Του Αλκιβιάδη Κεφαλά*
Τρία έθνη έρχονται αντιμέτωπα με ασαφείς εθνικές ταυτότητες στην Ευρώπη. Οι Αυστριακοί αιωρούνται μεταξύ γερμανικού και κεντροευρωπαϊκού αυτοπροσδιορισμού, οι Σκοπιανοί ταλαντεύονται μεταξύ σλαβικής και μακεδονικής ελληνικής ταυτότητας, ενώ οι Έλληνες διαχρονικά αντιμετωπίζουν πολλαπλές ιδεολογικές αντιφάσεις, τις οποίες αδυνατούν να επιλύσουν.
Το αποτέλεσμα είναι να συγχέουν την ελληνική εθνική ταυτότητα με μία ασαφή διεθνιστική ιδεολογία, που αρχικά τους δίδαξε η Αριστερά στα σχολεία και αργότερα την τελειοποίησε ο μητσοτακισμός.
Οι δύο ολέθριοι παράγοντες επωφελήθηκαν της ιδεολογικής σύγχυσης του Ελληνισμού, κυρίως μετά τη Μικρασιατική Εκστρατεία και τα Μνημόνια, με αποτέλεσμα να επικρατήσουν ιδεολογικά, υπαρξιακά και οικονομικά επί ενός έθνους που τελεί υπό σύγχυση εδώ και αιώνες.
Το διαχρονικό σχίσμα του Ελληνισμού ταυτοποιήθηκε πρώτη φορά τη δεκαετία του 1930, κυρίως από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Μιχάλη Σακελαρίου, ο οποίος διέγνωσε τη διαχρονική ιδεολογική σύγκρουση μεταξύ βυζαντινής παράδοσης και αρχαίου ελληνικού κόσμου, τον οποίον επιχείρησε να επαναφέρει στην Ελλάδα ο Όθων.
Οι βυζαντινές καταβολές του αγροτικού πληθυσμού ουσιαστικά συγκρούστηκαν με τον νεοκλασικισμό της αστικής τάξης, ενώ οι εισερχόμενοι πληθυσμοί μετά τη Μικρασιατική Εκστρατεία, έχοντες βυζαντινή και οθωμανική πολυεθνική παράδοση, έδωσαν οριστικό τέλος στο όραμα του Όθωνα.
Κυρίως, η μεταπολεμική άνοδος της διεθνιστικής Αριστεράς μαζί με την άνοδο μίας ρηχής, αμόρφωτης, μιμητικής μεγαλοαστικής τάξης μαυραγοριτών, που πλούτισε στην Κατοχή, απέτυχε να δώσει στη χώρα μία συνεκτική εθνική ιδεολογία που θα αντικαθιστούσε τη Μεγάλη Ιδέα.
Η ανυπαρξία συλλογικών εθνικών ιδεολογικών στόχων έφερε την Ελλάδα αντιμέτωπη όχι μόνο με τη «Γαλάζια Πατρίδα» και τον «Εθνικό Όρκο» της Τουρκίας, αλλά και με την αμφισβήτηση της ίδιας της ύπαρξης ως κρατικής οντότητας, όπως παρουσιάζεται από τις δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών.
Η τουρκική πολιτική μετά το 1970 έχει οικοδομηθεί γύρω από τη θέση ότι η Ελλάδα αποτελεί τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και συνεπώς ανήκει στον νόμιμο κληρονόμο της. Η εξάσκηση της τουρκικής «ήπιας ισχύος», καθώς και η λαθρομετανάστευση και η αντικατάσταση πληθυσμού, που ενθαρρύνεται από τον Μητσοτάκη, έχει ως αποτέλεσμα να έχει εδραιωθεί στη συνείδηση των Ελλήνων το αίσθημα της ήττας και της απώλειας.
Μετά την εκχώρηση της ιστορικότητας της Μακεδονίας στους Σλάβους από τον Τσίπρα, τα Μνημόνια και τη δήμευση περιουσιών, καθώς και τον καθημερινό εξευτελισμό, οι γειτονικές χώρες αντιλήφθηκαν ότι η εξουσία στην Ελλάδα έχει καταληφθεί από ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συνθήκες βιολογικής φθοράς και απουσίας αντιστάσεων, που συνεπάγονται αποποίηση δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων και των ιδιοκτησιακών.
Ως αποτέλεσμα έχει σχηματοποιηθεί αυτό που η διεθνής πολιτική τάξη περιγράφει ως «Κενό Χώρο».
Τα αποτελέσματα των ολέθριων πράξεων του Τσίπρα (οι θάλασσες δεν έχουν σύνορα) συνεχίστηκαν με τις υποχωρήσεις στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο.
Επειδή ο Κενός Χώρος είναι το αποτέλεσμα της απουσίας εθνικής ιδεολογίας, παρουσιάζεται το ίδιο δυστοπικός και στο εσωτερικό της χώρας.
Οι Έλληνες χάνουν τα σπίτια τους από τα funds τραπεζιτών ή μονοπρόσωπων εταιριών με έδρα το Δουβλίνο (νόμιμη φοροδιαφυγή). Τα δάνεια αγοράζονται στο 5% της αξίας τους και γίνονται απαιτητά στο τριπλάσιο.
Τα «4» σπίτια των πολιτικών της Ν.Δ. πριν το 1919, έγιναν «44». Οι νέοι μεταναστεύουν μαζικά στο εξωτερικό και αμέσως αντικαθίστανται από τον επιδοματικό στρατό των λαθρομεταναστών.
Οι μισθοί αυτών που ακόμα εργάζονται είναι 30% χαμηλότεροι σε σχέση με το 2009, όταν στην Ευρώπη έχουν αυξηθεί μέχρι και 100%.
Ο Κενός Χώρος, το δημιούργημα του αντινατιβιστή Μητσοτάκη, μπορεί να αποδοθεί, περιγραφικά, περιληπτικά με σαφήνεια μέσα από τη ρήση του οικονομολόγου Τζόζεφ Στίγκλιτς: «Οι περισσότεροι πόροι της Ελλάδας ανήκουν σήμερα στους ξένους ή στους πλούσιους ή σε κερδοσκοπικά κεφάλαια».
Εμείς θα συμπληρώναμε ότι ανήκουν και στους υπεύθυνους της καταστροφής, δηλαδή στους πολιτικούς.
*∆ιδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, UK, τ. διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
