Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Η κυβέρνηση διά μέσω του υπουργείου Εσωτερικών φέρνει προς ψήφιση νομοσχέδιο για τους συνοριακούς σταθμούς. Να αναβαθμιστούν; Αυτονόητα! Αυτοί, δε, οι συνοριακοί σταθμοί θα πρέπει να πειθαρχήσουν στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και τη Σένγκεν. Όλα ωραία και καλά μέχρι εδώ. Υπάρχει όμως ενδιαμέσως ένα πρόβλημα. Αναφερόμαστε σε μια κυβέρνηση που δεν πιστεύει στην έννοια του έθνους, αφού ο πρωθυπουργός πιστεύει στην ακραία θεωρία αλλά και στην εφαρμοσμένη πρακτική της πολυπολιτισμικότητας. Αλλά και έχει δηλώσει ότι πρέπει να πολεμηθεί ο νατιβισμός. Υπό αυτή την έννοια, για ποια σύνορα ομιλούμε; Για ποιους συνοριακούς σταθμούς; Άπαξ και δεν κινούμαστε στο πλαίσιο της προστασίας του έθνους, βαπτίζοντας τόσο πολλούς ως πρόσφυγες, σκοπίμως αποκρύπτοντας ότι υπάρχουν άλλες ασφαλείς χώρες πριν φτάσουν στην επικράτειά μας, τότε δεν μας ενδιαφέρουν τα σύνορα.
Αλλά να πάμε και στη Σένγκεν. Η Γερμανία του αριστερού Σολτς προχωρά προς μια περίπου κατάργησή της, διότι δεν αντέχεται άλλο η άνοδος του AfD. Στην Ολλανδία, μία από τις πρώτες χώρες της Ευρώπης αντάμα με το Η.Β. και τη Σουηδία, που εφήρμοσαν το πολυπολιτισμικό πλαίσιο, ο Βίλντερς προσανατολίζεται στην ίδια κατεύθυνση. Και έτσι, όλες οι χώρες της Ευρώπης σταδιακά θα ακολουθήσουν. Διότι, όταν η πραγματικότητα έρχεται σε σύγκρουση με τις ιδεοληψίες, συνήθως την παρτίδα κερδίζει η πραγματικότητα στις δημοκρατικές χώρες. Στις κομμουνιστικές ισχύει το διαβόητο ρητό «τόσο χειρότερα για την πραγματικότητα». Άρα, και σε αυτό το σημείο, για ποια Σένγκεν ομιλούμε; Για αυτήν που βρισκόταν σε ισχύ όσο οι λαοί δεν αντιδρούσαν στη μαζική εισβολή; Ή για τη Σένγκεν που με μαθηματική ακρίβεια θα αναθεωρηθεί δραστικά; Διότι πίσω από κάθε νομοσχέδιο, πλην των έμμεσων επιδιώξεων των κυβερνήσεων να εξυπηρετήσουν ολιγαρχικά συμφέροντα, υποκρύπτεται και μια ιδεολογική προσέγγιση.
Ο πρωθυπουργός βραβεύτηκε ως παγκόσμιος πολίτης. Στον ΟΗΕ μίλησε περίπου για παγκόσμια διακυβέρνηση, θυμίζοντάς μας τον Γιώργο Παπανδρέου του Καστελόριζου. Διαθέτουμε ένα πολιτικό προσωπικό που επί της ουσίας ανήκει σε ένα κόμμα: αυτό της παγκοσμιοποίησης. Το FPO, που νίκησε στις εκλογές στην Αυστρία, τα ίδια λέει για την πορεία της χώρας προς την παγκοσμιοποίηση, αντιτιθέμενο σε αυτήν, και για αυτόν τον λόγο χαρακτηρίζεται συνωμοσιολογικό και ακροδεξιό. Έτσι, σε όλα τα κράτη ξεπηδούν φωνές και δυνάμεις που αντιτίθενται στην παγκόσμια επιχειρούμενη δικτατορία. Το μεγάλο πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι η Ελλάδα πάντοτε βρίσκεται ένα βήμα πίσω. Σε αντίθεση με αυτά που λέει η κυβέρνηση, η Ν.Δ. δεν μακροημερεύει επειδή προσαρμόζεται, αλλά επειδή το μέγεθος του προβλήματος τώρα καθίσταται ορατό. Η Ν.Δ. είναι όπως όλα τα άλλα ευρωπαϊκά κεντροδεξιά κόμματα: υποταγμένη στην παγκοσμιοποίηση.
*Υπ. δρ Γεωπολιτικής – πρόεδρος ∆ικτύου Ελλήνων Συντηρητικών – [email protected]
