Ρέκβιεμ για τα «μεγάλα» κόμματα;

Του Strange Attractor

Όπως όλα δείχνουν η κοινοβουλευτική δημοκρατία μας πνέει τα λοίσθια, όσον αφορά στα μεγάλα κόμματα.

Εκείνα δηλαδή που διαμόρφωσαν πολιτικά (και οικονομικά) τις δεκαετίες μετά τη μεταπολίτευση. Τα λεγόμενα κυβερνητικά.

Καλώς ή κακώς, οι εποχές που ζούμε σήμερα διαμορφώνονται πρωτίστως από τα ΜΜΕ και τα σόσιαλ μίντια. Οι πολιτικές των κομμάτων δεν ακούγονται από κανέναν, και πλέον δεν εκφράζουν (εδώ που τα λέμε) και κανέναν, πόσο μάλλον τη νεολαία.

Εξ ου και τα κόμματα προσαρμόστηκαν  ανάλογα, και χαράζουν πολιτική κυρίως μέσα από την εικόνα, τα σόσιαλ μίντια, και γενικά τους επικοινωνιολόγους.

Λίγο πιο πριν, τα κόμματα είχαν παραδοθεί άνευ όρων στους μαρκουτσοφόρους κήνσορες των καναλιών, με τους άλλοτε απρόσιτους και βλοσυρούς πολιτικάντηδες να στάζουν μέλι και να γλείφουν τους «παρουσιαστές» των πάμπολλων τοκ σόου κλπ. για να έχουν την ευκαιρία να πουν μια ατάκα, και να γίνουν γνωστοί.

Δεν είναι τυχαίο που όλοι όσοι πέρασαν από τις ουκ ολίγες μεταμεσονύκτιες εκπομπές του Μάκη του Ζούγκλα, όλοι λέμε, έγιναν υπουργοί, υφυπουργοί, κλπ. Άσχετα αν δεν τους δίνονταν ούτε 2-3 λεπτά στον καθένα για να ξεδιπλώσει το όραμά του. Αρκεί που έβγαιναν στο γυαλί.

Γι’ αυτό και στη μπανανία μας, όλα τα συστημικά έντυπα πέρασαν από τα χέρια εκδοτών σε χέρια εργολάβων, που κάνανε δουλειές με το δημόσιο, ενώ λίγο μετά το ίδιο έγινε και με τα ιδιωτικά ΜΜΕ, κυρίως τα κανάλια.

Συν το γεγονός ότι όλοι οι μεγαλόσχημοι υπουργίσιμοι και πρωθυπουργίσιμοι πολιτικοί, με αβάντα από τους εργολάβους, όλως τυχαίως (πλην κάποιων εξαιρέσεων) ήταν και γόνοι από πολιτικά τζάκια.

Και έτσι η δημοκρατία μας εξελίχθηκε σε «κληρονομική τηλεοπτική», και  μόνο κατ’ όνομα «κοινοβουλευτική».

Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στο σήμερα… στη δημοκρατία των «σόσιαλ μύδια».

Όπου τι βλέπουμε;

Το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ να παλεύει να πιάσει το 15% μπας και του ζητηθεί να συγκυβερνήσει κάποτε.

Με εν δυνάμει αρχηγούς τον Ανδρουλάκη… ποιον; Τον Χάρη τον Δούκα, και δευτερευόντως τον γιο του μεγάλου Αυλάρχη του βασιλιά, τον Παύλο τον Γερουλάνο, που λίγο έλειψε να κάνει την έκπληξη και να γίνει κι αυτός πρωθυπουργίσιμος.

Ένα κόμμα που έβγαλε τον Άκη, τον τιτάνα της ηθικής, τον Γιάννο, τον πυλώνα της εντιμότητας, τον Μαντέλη, τον Χάρη (διά τούτο λέγω) Καστανίδη, τον Κουλούρη, τον Κατσανέβα, την Εύα Καϊλή, και άλλους πολλούς τέτοιους αγωνιστές statesmen υψηλού βεληνεκούς… να παλεύει σήμερα να βρει ηγέτη με όραμα βασιζόμενο στα  ψηφαλάκια όποιου τυχαίου περνούσε από τα εκλογικά κέντρα, και είχε 3 ευρώ να διαθέσει… για την προκοπή του τόπου!

Το ΠΑΣΟΚ μας τελείωσε, το έχουμε ξαναπεί, ζωή σε λόγου μας,  και σε άλλα με υγεία… να ζούμε να το θυμόμαστε

Πάμε και στον Σύριζα, που και αυτός ζει τον επιθανάτιο ρόγχο.

Ένας Σύριζας, που ξεκίνησε σαν ένα μίγμα 13 συνιστωσών, από τη ΡΟΖΑ, την ΑΝΑΣΑ, έως το ΔΗΚΚΙ του Πάντζα, και που κατέληξε λόγω συγκυριών να κυβερνάει με πυγμή και ισχυρή λαϊκή εντολή τη χώρα στην πιο κρίσιμη περίοδό της από τον εμφύλιο και μετά, και σήμερα εξατμίζεται μπροστά στα μάτια μας, με τα διάφορα σούργελα (όσα έχουν απομείνει)  να αλληλομαχαιρώνονται για το ποιος θα αναλάβει τα ηνία του (και την κρατική χρηματοδότηση).

Με επικρατέστερο ηγέτη αυτού του κόμματος, εκφραστή της ριζοσπαστικής αριστεράς(!), έναν 35χρονο ζεν πρεμιέ (από την ανάποδη) εφοπλιστή από το… Μαϊάμι Μπιτς!

Τρίζουν τα κόκκαλα του Άρη… για να μην πω και του Κύρκου.

Και αν νομίζετε ότι μόνο τα δυο αυτά κόμματα αργοπεθαίνουν, σας πληροφορώ ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη Νέα Δημοκρατία, την οποία ψήφισαν ένα εκατομμύριο λιγότεροι άνθρωποι στις ευρωεκλογές, από ό,τι στις τελευταίες βουλευτικές. Τυχαίο;

Το μόνο που την κρατάει ακόμη τεχνητά ακμαία, αν και διασωληνωμένη,  είναι το γεγονός ότι κυβερνά.

Αυτή είναι η συγκολλητική ουσία. Η εξουσία με τα προνόμια, και τη μασαμπούκα που συνεπάγεται. Η κουτάλα κατά το λαϊκότερον

Και γιατί πεθαίνει;

Διότι κούρασε αυτό το αλισβερίσι με τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, το πολύ το μπλα μπλα περί επιτελικού κράτους, και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες, την ώρα που ο μέσος πολίτης φοβάται να κυκλοφορήσει μην τον σφάξουν σαν αρνί, φοβάται να στείλει τα παιδιά του σχολείο μην τυχόν τα δείρουν και τα μαχαιρώσουν ανήλικοι κακοποιοί, φοβάται να αρρωστήσει μην τυχόν τον ξεκάνουν στα δημόσια νοσοκομεία, φοβάται να μπει σε σούπερ μάρκετ μην τυχόν πάθει έμφραγμα από τις τιμές, και φοβάται να ανοίξει τον λογαριασμό ρεύματος μην τυχόν του έρθει κόλπος…

Την ίδια ώρα που οι «επιχειρηματίες» που λέγαμε, ειδικά εκείνοι της ενέργειας, των καυσίμων, αλλά και οι τράπεζες, κάνουν πάρτι με τα υπερκέρδη τους, με τους πετσωμένους opinion makers των ΜΜΕ να τα ρίχνουν όλα στον πόλεμο της Ουκρανίας, της Γάζας, στους Χούθι, στον… Ντάφι Ντακ, κλπ, κλπ.

Ποιες είναι λοιπόν οι ενδείξεις του επερχόμενου θανάτου της ΝΔ; Και όχι μόνο εκλογικά αλλά και οριστικά; Στο στυλ του ΠΑΣΟΚ και του Σύριζα;

Ότι, αν πιστέψω τα δημοσιεύματα, στα πρόσφατα 50χρονα γενέθλια, που οργανώθηκαν ως παλλαϊκή φιέστα στη Ρηγίλλης, παρευρέθησαν μόνο περί τα χίλια άτομα, οι περισσότεροι μετακλητοί, και άλλοι καρεκλοκένταυροι χειροκροτητές, με τις συζύγους και τα παιδιά τους, συνοδευόμενοι από άνδρες της ασφάλειάς τους.

Οι υπόλοιποι ήταν κάποιοι περαστικοί που μύρισαν τα σουβλάκια που ψήνονταν, και ήρθαν να τα δοκιμάσουν, πολλοί εκ των οποίων «πρόσφυγες πολέμου» από το Πακιστάν, την Αλγερία, και το… Νεπάλ.

Όσο για τους υπουργούς, από τους λίγους που κατάφεραν να παρευρεθούν (λόγω ευθυνών και εργασιακού φόρτου), οι μισοί ήταν πρώην Πασόκοι, από εκείνους που επί δεκαετίες πολεμούσαν τη δεξιά και τον αποστάτη Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

38 όλοι κι όλοι ήταν, λένε τα ΜΜΕ, και οι βουλευτές που γιόρτασαν την επέτειο, από τους συνολικά 158 που διαθέτει η ΝΔ.

Οι υπόλοιποι απείχαν, μάλλον διότι δεν έχουν χρόνο για γλέντια, και προτίμησαν να επισκεφτούν τις εκλογικές τους περιφέρειες για να συμπαρασταθούν στον λαό τους.

Και τέλος, ΔΕΝ παρευρέθηκαν τρεις πρώην αρχηγοί της ΝΔ, οι δυο εκ των οποίων είχαν διατελέσει και πρωθυπουργοί; Γιατί άραγε;

Έτσι, το μέλλον διαγράφεται σκοτεινό για τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, τα οποία θα δώσουν τη θέση τους σε άλλου είδους σχηματισμούς, μικρούς μεν, αλλά με έντονο γκελ τόσο στη νεολαία, όσο και στους απολιτίκ πλέον μελανιασμένους πολίτες, που ζουν και ενημερώνονται μέσα από τα σόσιαλ μίντια, και βασίζουν την ψήφο τους στην εικόνα και στην ατάκα περισσότερο, παρά στην ξύλινη μπουρδολογία.

Και όπως οι μαϊντανοί σελέμπριτις τραγουδιστές, ηθοποιοί, και ποδοσφαιριστές, κυριαρχούν εδώ και χρόνια στη βουλή και στην ευρωβουλή, έτσι θα δούμε σε λίγο να πολιτεύονται και οι «ινφλουένσερς» του ΤΙΚ ΤΟΚ και του ΙΝΣΤΑΓΚΡΑΜ… με την Τούνη να χτυπιέται στα ίσα με την… Αχτσιόγλου!

Μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες, και να πάρουν επιτέλους οι ίδιοι οι «επιχειρηματίες» τη διακυβέρνηση στα στιβαρά τους χέρια, βάζοντας στην άκρη τους μεσάζοντες πολιτικάντηδες, μαϊντανούς, γόνους, ινφλουένσερς, ή μη… μοιράζοντας την πίτα κατά το δοκούν.

Κι από κάτω, ο πάντα σοφός λαός να χειροκροτεί, μπας και πάρει κανένα ψίχουλο σε μορφή «πας»…