Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
«Πόσο καιρό μπορούμε να ζήσουμε με τη γνώση ότι η ύπαρξή μας εξαρτάται από το αίμα;» αναρωτιέται ο γνωστός αρθρογράφος της ισραηλινής εφημερίδας «Haaretz» Γκίντεον Λεβί.
Το αίμα, προσθέτει, δεν μπορεί να είναι το καύσιμο της χώρας. «Κάθε τρία χρόνια, μια αιματοχυσία στη Γάζα, κάθε τέσσερα χρόνια στον Λίβανο. Και ενδιάμεσα, υπάρχει η Δυτική Όχθη και, περιστασιακά, μια εξόρμηση αίματος σε πρόσθετους στόχους». Δεν υπάρχει άλλη χώρα σαν αυτή στον κόσμο, συμπεραίνει μελαγχολικά.
Ζώντας στο Ισραήλ όπου τα ΜΜΕ προσπαθούν να πείσουν -και εν πολλοίς το έχουν καταφέρει- τον κόσμο ότι αυτό είναι μια αναγκαιότητα, παραδέχεται με συντριβή:
«Έχουμε ήδη σκοτώσει τον παλαιστινιακό λαό. Ξεκινήσαμε με τις μαζικές δολοφονίες στη Γάζα, και τώρα έχουμε στραφεί στη Δυτική Όχθη. Το αίμα θα χυθεί ποτάμια κι εκεί, αν κανείς δεν σταματήσει τους δολοφόνους. Η σφαγή είναι φυσική και ταυτόχρονα συναισθηματική. Δεν έχει απομείνει τίποτα από τη Γάζα.
Οι κρατούμενοι, τα ορφανά, οι ψυχικά τραυματισμένοι, οι άστεγοι δεν θα ξαναγίνουν αυτό που ήταν. Οι νεκροί σίγουρα όχι. Θα χρειαστούν γενιές και γενιές για να ανακάμψει η Γάζα, αν βέβαια μπορέσει ποτέ να ανακάμψει. Αυτό είναι γενοκτονία, ακόμα και αν δεν ανταποκρίνεται στον νομικό ορισμό».
Ποια χώρα μπορεί να συνεχίσει να ζει με μια τέτοια ιδεολογία και υπό συνθήκες ανοχής;
«Ας υποθέσουμε ότι ο κόσμος συνεχίζει να το επιτρέπει» λέει ο Λεβί. «Το ερώτημα είναι αν εμείς, οι Ισραηλινοί, είμαστε πρόθυμοι να το επιτρέψουμε. Πόσο καιρό μπορούμε να ζήσουμε με τη γνώση ότι η ύπαρξή μας εξαρτάται από το αίμα; Πότε θα αναρωτηθούμε αν πραγματικά δεν υπάρχει εναλλακτική λύση σε μια χώρα του αίματος;»
Σαν προχθές, την 1η Οκτωβρίου του 1946 ολοκληρώθηκε η Δίκη της Νυρεμβέργης. Στο ικρίωμα έφτασαν ελάχιστοι. Τα στελέχη των ναζί στελέχωσαν από την επομένη της Συνθηκολόγησης όλους τους νευραλγικούς θεσμούς του διαιρεμένου γερμανικού κράτους. Αυτά τα αποβράσματα δεν θέλησαν ποτέ να σύρουν στο εδώλιο τους ομοϊδεάτες τους.
Το 1952 η Ελλάδα παρέδωσε στην Γερμανία 1.216 φακέλους για εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν Γερμανοί στρατιωτικοί και διπλωματικοί υπάλληλοι στη χώρα. Κι ύστερα, λίγους μήνες πριν από την παραγραφή των εγκλημάτων, το καλοκαίρι του 1965, επέδωσε άλλους 313 φακέλους.
Από τις περίπου 800 υποθέσεις που κρίθηκαν άξιες ποινικής διερεύνησης, ούτε μία δεν έφτασε στο ακροατήριο και ελάχιστοι τιμωρήθηκαν με ποινές- χάδι! Η υπεροψία και το θράσος τους απέναντι στην καθημαγμένη Ελλάδα που άφησαν πίσω τους εκφράστηκαν στο πρόσωπο του αρμοστή του Τρίτου Ράιχ, Γκίντερ Άλτενμπουργκ, ο οποίος από τη θέση του στο Γερμανικό Οικονομικό Επιμελητήριο όπου βρέθηκε μεταπολεμικά δήλωσε κάποια στιγμή ότι «οι Έλληνες χρωστούν ένα μεγάλο ευχαριστώ τόσο στον ίδιο όσο και στα μέλη της γερμανικής διπλωματικής αποστολής για τις υπηρεσίες που προσέφεραν»!
Η Γερμανία ήταν η τιμώμενη χώρα φέτος στη ΔΕΘ. Και καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει να εγγράψει τις γερμανικές επανορθώσεις- αποζημιώσεις στον Κρατικό Προϋπολογισμό…
