε διπλωματική λογική. Στη δική μας ειδική περίπτωση αφού αποδεχόμαστε τη διεκδίκηση των Τούρκων δια της πλαγίας οδού (Χάγη) πράγματι πυροβολούμε τα πόδια μας.
Ασφαλώς τα συμφέροντα των «δήθεν» συμμάχων είναι τεράστια, καθώς το Αιγαίο ενδείκνυται για χρυσοφόρες μπίζνες πολυεθνικών εταιρικών σχημάτων αλλά και προκρίνεται στα γεωπολιτικά σχέδια των ισχυρών λόγω της εξέχουσας και νευραλγικής του γεωστρατηγικής θέσης.
Οι ΗΠΑ δεν θέλουν με τίποτα να ζήσουν έναν ακόμη στρατιωτικό εφιάλτη στο προσεχές μέλλον, με τον σκληροτράχηλο Ρώσσο να ξεμυτίζει μέσα από μια μεγάλη επιχείρηση στο Αιγαίο και με την αμέριστη βοήθεια των υπέρμετρα συμφεροντολόγων Τούρκων.
Γι’ αυτό άλλωστε, σύμφωνα με έμπειρους υπερατλαντικούς παρατηρητές οι Αμερικανοί κάνουν ό,τι μπορούν για να οχυρωθούν (Αλεξανδρούπολη) αλλά και για να καλοπιάσουν και να δεσμεύσουν εν προκειμένω την αναμφισβήτητα ευέλικτη σε διεθνές επίπεδο και πολυπρόσωπη διπλωματικά κυβέρνηση Ερντογάν.
