Του Ανδρέα Καψαμπέλη
«Ταμείο» κάνουν στο ΠΑΣΟΚ ύστερα από το ντιμπέιτ, το οποίο όντως άφησε γενικά καλές εντυπώσεις, αλλά ανέδειξε και πολλά ζητήματα – έβγαλε και «σκελετούς»…
Μπορεί καταρχάς να είναι επιτυχία η διοργάνωση μιας τέτοιας τηλεμαχίας, και μάλιστα άκρως πολιτισμένης, την ώρα που οι γείτονες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν βγάλει τα… γιαταγάνια και ο ένας παίρνει το κεφάλι του άλλου, όμως φτάνει αυτό; Και μόνο πάντως ότι το αυτονόητο έγινε πολυτέλεια επιβεβαιώνει πόσο βαθιά είναι η παρακμή στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Ο πολιτικός πολιτισμός θριάμβευσε λοιπόν, και δη σε ένα κόμμα με παράδοση στα συντροφικά «μαχαιρώματα», αλλά οι πολίτες πήραν τις απαντήσεις που χρειάζονταν για τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν κυρίως σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο;
Ομολογουμένως, αυτό ήταν το ντιμπέιτ της ατάκας. Και οι έξι υποψήφιοι πρόεδροι ανταγωνίστηκαν με επιτυχία ο ένας τον άλλον σε τσιτάτα και σπόντες, προσπαθώντας να βάλουν καθένας και καθεμιά «γκολ». Να την «πουν» στον άλλον για να τον εκθέσουν. Τι έμεινε, όμως, ως συνολική εικόνα; Εκτός από την οπαδική αναμέτρηση, που μεταφέρθηκε στον χαοτικό κόσμο των social media -με «δημοσκοπήσεις», στοιχηματατζήδικα, χτυπήματα κάτω από τη μέση μέσω τρολ και σπεκουλαδόρων-, ποιο είναι το «διά ταύτα»;
Αυτό που έγινε σίγουρα ήταν ότι και οι έξι, για να αυξήσουν τα μερίδιά τους, ψάρευαν στα στενά όρια της κομματικής βάσης του ΠΑΣΟΚ. Στους «σίγουρους», δηλαδή, που θα πάνε στην κάλπη. Αυτό όμως τροφοδότησε, όπως και το προηγούμενο διάστημα, τον άκρατο βερμπαλισμό και την πλειοδοσία του τύπου «ψηφίστε εμένα και θα είμαι ο επόμενος πρωθυπουργός». Ε, να γελάσουμε και λίγο…
Ωστόσο, παρά τον «ενθουσιασμό» των επιτελείων, ούτε αυτό το ακροατήριο συγκινήθηκε επαρκώς. Μέση τηλεθέαση 300.000 και 8% επί του συνόλου είχε το ντιμπέιτ, όταν τον Ιούνιο ψήφισαν ΠΑΣΟΚ πάνω από 500.000 και το ποσοστό του πήγε στο 12,79%…
Κι ενώ με έναν μικρομεγαλισμό -που συνάδει με την παρακμή της εποχής- μάλωναν για το ποιος μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη ή να εκτοπίσει τον εξαερωμένο ΣΥΡΙΖΑ (σιγά το κατόρθωμα, δηλαδή), πολιτικά ο πήχης -ό,τι κι αν λένε οι ίδιοι- μπήκε χαμηλά, την ώρα που τα διακυβεύματα για τη χώρα και την κοινωνία είναι στα ύψη όσο ποτέ. Και από τους έξι ζήτημα είναι εάν κάνα δυο έπιασαν τη βάση. Ουδείς και ουδεμία μπορεί να ισχυριστεί ότι έκανε τη διαφορά. Και οι καλύτεροι διακρίθηκαν γιατί «ξεχώρισαν» οι χειρότεροι.
Από το ντιμπέιτ επιβεβαιώθηκε ότι το ΠΑΣΟΚ ζει τη δική του κρίση ως τμήμα της παραπαίουσας Κεντροαριστεράς. Απλώς η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγαλύτερη. Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα αρκεί, όμως, «το μη χείρον βέλτιστον» με πολιτικά μερεμέτια ή χρειάζονται δυνάμεις και ηγεσίες που θα κάνουν τις μεγάλες ανατροπές και θα συνεγείρουν την κοινωνία και τον λαό;
Τίποτα τέτοιο στο ντιμπέιτ δεν είδαμε. Και μπορεί να διεκδικούν αρκετοί την καρέκλα του αρχηγού, αλλά, μαζί με τα άλλα, αναδείχθηκε το έλλειμμα ηγεσίας που έχει και αυτός ο χώρος…
