Η πυρόσβεση επί Μητσοτάκη

Σβήνουν τις φωτιές με τα αλάνθαστα στοιχεία της φύσεως: με θάλασσα, ξερολιθιές και καταιγίδες 

Του Παναγιώτη Λιάκου

Είναι απλά τα πράγματα. Ο Μητσοτάκης δεν φταίει για τις πυρκαγιές. Ούτε ο Κικίλιας που κάθε τόσο ανακοινώνει νεκρούς και αποτεφρωμένες εκτάσεις. Ούτε είναι περίεργο που καιγόμαστε μήνα Οκτώβριο. Συμβαίνει συχνά (αν είσαι δημότης Κολάσεως, τρίτο καζάνι αριστερά).

Άλλοι είναι οι φταίχτες: Η κλιματική αλλαγή, το μικροκλίμα που δημιουργεί η πυρκαγιά, η καύσιμη ύλη (αφθονεί στα δάση, τα οποία δεν είναι ακόμα πετρωμένα), ο έντονοι άνεμοι (αν και μπορεί να πυρποληθεί ολόκληρος νομός, όπως η Αττική, με 0 μποφόρ), η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, το Μεσανατολικό, η Ακροδεξιά, η τυραννία των πολλών, η καθυστέρηση της αναγνώρισης των γκέι γάμων, η πατριαρχία και η ταξική αρρενωπότητα.

Σε όλα αυτά η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, του αυτοδημιούργητου πρωθυπουργού μας, έχει βρει μοναδική απάντηση: πυρόσβεση με στοιχεία της φύσεως, ανίκητα.

Αν η φωτιά βρει βράχους και ξερολιθιές σταματάει, σβήνει. Αν η φωτιά πάει στη θάλασσα για μπάνιο σταματάει, σβήνει. Αν πάνω στη φωτιά πέσει μια καλή μπόρα, σταματάει, σβήνει. Κι όταν στην Ελλάδα δεν θα έχει μείνει ούτε μισό παρτέρι για να καεί, δεν θα ανάβει κιόλας!

Αυτές είναι δραστικές λύσεις, που δικαιώνουν απόλυτα την επιλογή του πάλαι ποτέ σαράντα ένα τοις εκατό.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ

Please enter your comment!
Please enter your name here

Τελευταία άρθρα

Ποδόσφαιρο και τηλεόραση

Το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι απείρως πιο σοβαρό. Bill Shankly,  Άγγλος προπονητής της Λίβερπουλ  (1913-1981)...

Σκηνές του δρόμου

Είναι γεγονός ότι όταν κυκλοφορείς με τα ΜΜΜ και όχι με τις υπουργικές λιμουζίνες βλέπεις πολλά ευτράπελα αλλά και...

«Έργα και ημέρες» της μαφίας των τσιγαράδων

Tέσσερις δολοφονίες υψηλόβαθμων στελεχών της Greek Mafia, χορός εκατομμυρίων στη Μύκονο, ωμοί εκβιασμοί στον «κροίσο» των strip shows και...

Εθνική δολιοφθορά με κοινωνικές παρενέργειες!

Πριν από λίγο καιρό, μέρα Σάββατο, στην Καισαριανή όπου πήγα ν’ ανάψω το καντήλι ενός φίλου που έφυγε σαν...