Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Θα μπορούσε να έχει περάσει εντελώς απαρατήρητο το νέο μειοδοτικό χτύπημα του καθηγητή Χρήστου Ροζάκη, εάν δεν συνέπιπτε με τη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ταγίπ Ερντογάν στη Νέα Υόρκη. Άλλωστε, εν όψει της συνάντησης αυτής δημοσίευσε το σχετικό άρθρο…
Γνωστός θεωρητικός της ελληνοτουρκικής «προσέγγισης» (διά της συνθηκολόγησης), ο στενός φίλος και υφυπουργός Εξωτερικών του Κ. Σημίτη αυτή τη φορά ξεπέρασε κάθε προηγούμενο όριο – το τερμάτισε! Στο πλαίσιο της πολιτικής τού πλήρους κατευνασμού, λοιπόν, γράφει (στο «Βήμα») διάφορα περί των «χαμένων ευκαιριών» του παρελθόντος και κατόπιν έρχεται κινδυνολογικά να επιχειρηματολογήσει γιατί δεν πρέπει να… στενοχωρηθούν ούτε τώρα οι Τούρκοι.
«Πράγματι, ένα απρόσμενο ολίσθημα στις συζητήσεις μπορεί να έχει σοβαρά επακόλουθα και να καταστρέψει την ατμόσφαιρα νηνεμίας που επικρατεί εδώ και σχεδόν δύο χρόνια στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο» ισχυρίζεται, αλλά δίχως να μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει ποιοι έχουν κερδίσει και ποιοι έχουν χάσει από αυτή τη «νηνεμία»…
Αφού κάνει πάντως αυτή την εισαγωγή, εντελώς ανερυθρίαστα υποδεικνύει γιατί η Ελλάδα πρέπει να παραιτηθεί οριστικά από το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ.: «Μια διεύρυνση της αιγιαλίτιδας στα ακραία ελληνικά νησιά θα έχει ως αποτέλεσμα να φέρει την τουρκική υφαλοκρηπίδα πλησιέστερα στις ακτές των Κυκλάδων και στην ηπειρωτική Ελλάδα. Αυτό θα συμβεί σε περίπτωση που η Ελλάδα επεκτείνει στα 12 ν.μ. την αιγιαλίτιδα ζώνη της, κάτι το οποίο θα αφήσει μικρό χωρικό διάστημα για την Τουρκία να οριοθετήσει υφαλοκρηπίδα, και κάθε τέτοια οριοθέτηση θα φέρει πιο κοντά τα δικαιώματα της Τουρκίας στα ελληνικά παράλια».
Όσο κι αν είναι ανήκουστο, ο «γκουρού» του ΕΛΙΑΜΕΠ, που επικαθορίζει την εξωτερική πολιτική της χώρας μέχρι και σήμερα, ξεστομίζει κάτι που δεν έχουν τολμήσει να υποστηρίξουν δημοσίως ούτε οι ίδιοι οι Τούρκοι: προεξοφλεί και αναγγέλλει για λογαριασμό της Τουρκίας, δηλαδή, ότι για να βρει διαθέσιμο χώρο σε μια τέτοια περίπτωση θα χρησιμοποιήσει τα λεπτά «δάχτυλά» της (όπως αποκαλούνται στη διπλωματική ορολογία οι θαλάσσιοι διάδρομοι που ενώνουν με τον εθνικό κορμό) κι έτσι θα επεκταθεί βαθιά στο Αιγαίο.
Με απλά λόγια, ο Ροζάκης βγαίνει και, τρομοκρατώντας, εισάγει στον δημόσιο διάλογο τη θέση ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να ασκήσει το αναφαίρετο δικαίωμά της για τα 12 μίλια, υπό την απειλή ότι η τουρκική υφαλοκρηπίδα θα φτάσει κοντά «στις ακτές των Κυκλάδων και στην ηπειρωτική Ελλάδα»!
Ύστερα από αυτό, μόνο ως ειρωνεία ακούγεται η γνώμη του ότι «ο μόνος δρόμος για την πραγματική (ελληνοτουρκική) προσέγγιση είναι ο δρόμος της επίλυσης των ζητημάτων κι όχι η αποφυγή τους». Αν η επίλυση περιλαμβάνει και τέτοιες «ιδέες», όπως η παραπάνω, να λείπει το βύσσινο!
Να αποποιηθούμε το Διεθνές Δίκαιο και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Τον πληρώνουμε τον κύριο; Μήπως ήρθε η ώρα να πάει στον αγύριστο;
Ο αρθρογράφος είτε αγνοεί βασικά δεδομένα του ζητήματος είτε σκοπίμως παραπληροφορεί. Όποιος φαντάζεται αρχή μέσης γραμμής στο Αιγαίο, καλά ξεμπερδέματα με μια σπουδαία ευρωπαία φίλη. Όποιος πάλι φαντάζεται πλήρη επήρεια, καλά ξεμπερδέματα με μια άλλη κάτι περισσότερο από φίλη! Το βασικό πρόβλημα των σχέσεων με την Τουρκία ξεκίνησε στο Νταβός, όταν η πατριωτική πολιτική του Ανδρέα δυστυχώς άρχισε να μπάζει από τα δεξιά. Δυστυχώς, αυτή η δεξιά επήρεια (ορθότερα φιλελεύθερη, η οποία όμως έχει αλώσει πλήρως τη δεξιά) συρρικνώνει το Έθνος έναν αιώνα τώρα. Ο κ. Ροζάκης σφάλλει, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους από τους οποίους αναφέρει ο κ. Καψαμπέλης.
Πολλοί από παλιότερα είναι οπαδοί του Δημήτρη Κιτσίκη και των θεωριών του.
Μήπως σιγά σιγά μας επαναφέρουν από εκεί που φύγαμε;