Του Χρήστου Μπολώση
Ανήκω στην κατηγορία των πτωχών πλην τίμιων συμπολιτών μας, που λέει και ο κ. πρωθυπουργός, που χρησιμοποιώ τα ΜΜΜ. Αυτό που παρατηρώ σχεδόν καθημερινώς δεν είναι αγένεια. Είναι γαϊδουριά.
Για διαβάστε, σύντροφοι, και πέστε μου. Σταθμός μετρό στο Σύνταγμα. Κόσμος φουλ. Έρχεται ο συρμός και σταματάει έτσι, που μπροστά μου βρίσκεται μία πόρτα. Κάνουμε στην μπάντα για να βγουν οι εξερχόμενοι και να μπούμε εμείς.
Μένουν κάνα δυο να βγουν, οπότε, σπρώχνοντας αγενέστατα, μπουκάρουν οι εισερχόμενοι και καταλαμβάνουν τα άδεια καθίσματα. Το βαγόνι γεμίζει εν ριπή οφθαλμού και κάνοντας ταμείο βρίσκω ότι οι νεαροί που κάθονται και πρωταγωνίστησαν στο σπρώξιμο είναι αρκετά περισσότεροι από τους ηλικιωμένους ορθίους.
Μια μαμά έχει και το κοριτσάκι της, 4-5 ετών, και πιάνει κανονικά θέση. Φυσικά υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις. Όταν κάθομαι σε κάποιο μέσο και είναι όρθιοι, αισθάνομαι την υποχρέωση να σηκωθώ (ειδικότης κτηθείσα… παιδιόθεν) και μετά συνειδητοποιώ ότι είμαι ο μεγαλύτερος όχι στον συρμό όπου ταξιδεύω αλλά και στους 12 επόμενους και στους 35 προηγούμενους και παλουκώνομαι.
Παλιότερα οι αγενείς νέοι κοίταζαν δήθεν αδιάφορα έξω από τα παράθυρα των λεωφορείων και δεν… έβλεπαν τους όρθιους ηλικιωμένους. Σήμερα τα παράθυρα έχουν αντικατασταθεί με τα κινητά. Δεν βαριέστε! Η γαϊδουριά, ηλεκτρονική ή όχι, γαϊδουριά είναι.
