Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*
Οι δύο αποφάσεις του Εφετείου Δυτικής Μακεδονίας, με τις οποίες ακυρώθηκε η απόφαση του Ειρηνοδικείου Φλώρινας, που είχε κάνει δεκτή τη λειτουργία του φιλοσκοπιανού σωματείου «Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα», αποτελούν σίγουρα νίκη των μαχόμενων Ελλήνων ενάντια στις συνέπειες που παράγει η προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών. Αξίζουν συγχαρητήρια τόσο σε αυτούς που άσκησαν τα ένδικα μέσα εναντίον της απαράδεκτης πρωτόδικης απόφασης όσο και στη δικαστή που εξέδωσε την εφετειακή απόφαση. Ας μη γελιόμαστε, όμως… Είναι απλώς μια νίκη σε έναν πόλεμο του Ελληνισμού εναντίον του εξωτερικού εχθρού, αλλά κυρίως εναντίον των λίγων αλλά επικίνδυνων, όπως αποδείχθηκε, εγχώριων υποστηρικτών του.
Θα πρέπει να σταθούμε ιδιαίτερα στο σκεπτικό της απόφασης, αφού αυτό για να τεκμηριωθεί και να συγκροτηθεί απαιτούσε ισχυρά επιχειρήματα και προπαντός ευαισθησία εθνική. Κι αυτό γιατί, δυστυχώς, με την προδοτική συμφωνία αναγνωρίστηκε «μακεδονική γλώσσα» που ομιλεί κάποια «μακεδονική εθνότητα», και όποιες υποσημειώσεις και διευκρινίσεις στο κείμενο της «συμφωνίας» λίγη σημασία έχουν.
Με αυτά είχε να αντιπαλέψει η Ελληνίδα δικαστής του Εφετείου. Και ήταν λογικό όποια νομικά επιχειρήματά της να αντληθούν μέσα από το κείμενο της ίδιας της «συμφωνίας», αφού αυτή αποτέλεσε δυστυχώς νόμο του κράτους. Εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Διότι μια «συμφωνία», η οποία αντιστρατεύεται τα εθνικά μας συμφέροντα και προσβάλλει βάναυσα την Ιστορία και την ταυτότητα των Ελλήνων της Μακεδονίας, τι είδους επιχειρήματα μπορεί να προσφέρει για την υποστήριξη των εθνικών μας δικαίων;
Ανατρέχοντας στο σκεπτικό των αποφάσεων διαπιστώνουμε ότι η ακύρωση της πρωτόδικης απόφασης στηρίχθηκε σε κάποια σημεία του καταστατικού του φιλοσκοπιανού σωματείου. Συγκεκριμένα, στη διατύπωση περί «διατήρησης της μακεδονικής γλώσσας» εντός Ελλάδος, που κατά τη δικαστή «δημιουργεί σύγχυση, διότι ουδέποτε στην ελληνική επικράτεια υπήρξε ως ομιλούμενη η “μακεδονική γλώσσα”», και ακόμη στην «υποστήριξη εισαγωγής μακεδονικής γλώσσας ως προαιρετικού μαθήματος σε δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια στην Ελλάδα, ιδίως στις Περιφέρειες Μακεδονίας και Θράκης», διότι θεωρήθηκε ότι αυτό «εκφεύγει των σκοπών και αρμοδιοτήτων ενός σωματείου».
Το πιο έωλο, όμως, επιχείρημα είναι ότι «παραγωγή διδακτικού υλικού», σύμφωνα με «ρητή πρόβλεψη της Συμφωνίας των Πρεσπών», προβλέπεται από «τη συγκρότηση κοινής διεπιστημονικής επιτροπής, αρμόδιας επί εκπαιδευτικών θεμάτων, οι εργασίες της οποίας θα τελούν υπό την επίβλεψη των υπουργείων Εξωτερικών των μερών, σε συνεργασία και με άλλες αρμόδιες εθνικές Αρχές. Η επιτροπή αυτή, ως μόνη αρμόδια, θα εξετάσει και, εφόσον το κρίνει απαραίτητο, θα αναθεωρήσει οιαδήποτε σχολικά εγχειρίδια και βοηθητικό σχολικό υλικό, όπως χάρτες, ιστορικούς άτλαντες, οδηγούς διδασκαλίας που χρησιμοποιούνται σε έκαστο από τα μέρη»!
Με τη διατύπωση αυτή, όμως, ουσιαστικά γίνεται αποδεκτός ο ισχυρισμός του σωματείου ότι υπάρχει θέμα «μακεδονικής» γλώσσας (άρα και… εθνότητας) εντός της ελληνικής επικράτειας, απλώς το να εκδοθεί διδακτικό υλικό δεν είναι αρμοδιότητα ενός σωματείου, αλλά του κράτους!
Είναι λογικό να συμβαίνει αυτό, και έτσι ακριβώς καταδεικνύεται το γιατί η συμφωνία είναι προδοτική. Αλλά και γιατί ως τέτοια και μόνο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ο ίδιος χαρακτηρισμός θα πρέπει να προσάπτεται και σε όσους την υπέγραψαν, την επικύρωσαν, τήρησαν και εξακολουθούν να τηρούν τις διατάξεις και τους όρους της. Μόνο έτσι θα γίνει αντιληπτό από τη διεθνή κοινότητα ότι αυτή η «συμφωνία» ήταν απλώς ένα παράγωγο της στιγμής, μιας συγκεκριμένης προδοτικής ηγεσίας που αντιστρατεύεται τα εθνικά μας δίκαια και δεν μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται. Μόνο έτσι, με την παράλληλη ποινική δίωξη όσων την υπέγραψαν και την τήρησαν, θα δικαιολογηθεί η μονομερής ακύρωσή της στο μέλλον από μια κυβέρνηση με εθνικό πρόσημο.
*Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα», [email protected]
