Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Σχολιάζει η Μιμή Ντενίση για τη νέα της σειρά, η οποία τοποθετείται στη Θεσσαλονίκη των ετών 1923 έως 1943: «Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που δεν σταμάτησε ποτέ να έχει Ιστορία. Ήταν πάντα στην κορυφή, στο κέντρο. Όταν προσαρτήθηκε στο ελληνικό κράτος, έπαψε να βρίσκεται τόσο ψηλά κι αυτό είναι το παράδοξο της ελληνικής Ιστορίας. Από το 1923 έως το 1943, που ασχολούμαι εγώ στο σίριαλ, ήταν ένα καζάνι που έβραζε. Μια κοσμοπολίτισσα πόλη, που είχε μια ακμάζουσα εβραϊκή κοινωνία, είχε τους ντόπιους, αλλά η πλειονότητα πληθυσμού δεν ήταν. Το 1912 υπήρχαν 92.000 Εβραίοι, 60.000 Τούρκοι και 40.000 Έλληνες. Μετά ήρθαν οι 150.000 πρόσφυγες κι αυτό ανετράπη χάρη σε αυτούς. Έτσι η πόλη έγινε ελληνική κι αυτό δυσαρέστησε του Εβραίους, που δεν ήταν πια οι πρώτοι σε πληθυσμό».
Δανείζομαι αυτούσιο το γραπτό σχόλιο φίλου που επιμένει -θεωρώ- εύστοχα γύρω από τέτοιες γνώμες: «Δεν ήταν ελληνική η Θεσσαλονίκη, αλλά έγινε το 1922, μας λέει η μεγάλη ιστορικός Μιμή Ντενίση. Μια πόλη που πάντα είχε ελληνική πλειοψηφία, από το 315 π.Χ. μέχρι το 1430, μια πόλη στην οποία οι Έλληνες σταμάτησαν να είναι πλειοψηφία όταν σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους με τη συνεργασία των Εβραίων που αντικατέστησαν τον ελληνικό πληθυσμό, πολλές φορές κατά τη διάρκεια των σχεδόν 500 χρόνων της οθωμανικής κατοχής. Και όχι, η Θεσσαλονίκη δεν ήταν μια κοσμοπολίτισσα, αλλά ένας τουρκικός χαλές που βρομούσε σκατά και ψαρίλα μέχρι ο Άγιος Δημήτριος να την πάρει πάλι κάτω από τη σκέπη του. Ούτε μια βιβλιοθήκη δεν άφησαν οι Τούρκοι στη Θεσσαλονίκη, ούτε ένα θέατρο, ούτε ένα πανεπιστήμιο. Ούτε φυσικά και οι πολυθρύλητοι Εβραίοι. Έπρεπε να απελευθερωθεί η Θεσσαλονίκη για να αρχίσει να αναπτύσσεται ξανά.
Η Μιμή Ντενίση γλείφει την υπουργό Όλγα Κεφαλογιάννη για χρηματοδότηση, γιατί οποιαδήποτε ταινία που διαιωνίζει το αφήγημα της εβραιούπολης Θεσσαλονίκης που άκμαζε επί Τούρκων, αλλά παρακμάζει μετά το 1912, χρηματοδοτείται αδρά.
Κυρία Ντενίση, κάντε καμιά ταινία για τους Έλληνες της δυτικής Ιερουσαλήμ, αν τολμάτε, που τους έδιωξαν οι Εβραίοι και τους δήμευσαν τις περιουσίες το 1948. Κάντε καμιά ταινία για τον Καταμόνα και τη Greek Colony και τη συνοικία της Κοιλάδας της Μονής του Τιμίου Σταυρού για να διηγηθείτε πώς οι Ισραηλινοί έδιωξαν τους Έλληνες από τα σπίτια τους. Το Μουσείο του Ισραήλ και η ίδια η Κνέσετ, το ισραηλινό Κοινοβούλιο, είναι χτισμένα πάνω σε δημευμένη ελληνική γη. Τολμάτε; Δεν τολμάτε. Ούτε Νέτφλιξ θα δείτε, ούτε Μέτφλιξ, ούτε θα λάβετε επιδότηση από την υπουργό τουρισμού της Ελλάδας».
