Του Κώστα Πρώιμου
Τι να κάνουμε; Αποικία είμαστε, έστω και ιδιότυπα, γι’ αυτό άλλωστε και στην καθομιλουμένη κατακλυζόμαστε από εκατοντάδες ξενόφερτες λέξεις που αποδίδουν ψυχολογικές, κοινωνικές και διάφορες καταστάσεις οι οποίες διέπουν το «είναι» μας.
Είμαι in, είσαι trendy, démodé, αποτελούν αγαπημένες «κοσμολογικές» έννοιες του λαουτζίκου και των I wanna be.
Έχω bad mood, ή είμαι sad, αυτά τα ιλαροτραγικά τα οποία κάνουν τους ψυχιάτρους και τους ψυχολόγους κυρίως της Αθήνας να τρίβουν τα χέρια τους, συνήθως θα τα ακούσεις σε καμιά καφετέρια στο Ψυχικό, ή στη Γλυφάδα, να τα ξεστομίζει με την πρέπουσα προφορά κάποια γκλαμουράτη κυράτσα μετά τα τριάντα, κάνοντας μια αυτοαναφορά στο εσωτερικό της αδιέξοδο. Ενδέχεται να φοιτούσε και σε κάνα Κολλέγιο της γύρω περιοχής.
Τα ψυχολογικά της τραύματα ίσως (σύμφωνα με τοπικές φήμες) να τους τα έχουν προξενήσει στην ευαίσθητη εφηβική ηλικία οι λάθος σύντροφοι. Ποιο ήταν το λάθος; Ο ένας ήταν πιο πλούσιος και πιο παραμυθατζής από τον προηγούμενο. Όμως επειδή δεν θέλουμε να κατηγορηθούμε πως ψιλoαντιγράφουμε κάποια μυθική ιστορία του Τσιφόρου «στα παιδιά της πιάτσας» εδώ το «κλείνουμε».
Στη συνέχεια έχουμε και λέμε: influencers, δηλαδή διάφοροι απίθανοι και απίθανες που θεωρητικά επηρεάζουν το λογισμικό των αναρίθμητων ανθρώπινων ζόμπι του διαδικτύου.
Οι influencers αρέσκονται στο να αντιμετωπίζουν ως επί το πλείστον τους εκατοντάδες χιλιάδες ακολούθους τους σαν καθυστερημένα νήπια και αυτοί για ανταπόδοση τους επιβραβεύουν και τους καθιστούν πλουσιότερους με κάθε αποδοχή, παραδεχόμενοι με έμμεσο τρόπο τόσο τη διανοητική διαταραχή τους, όσο και την ανάγκη να προσκολληθούν έστω και σε έναν άγνωστο αλλά διάσημο ιντερνετικό «πατερούλη», ή μαμά. Ξέρετε τώρα εσείς…. Το δόλιο σύστημα χειραγώγησης του άμυαλου θηρίου (λαός) αφού αποδόμησε την πολιτική και «κόντυνε» σε κωμικό βαθμό τους θεσμικούς εκφραστές της, όφειλε για την αυτοπροστασία του να εφεύρει μια εναλλακτική για να ελέγξει κατά την προτίμησή του εκ νέου τη συμπεριφορά των μαζών εκεί έξω.
Πάμε μια περιγραφική βόλτα και στον αστραφτερό κόσμο των.. σελέμπριτις. Όχι, πείτε μου, πόσο νούμερο μπορεί να είναι ένας άνθρωπος τον οποίο αποκαλούν νυχθημερόν σελέμπριτι σε όλα τα ΜΜΕ, τον εκθέτουν στις προσωπικές στιγμές του, του βγάζουν με τη ντουντούκα άπλυτα και κίτρινα στη φόρα, και αντί να μην ξέρει που να κρυφτεί τελικά να το απολαμβάνει και να καμαρώνει; Να φουσκώνει από περηφάνεια για τη διάσημη και απαστράπτουσα κατάντια του. Με δαύτους τα πράγματα λαμβάνουν μια κωμικοτραγική διάσταση.
Σελέμπριτις λοιπόν… Είναι οι άκρως επιτυχημένοι επαγγελματικά, καλλιτεχνικά κλπ. στη σημερινή εποχή που ο μέσος Έλληνας δεν μπορεί να πληρώσει ούτε το ρεύμα του.
Αν ξεψαχνίσεις αυτούς τους σελέμπριτις, (αλλά ποιος καθ’ ύλην αρμόδιος έχει τα τζιγέρια να το πράξει), μιλάμε για τριάντα χρόνια κάθειρξη ο καθένας τους. Αν μη τι άλλο στην πλειοψηφία τους.
Και μόνο το γεγονός ότι εμφανίζονται από το σαπισμένο σύστημα της εγχώριας κλεπτοκρατίας ως άριστοι «μέσα και έξω» τα λέει όλα: Αν δε, ρωτήσεις τι ακριβώς επαγγέλλονται οι περισσότεροι τότε αρχίζει το δυνατό γέλιο. Όσο για την κάστα των σύγχρονων καλλιτεχνών που απαρτίζουν τη σελεμπριτοκρατία; Στη συντριπτική τους πλειοψηφία θα μπορούσαν να πρωταγωνιστούν ως καρικατούρες σε σχετικό σατυρικό σενάριο γραμμένο από τον αείμνηστο Κάρλ Μπάρκς και να κοσμούν εικονογραφημένα και συλλεκτικά τεύχη της Disney. Eκεί όντως… θα τα «έπιαναν» τα λεφτά τους.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κρίμα, από το να έχεις ενεργό ΑΦΜ σε τούτη τη χώρα και να αμείβεσαι με οκτακόσια κάτι καθαρά τον μήνα. Είσαι αυταπόδεικτα το κορόιδο της υπόθεσης.
Όπως είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου ένας σοβαρός και έγκριτος ποινικολόγος (όχι τηλεμαϊντανός) που άφησε προ λίγων ετών τούτο τον «υπερ-ανεπτυγμένο» κόσμο τον μάταιο: αν ο κοσμάκης μάθαινε και κυρίως κατανοούσε ποιοι και πόσοι διανοητές, θεματοφύλακες της ηθικής, υπερασπιστές του λαού, μπροστάρηδες σε κοινωνικούς αγώνες, έχουν αγοράσει πολυτελείς επαύλεις στα βόρεια και στα νότια προάστια της Αθήνας τα τελευταία τριάντα χρόνια, την ίδια κιόλας νύχτα πυρσοί θα άναβαν στις διάσημες «γειτονιές των αγγέλων» και χιλιάδες χέρια θα κραδαίνανε απειλητικά τσουγκράνες…
