Του Κώστα Πρώιμου
Eίναι «στημένο» το πολιτικό έργο στη χώρα μας! Αυτό ψιθυρίζει η πιάτσα. Όλοι πίσω από τις αντιπολιτευτικές τους αψιμαχίες είναι συνεταιράκια! Στην Ελλάδα οι περισσότεροι κομματικοί σχηματισμοί είναι δοτοί και εγκάθετοι των νταβατζήδων-συμμάχων μας!
Θα μου πείτε πως αυτά ακούγονταν πάντα κατά καιρούς, στα καφενεία είτε σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, ειδικά σε περιόδους βαθιάς ύφεσης, πόσο μάλλον στις μέρες μας που, λόγω της παραδοχής της ήττας του λαού οι κραταιοί δεν τηρούν μήτε τα προσχήματα.
Όμως και τι δεν είναι «στημένο» σε τούτη τη ζωή; Σάμπως δεν «στήνονται» ποδοσφαιρικοί αγώνες; Ή μήπως δεν μπορεί να «στηθεί» ενέδρα; Διαγωνισμοί του δημοσίου δεν «στήνονται» κατά κόρον; Εκλογές δεν «στήνονται»; Αναρίθμητες προσωπικές σχέσεις δεν «στήθηκαν» με ψευδεπίγραφους αιώνιους όρκους αγάπης και πίστης, προκειμένου να καταλήξουν ευοίωνα εις γάμου κοινωνίαν; Σε αρκετές περιπτώσεις μέχρι και η γέννηση παιδιών δύναται να είναι «στημένη»! Τα βλέπουμε, τα ακούμε, τα διαβάζουμε σχεδόν καθημερινά. Δηλαδή ρε κακότροπε και ακάθαρτε, αυτό το φαινομενικά αθώο κατά τ΄άλλα πανέμορφο μπουμπουκάκι, που φιγουράρει δίπλα σου και καμαρώνεις, το οποίο θα μπορούσε εύκολα να ήταν κόρη σου, θαρρείς πως κατά 99% δεν στο έχει «στήσει» το πανηγυράκι; Και ίσως με ηθικό αυτουργό και συνεργό τη μάνα της; Που σε κοιτάει δήθεν με πάθος στα βοϊδομάτια σου, ενώ της φέρεσαι σαν να είναι άψυχο κομμάτι της προσωπικής σου περιουσίας. Η συμβίωση μαζί της δεν είναι εκ των θεμελίων της «στημένη»; Δεν δουλευόσαστε μεταξύ σας και όπου βγει; Θυμίζει λίγο την αλληλεξαρτημένη και άρρωστη σχέση ψηφοφόρου και υπουργού. Για κόψε παππούλη στη νεαρά κυρία σου τις εξυπηρετήσεις και τις παροχές… Για να διαπιστώσουμε μέχρι πότε θα σε «ψηφίζει» και δη «μονοκούκι».
Ακούς εκεί «στημένο»…
Εδώ πας για να αποκτήσεις ένα δίπλωμα οδήγησης, για να βγεις ως κονιόρδος στον δρόμο, κουμαντάροντας μια σιδεριά δύο τόνων με τέσσερις τροχούς που πάει με χίλια και όποιον πάρει ο χάρος και αν θες μπορεί να είναι «στημένο». Τρέχεις να ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού σου με καλές προθέσεις και ενδέχεται να πέσεις σε φοβερό «στήσιμο». Ακούμε και διαβάζουμε ουκ ολίγες φορές πως κλέφτες μεταμφιεσμένοι σε τεχνικούς της ΔΕΗ ξαφρίσανε ηλικιωμένους. Δεν «στήνουν» κατά το δοκούν πρωθυπουργούς; Θρησκευτικούς ηγέτες και λοιπούς ταγούς; Δεν «στήνουν» σταρ και ψεύτικους μεσσίες; Δεν τα «λουζόμαστε» όλα αυτά τα «στησίματα» νυχθημερόν;
Το «στήσιμο» είναι παντού μέσα στη φύση, κάνει τον κόσμο να γυρίζει έστω και ανάποδα σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά στις οργανωμένες πλην ευρισκόμενες σε πλήρη αποδόμηση κοινωνίες.
Είναι αναπόσπαστο στοιχείο του αέρα που αναπνέουμε. Μα και η ιδιοσυγκρασία μας είναι «σφυρηλατημένη» πλέον για να της τη «στήνουν» οι επιτήδειοι περισσότερο από ποτέ, καθώς δεν θέλουμε ή δεν δυνάμεθα να διακρίνουμε τα σημάδια του «στησίματος» τα οποία εκδηλώνονται ποικιλοτρόπως. Θα τη σκαπουλάρουμε μόνο αν είμαστε σε θέση να εντοπίσουμε την αναντιστοιχία λόγων και έργων, ιδιαίτερα στην εποχή μας. Οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους είμαστε εθισμένοι στη μεγαλύτερη παγίδα που δίνει χρόνο και χώρο στο στήσιμο: Τη φρούδα ελπίδα, η οποία σύμφωνα με δόγμα είναι το τελευταίο κακό που ξεπήδησε από το κουτί της Πανδώρας. Είναι αυτή που σιγοντάρει τη μεγάλη αναβολή στις πράξεις μας, ανεξάρτητα από το πόσο επηρεάζουν τη ζωή μας. Από το να αναβάλουμε τη συμμετοχή μας στις κάλπες, ελπίζοντας πως για το επιθυμητό αποτέλεσμα θα φροντίσουν κάποιοι άλλοι που δεν θα αναβάλουν. Και επέρχεται η απογοήτευση και η απορία. «Μα καλά, τι πήγε και ψήφισε ο κόσμος;» αναρωτιόμαστε υποκριτικά καθώς στην πραγματικότητα αποκρύπτουμε τη συμμετοχική μας αποχή, προσπαθώντας ενοχικά να βγούμε από το κάδρο της ευθύνης, δυστυχώς μετά την… «κηδεία».
Όσο και αν διαβαστεί ακραίο, ακόμη και η πολιτική αδράνεια που διακατέχει τις μάζες και αυταπόδεικτα κλιμακώνεται σταδιακά είναι προϊόν ενός πολυπλοκότερου πολιτικού «στησίματος». Πέφτουμε εύκολα στην παγίδα να απέχουμε ώστε να πάνε να ψηφίσουν επί της ουσίας και για εμάς αυτοί που κατά πάσα πιθανότατα έχουν διαφορετικά οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά συμφέροντα.
ΥΓ. Το κερασάκι στην τούρτα του «στησίματος», έχει μια δική του εξήγηση και εκδοχή, ενώ είναι τόσο γλυκό και νόστιμο που το «καταπίνουμε αμάσητο» σχεδόν όλοι: Μας έχουν πείσει πως ό,τι και να κάνουμε, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Αυτό και αν είναι «στήσιμο»!
