Του Χρήστου Μπολώση
Μετά την Επανάσταση του 1821 όλοι (ή σχεδόν όλοι) οι Έλληνες είμαστε πεπεισμένοι ότι η πατρίδα μας απέκτησε την ελευθερία της και πλέον όλοι είμαστε ελεύθεροι μεν, αλλά υπακούοντας δε σε νόμους που έχει θεσπίσει η Πολιτεία. Ένας τέτοιος νόμος, επί παραδείγματι, είναι η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και ότι καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει.
Αυτό, καίτοι έχουν περάσει 203 χρόνια, δεν εννοούν να το καταλάβουν μερικοί δημοκράταροι κομμουνιστές, όπως π.χ. οι σ.σ. Νάσος Ηλιόπουλος (ΣΥΡΙΖΑ) και Νικόλας Φαραντούρης (Νέα Αριστερά), αδελφωμένοι, αν και μεταξύ τους ρέει ο Αμαζόνιος, οι οποίοι δήλωσαν ότι είναι ανεπιθύμητος στη χώρα μας ο Γάλλος πρόεδρος της Εθνικής Συσπείρωσης Ζορντάν Μπαρντελά, επειδή είναι… δεξιός.
Δεν θυμάμαι να είδα κάπου ότι η Ελλάδα είναι τσιφλίκι των προαναφερθέντων συντρόφων ή των πατεράδων τους, ώστε αυτοί να αποφασίζουν ποιος θα μας επισκεφθεί και ποιος όχι. Το ωραίο είναι ότι όλα αυτά τα όμορφα τα επικαλούνται εν ονόματι της δημοκρατίας. Η δημοκρατία είναι ιερή και δυνατή, κύριοι σύντροφοι. Τόσο δυνατή που σας γκρέμισε πάλι στο 3%. Εκεί που ανήκετε. Αλλά πού να το καταλάβετε…
