Εθνομηδενισμός και ανικανότητα, καμιά ελπίδα…

Του Νίκου Γ. Μερτζάνη

Πόσο παρακινδυνευμένο είναι να βγάλεις συμπέρασμα για το πολιτικό τοπίο μιας χώρας σε διάστημα μιας ημέρας; Πολύ, αν πρόκειται για κάποια ευρωπαϊκή χώρα πλην της Ελλάδας και καθόλου αν πρόκειται για την Ελλάδα. Από το πρωί της Τρίτης μέχρι το βράδυ, που έληξε το debate των υποψηφίων για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ., μπορούν να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα για το τι ακριβώς συμβαίνει στο πολιτικό τοπίο της Ελλάδας και για το ενδεχόμενο να αλλάξει πορεία η χώρα.

Να αρχίσω από το δεύτερο, αν, δηλαδή, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, από την κυβέρνηση μέχρι την αντιπολίτευση, είναι ικανές να αλλάξουν την πορεία της χώρας. Η απάντηση είναι όχι. Η κυβέρνηση γιατί δεν θέλει και η αντιπολίτευση γιατί δεν μπορεί καν να απειλήσει στο ελάχιστο την παντοδυναμία της κυβέρνησης.

Μοιάζει ισοπεδωτικό, αλλά είναι μια πραγματικότητα. Να τα πάρουμε ένα ένα. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, σε μια κανονική χώρα, την ώρα που ο πρόεδρος μιας γειτονικής χώρας συμπεριφερόταν όπως ο Ερντογάν στην Ελλάδα θα βρίσκονταν στο καναβάτσο από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όμως, όχι μόνο δεν βρέθηκε στο καναβάτσο, αλλά γύρισε το παιχνίδι υπέρ του, εκμεταλλευόμενος την εσωστρέφεια του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και την ενασχόληση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. με το debate. Η συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν δεν έτυχε της αντιμετώπισης που της έπρεπε και χάθηκε στην επικαιρότητα, με τη βράβευση του πρωθυπουργού, που πήρε το βραβείο του Παγκόσμιου Πολίτη (Global Citizen Award) του Atlantic Council από τον διευθύνοντα σύμβουλο της Pfizer δρα Αλμπερτ Μπουρλά, να μένει περισσότερο στις «βιτρίνες» των ειδησεογραφικών ιστοσελίδων (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων) από τις προκλητικές δηλώσεις του Ερντογάν και την αφωνία Μητσοτάκη.

Τι άλλο επικράτησε την Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου στην επικαιρότητα; Μα φυσικά το debate. Που καλύτερο από όσες τηλεμαχίες είχαν διεξαχθεί τα προηγούμενα χρόνια, λιγότερο βαρετό, πιο άμεσο, αλλά. Υπάρχει αυτό το αλλά, που φρενάρει κάθε άλλο συμπέρασμα. Το debate έβγαλε στον αέρα την πραγματικότητα που επικρατεί στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ., ότι, δηλαδή, όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι δεν δείχνουν ικανοί να απειλήσουν τον Μητσοτάκη. Όσο κι αν προσπάθησαν να δείξουν «πρωθυπουργήσιμοι», είναι γνωστοί στους πολίτες πολλά χρόνια τώρα και είναι γνωστοί, επίσης, για την αδυναμία τους να αποτελέσουν έναν πολιτικό φορέα στον οποίο θα εισρεύσουν οι πολίτες, γιατί το πρόγραμμα που παρουσιάζει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. δεν απαντά στις ανάγκες τους και δεν δίνει διέξοδο στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία.

Στο ΠΑΣΟΚ έχουν ακόμη τη λογική, όσο κι αν προσπαθούν ο Ανδρουλάκης, ο Γερουλάνος, ο Δούκας και οι υπόλοιποι να πείσουν ότι το κόμμα τους αρχίζει να μεγαλώνει και είναι ο αντίπαλος του Μητσοτάκη, του μικρού κόμματος που βλέπει τους ψηφοφόρους να μην το επιλέγουν, παρά μόνο ως εναλλακτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. την Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου; Μα, «ήταν» στη βράβευση του Αλέξη Τσίπρα, με το βραβείο «Νίκος Νικηφορίδης», για τη Συμφωνία των Πρεσπών, που απονεμήθηκε στον τέως πρωθυπουργό και πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ από το ΠΑΔΟΠ (Παρατηρητήριο Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης) στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι. Ήταν όλοι του ΣΥΡΙΖΑ; Όχι, ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν στο Ηρώδειο και χτυπούσε παλαμάκια στον Απόστολο Γκλέτσο που χόρευε ζεϊμπέκικο. Και δεν πήρε το μάτι κανενός τον Πολάκη, που μάλλον έχει ξεκινήσει ήδη τις περιοδείες. Αυτά έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Τρίτη και σίγουρα τίποτε από αυτά δεν είναι αντιπολίτευση και δεν μπορεί να απειλήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όσο κι αν αποτελεί τον ιστορικό ηγέτη του κόμματος, ο Αλέξης Τσίπρας αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ, εξελέγη άλλος πρόεδρος, έγιναν δύο διασπάσεις, καθαιρέθηκε ο Κασσελάκης και αναμένονται νέες εκλογές. Δεν μπορεί κανένας από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να θέλει πραγματικά να αντιπαρατεθεί στον Κυριάκο Μητσοτάκη, αν δεν είναι αυτόφωτος και αν χρειάζεται τη λάμψη ή το δαχτυλίδι ή την έγκριση ή τη γλυκιά ματιά του Τσίπρα, για να νιώσει ότι μπορεί να βγει μπροστά για αρχηγός. Και στο κάτω κάτω της γραφής ο Αλέξης Τσίπρας έχει ηττηθεί σε πέντε εκλογικές αναμετρήσεις από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, οπότε ενδεχομένως να μην αποτελεί εγγύηση επιτυχίας η στήριξή του σε κάποιον υποψήφιο για την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ.

Και κάπως έτσι περνούν οι Τρίτες και οι υπόλοιπες μέρες στην πολική ζωή της Ελλάδας.