Ο Μητσοτάκης προαναγγέλλει κομματικές συνεργασίες

Του Απόστολου Αποστόλου*

Φαίνεται πως το πολιτικό σύστημα έχει μελετήσει τους μεγάλους της ψυχανάλυσης. Ο Ζ. Λακάν έγραφε: «Ο καθένας σε κάθε στιγμή και σε όλα τα επίπεδα είναι διαπραγματεύσιμος, αφού αυτό που μας παρέχει -θα μπορούσαμε να πούμε- κάθε σοβαρή κατανόηση της κοινωνικής δομής είναι η ανταλλαγή».

Να λοιπόν γιατί ο κ. Μητσοτάκης προτείνει συνάντηση με τον κ. Ανδρουλάκη. Πίσω από τη συνάντηση (για ανταλλαγή μιλάει η ψυχανάλυση) κρύβεται η λέξη συνεργασία που μπορεί να ξεκινήσει από τώρα και να κορυφωθεί στο μέλλον. Έτσι και αλλιώς μπροστά μας υπάρχουν ζητήματα που απαιτούν συνεργασία προς το παρόν και συγκυβέρνηση στο μέλλον. Εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, μοίρασμα Αιγαίου, Κύπρος. Δύσκολα ζητήματα. Και ο κ.  Μητσοτάκης θέλει να γράψει τον επίλογο των δύο ζητημάτων (Αιγαίο σίγουρα, Κύπρος ακόμη υπάρχει χρόνος), γιατί το πρωταρχικό κείμενο των συμβιβασμών και παραχωρήσεων των παραπάνω ζητημάτων με τη γείτονα  το έχουν γράψει οι Κώστας Μητσοτάκης και Κώστας Σημίτης.

Έτσι, για να προχωρήσει η διαδικασία των ζητημάτων, απαιτείται συνεργασία, όχι μόνο με το ΠΑΣΟΚ, αλλά και με άλλα κόμματα, με πιθανή συνεργασία και του ΣΥΡΙΖΑ, εκείνου τέλος πάντων που θα παραμείνει με τον κ. Κασσελάκη. Τυχαία η ανάρτηση του Αδώνιδος Γεωργιάδη πριν από λίγες μέρες υπέρ κ. Κασσελάκη; Εξάλλου ο κ. Γεωργιάδης ως «ευκαιριακός» αγγελιαφόρος του Μαξίμου, μεταξύ δηλώσεων, λεκτικών σχημάτων και προσχημάτων αλλά και υπαινιγμών εμφανίζει συχνά πυκνά τις στρατηγικές θέσεις ή τις επιλογές της Ν.Δ.

Ο κ. Μητσοτάκης ποντάρει σε κάτι που ακόμη δεν έχει κατακτηθεί ως πολιτική κουλτούρα στην Ελλάδα. Και αν επιχειρήθηκε στο παρελθόν, δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Δηλαδή ποντάρει στη συνεργασία των πολιτικών κομμάτων που μπορεί να απέχουν σε πολλά ζητήματα έτη φωτός μεταξύ τους, αλλά αυτό βέβαια μπορεί να ξεπεραστεί στο όνομα της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, όπου η αφομοιωτική συνεργασία «ολοκληρώνει» την «αποκατάσταση» (recuperation) του συστήματος, όπως θα έλεγε ο Μαρκούζε. Το πολιτικό σύστημα έχει τη δύναμη να «αναπροσαρμόζεται», να «αναδιαρθρώνεται», να «ανανεώνεται», στην πρόθεσή του να διατηρηθεί με κάθε τρόπο.

Ο κ. Μητσοτάκης λοιπόν, στο απάτημα (στρατήγημα) της παραπάνω πρόθεσης ξεκινάει συναντήσεις, δημιουργεί γέφυρες και προϋποθέσεις, για να βρεθεί η επιτρεπτική συνθήκη της συνεργασίας που θα διασφαλίσει μια πολιτική αταλάντευτη αλλά έξω από το επιθυμητό της λαϊκής βούλησης περιορίζοντας τη δυνατότητα του πολίτη να συμμετέχει ενεργητικά στην επίλυση των μεγάλων προβλημάτων της ζωής, αυξάνοντας έτσι την εξάρτηση του πολίτη από τις αποφάσεις που άλλοι λαμβάνουν για εκείνον. Η πολιτική συνθήκη της συνεργασιακής επιτρεπτικότητας των κομμάτων καταργεί τις κομματικές διακρίσεις (distinction). Αυτές οι κομματικές πολιτικές συνεργασίες λειτουργούν με αξιώσεις μεγάλων συμφερόντων, ενώ ταυτόχρονα χάνονται μέσα στα μικροπολιτικά μερικά συμφέροντά τους. Η ελληνική πολιτική πραγματικότητα έχει αποδείξει περίτρανα ότι οι κομματικές συνεργασίες εξέφρασαν μεγάλες απογοητεύσεις και δεν αποτελούν πρότυπα, παραδείγματα προς μίμηση.

Όμως ο κ. Μητσοτάκης είναι πολιτικός που έχει αποδείξει ότι υπερασπίζεται την άποψη εκείνη η οποία λέει ότι «ο άνθρωπος πεθαίνει, το σύστημα μένει» (Μπαρούχ Σπινόζα) και έτσι όλοι παραμένουν έρημοι και απατημένοι από όλες τις εξουσίες. Συνεπώς το ζήτημα είναι να σωθεί το παγκόσμιο εξουσιαστικό σύστημα της ολιγοκρατίας και οι κομματικές πολιτικές συνεργασίες να κατευθυνθούν στην επιβίωση και τη διασφάλιση αυτής της προοπτικής. Προς αυτόν τον σκοπό θέλει να μας πει ο κ. Μητσοτάκης με το άνοιγμά του στο ΠΑΣΟΚ ας ψάξουμε τις ευκαιρίες, ας δικτυωθούμε, ας συμμαχήσουμε, εξάλλου ακόμη και η συνύπαρξη χωρίς αμοιβαία ανοχή είναι καλοδεχούμενη και επιτρεπτή για χάρη της παγκοσμιοποιημένης πολιτικής συνέχειας. Αυτό τελικά είναι το μήνυμα της πρότασης του κ. Μητσοτάκη για συνάντηση με τον κ. Ανδρουλάκη.

*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας