Η «ιερή» ομιλία του Μπακασέτα προς τους διεθνείς ήταν ανατριχιαστική. Απαίτησε από όλους να θυσιαστούν για τον αδικοχαμένο συμπαίκτη τους
Του Βασίλη Γαλούπη
Τα αποδυτήρια είναι για κάθε ομάδα ό,τι το οικογενειακό τραπέζι. Εκεί χτίζονται οι σχέσεις, εκεί λύνονται ή δεν λύνονται οι διαφορές, εκεί συσπειρώνεται η φαμίλια για να προχωρήσει, εκεί χαίρεται, γιορτάζει, μαλώνει, στενοχωριέται ή πενθεί. Ο άγραφος νόμος είναι πως ό,τι κι αν συμβαίνει, όλα μένουν στους τέσσερις τοίχους. Επί δεκαετίες ολόκληρες τα αποδυτήρια αποτελούσαν άβατο. Ένας τόπος αποκλειστικά για τους μυημένους, τους ποδοσφαιριστές και τον προπονητή τους. Υπήρχαν φορές που ακόμα και ο πρόεδρος απαγορευόταν να βρεθεί ανάμεσά τους.
Σήμερα, στον πιο «ανοιχτό» κόσμο της εποχής των social media και των ενδοσκοπικών ντοκιμαντέρ του Netflix, τα αποδυτήρια έγιναν πιο προσβάσιμα για το κοινό. Επιτράπηκε στον τηλεθεατή να κοιτάξει πιο βαθιά, όχι μόνο στα εύκολα και στους πανηγυρισμούς, αλλά να ακούσει και τις φωνές του Πεπ Γκουαρντιόλα στους παίκτες του ή την κρίση σχέσεων του Μουρίνιο με τους ποδοσφαιριστές του.
Μάλλον απρόσμενα για τα πιο εσωστρεφή ελληνικά δεδομένα, ειδικά σε μια τέτοια «βαριά» περίσταση, γίναμε χθες τα ξημερώματα κοινωνοί και στη χώρα μας, για πρώτη φορά σε τέτοιον βαθμό, σε κάτι που λίγοι θα περίμεναν ότι θα συμβεί. Οι Έλληνες διεθνείς και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς θέλησαν να μοιραστούν με όλους μας, αμέσως μετά την ιστορική νίκη τους στο Γουέμπλεϊ, ίσως τη μεγαλύτερη μετά το 2004 βάσει και συνθηκών, ό,τι προηγήθηκε.
Εκεί, μέσα στη στοά των παικτών, είδαμε έναν άλλον Μπακασέτα. Έναν πραγματικό αρχηγό, που κάθε του λέξη είχε βάρος όσο ένα σίδερο. Ο τρόπος που μιλούσε έδινε σε όλους, και σε εμάς που παρακολουθούσαμε, την ιερότητα της στιγμής. Το τι ακριβώς συντελούνταν εκείνη την ώρα στα αποδυτήρια της Εθνικής, μέσα στο πένθος για τον συμπαίκτη τους Τζορτζ Μπάλντοκ.
Όλη η σκηνή ήταν ανατριχιαστική. Ο αρχηγός δεν ζήτησε αλλά απαίτησε από τους συμπαίκτες του να αγωνιστούν με την αυταπάρνηση του Μπάλντοκ για τον Μπάλντοκ. Οι διεθνείς κουνούσαν το κεφάλι καταφατικά. Συγκινημένοι, αλλά κι αποφασισμένοι. Στο τέλος ο Μπακασέτας χτύπησε με δύναμη το χέρι στο τραπέζι κι όλοι μαζί φώναξαν το πιο δυνατό «Ελλάς» που έχει ακουστεί ποτέ σε αποδυτήρια.
Η Εθνική μας είχε νικήσει τη μεγάλη και τρανή Αγγλία των σούπερ σταρ, πριν αρχίσει το παιχνίδι. Πριν καν πατήσουν οι διεθνείς μας το χορτάρι του Γουέμπλεϊ. Τούτη τη φορά δεν ήταν απλά οι βαθμοί ή το γόητρο. Ήταν ο ανώτερος σκοπός που έδωσε τέτοια πίστη σε αυτά τα παιδιά και τον Γιοβάνοβιτς για να πετύχουν τον άθλο. Και είναι άθλος όχι τόσο επειδή η Εθνική δεν είχε κερδίσει ποτέ την Αγγλία, αλλά κυρίως επειδή έπρεπε να βρεθεί το κουράγιο μετά τον θάνατο του συμπαίκτη τους για να σταθούν όρθιοι και να δώσουν μια μάχη που «έπρεπε» να κερδίσουν. Για τον Τζορτζ!
Ο Τάσος Μπακασέτας δέχεται πολύ σκληρή κριτική από τους φίλους του Παναθηναϊκού, επειδή δεν έχει πιάσει ακόμα πολύ καλή απόδοση με τον σύλλογό του. Κι άλλοι διεθνείς ελληνικών συλλόγων βρίσκονται στη θέση του και αμφισβητούνται. Πολλοί από τους επικριτές τους δάγκωσαν τα χείλη τους χθες τα ξημερώματα. Είδαν ποδοσφαιριστές με πανίσχυρες προσωπικότητες, με «θέλω» και παλικαριά. Παιδιά σεβαστικά, με συμπόνοια για τους συνανθρώπους τους και τη δύναμη να γκρεμίσουν τους παικταράδες της Αγγλίας στο γήπεδό τους.
Χθες τα ξημερώματα, ο Μπακασέτας, ο Παυλίδης, όλοι οι διεθνείς και ασφαλώς ο σπουδαίος σε ήθος και προπονητική αξία Ιβάν Γιοβάνοβιτς κατέκτησαν τις ψυχές όλων μας. Απέδειξαν την αξία τους, αλλά πάνω απ’ όλα την ανθρωπιά τους. Ήταν ένας φόρος τιμής για τον Μπάλντοκ, μια στήριξη στην οικογένειά του. «Με τη δύναμη της ψυχής σου», όπως έγραφε χαρακτηριστικά το μήνυμα της «γαλανόλευκης» στο συγκλονιστικό βίντεο.
Στα δύο του γκολ ο Παυλίδης ύψωνε το μαύρο περιβραχιόνιο προς τον ουρανό. Μετά τη λήξη ο Μπακασέτας σήκωνε τη φανέλα του φίλου του Τζορτζ κι έκλαιγε. Το ίδιο και οι άλλοι διεθνείς. Οι στιγμές ήταν σπαρακτικές.
Στο τέλος, ο αρχηγός της Εθνικής πήρε πάνω του και άλλη μια κατάσταση για να λύσει, «σημαδεύοντας» συγκεκριμένα έναν δυο «δημοσιογράφους» που δεν σεβάστηκαν τον θάνατο του Μπάλντοκ και το πένθος της οικογένειάς του και των διεθνών: «Αποτελεί ντροπή που κάποιοι συνάδελφοί σας έγραψαν και είπαν αστειότητες γι’ αυτό το θέμα. Πάνω απ’ όλα πρέπει να είσαι άνθρωπος… Δεν σεβάστηκαν την οικογένεια του Τζορτζ και όλους εμάς».
Ο Τάσος Μπακασέτας μπόρεσε να πάρει στις πλάτες του, περισσότερο απ’ όλους, όλο το βάρος της προχθεσινής βραδιάς. Από την αρχή ως το φινάλε λειτούργησε ως ο αποσυμπιεστής, συσπειρωτής κι εμπνευστής ταυτόχρονα.
Ο τρόπος που όλοι οι συμπαίκτες του Μπακασέτα, ήδη καταξιωμένοι άπαντες, τον εμπιστεύθηκαν και τον ακολούθησαν για να τιμηθεί όπως άρμοζε, αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά, ο αδικοχαμένος Μπάλντοκ, υπερασπιζόμενοι και τη γυναίκα με το παιδί του από «κίτρινα» ρεπορτάζ, αποδεικνύει, μέσα σε όλο το δράμα και τον θρήνο, ότι αυτή η Εθνική είναι μια οικογένεια. Ο ένας στηρίζει τον άλλον, είναι πάντα εκεί για τον διπλανό του, με λεβεντιά κυρίως στα δύσκολα. Όσα είδαμε αυτή τη μέρα θλίψης στα αποδυτήρια, στο γήπεδο και στις δηλώσεις τους μας κάνουν όχι μόνο περήφανους αλλά και συμμέτοχους.
