«Η Συμφωνία της Βάρκιζας» μέρος Β’

Του Κώστα Πρώιμου

Τον προσεχή Νοέμβριο τελικά θα διεξαχθούν εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς μέχρι τότε θα αναμένουν τον Γκοντό; Θα ήταν αν μη τι άλλο κατατοπιστικό, αν ξέραμε πως την πάτησαν κατά αυτόν τον παιδαριώδη τρόπο οι εκφραστές της εγχώριας Αριστεράς.

Αν το καλοσκεφτούμε και αποτολμήσουμε να το παραλληλίσουμε με παρελθόντα ιστορικά γεγονότα μάλλον ζούμε το β’ μέρος του πολιτικού έργου «Η Συμφωνία της Βάρκιζας»,  αλλά σε πιο ελαφριά εκδοχή  και με σύγχρονες νόρμες. Πρωταγωνιστές δεν είναι οι σκληροτράχηλοι αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, μήτε τίποτα σκληροί δεξιοί παρά «αερομεταφερόμενοι» αλεξιπτωτιστές του Σημίτη, τυχάρπαστοι χαρτογιακάδες, μανατζαραίοι δίχως εθνικό προσδιορισμό κομίζοντας ύποπτα διεθνή βιογραφικά. Αυτοί σαφέστατα υπηρετούν προσώρας την κυβερνητική-καθεστωτική πλευρά. Στην αντίπερα όχθη «αναπαύονται» οι γιαλαντζί  Αριστεροί που στην πιο τολμηρή φάση του αγώνα τους εν τέλει πιάστηκαν με τα όπλα παρά πόδα! Κατάφερε με χαρακτηριστική ευκολία το σύστημα Μητσοτάκη όχι μόνο να αναγεννηθεί αλλά και να επικυριαρχήσει από άκρη σε άκρη σε ολόκληρη τη χώρα κυριολεκτικά χωρίς να ανοίξει μύτη.

Η αυταπόδεικτα αμφιλεγόμενη στάση του κυρίου Τσίπρα στη «δεύτερη συμφωνία της Βάρκιζας» που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια  καθίσταται δυσκόλως ερμηνεύσιμη τουλάχιστον με τη χρήση λογικών πολιτικών όρων. Το ιστορικό γεγονός ότι ο ίδιος ως νεαρός διατέλεσε πρωθυπουργός για πέντε χρόνια, βγήκε νικητής από δύο εκλογικές αναμετρήσεις και δεν αντιλήφθηκε πως το σύστημα Μητσοτάκη κέρδιζε συνεχώς και ποικιλοτρόπως έδαφος λέει από μόνο του πολλά και αφήνει δικαίως έδαφος ακόμη και σε ακραίες «παρερμηνείες».

Ποιον πραγματικά ενδιαφέρει το αφήγημα ότι ο ίδιος δεν ενεπλάκη σε σκάνδαλα διαφθοράς, ή το γεγονός πως άφησε μαξιλαράκι 37 δισ. τα οποία νομοτελειακά κατέληξαν ως πρωθυπουργική προίκα στον κύριο Μητσοτάκη;

Δεν «έβλεπε» ο κύριος Τσίπρας ως πρωθυπουργός ή έστω οι αρμόδιοι επιτελείς του τι επρόκειτο να συμβεί; Πώς γίνεται, ένα  αριστερό κόμμα που κυβέρνησε για πρώτη φορά και με σχετική απειρία, ωστόσο να μη βαρύνεται με την εγκληματική διασπάθιση δημοσίου χρήματος αλλά: να καταλήξει τη σήμερον να βρίσκεται βάσει δημοσκοπήσεων γύρω στο 7%;

Η «βολική καραμέλα» ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ελέγχει τα ΜΜΕ  θα μπορούσε να λιώσει γρήγορα στο στόμα αρκεί να μην εθιστούν στη γεύση της και εν τέλει να χρησιμοποιείται από όλους ως άλλοθι. Ειδικά με την πληθώρα των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης ο αυταρχισμός της κυβέρνησης θα μπορούσε με οργανωμένο και επίμονο αγώνα να καταπέσει. Εδώ που τα γράφουμε, δεν είδαμε και κανένα διακεκριμένο στέλεχος της ευρύτερης Αριστεράς (συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ) να βάζει πραγματικά τα στήθη του μπροστά έστω και επικοινωνιακά για να ανακόψει τη λαίλαπα του νεομητσοτακισμού. Όλοι τους ξεμυτίζουν τόσο όσο… Όταν η πολιτική στην Ελλάδα φτάνει στο έσχατο σημείο, φερειπείν να ασκεί μια πολίτης ως χαροκαμένη μάνα περισσότερη αντιπολίτευση από σύσσωμη τη θεσμική αντιπολίτευση για το έγκλημα των Τεμπών, αρκεί! Φτάνει και περισσεύει για να καταλάβουμε πού πάει το πράγμα.

Πώς έρχεται τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή να αθωωθεί πανηγυρικά και με τη βούλα ο κύριος Παπαντωνίου; Μήπως η ανωτέρω δικαστική πράξη συμβολίζει δια νόμου το «ξέπλυμα» και συνάμα τη δικαίωση των επαίσχυντων πολιτικών εφαρμογών και πράξεων του σημιτικού ΠΑΣΟΚ; Ήδη στις τρέχουσες συγκεντρώσεις υποψηφίων προέδρων του πάλαι ποτέ κραταιού κόμματος που διενεργούνται τόσο στην περιφέρεια όσο και στα μεγάλα αστικά κέντρα, έκαναν την εμφάνισή τους παλιά στελέχη του Ανδρέα αλλά και του Σημίτη τα οποία ανενδοίαστα έκραζαν από το 2019 υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη! (Ξέρετε τώρα, ο πιο πετυχημένος, δεν υπάρχει άλλος κλπ…)

Με απλά λόγια: Τα κόμματα είναι απλώς επιχειρήσεις που απασχολούν προσωπικό, φέρουν τεράστια λειτουργικά έξοδα και διατηρούνται στη ζωή μέσω του κρατικού κορβανά όταν διαθέτουν κυβερνητικό πρόσημο. Άπαντα αποτελούν τα εναπομείναντα ζόμπι της μεταπολιτευτικής περιόδου η οποία αρνείται να αποδεχτεί τη νέα της και αναπόφευκτη ζωή εν τάφω, πράττοντας ό,τι περνά από το χέρι της προκειμένου να εξασφαλίσει λίγο χρόνο παραμονής στα εγχώρια δρώμενα ξεκάθαρα εις βάρος των συμφερόντων της χώρας.

Το 2025, από πολλούς διεθνείς παρατηρητές έχει ήδη χαρακτηριστεί ως το έτος εκκαθάρισης. Ορόσημο δυσμενών εξελίξεων και για τη χώρα μας θα αποτελέσει το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα της 5ης Νοεμβρίου στις ΗΠΑ.

Πόσα αντέχουν να δούνε ακόμη τα μάτια μας και να ακούσουν τα αυτιά μας;

ΥΓ. Γιατί την πιο κρίσιμη περίοδο των τελευταίων εβδομήντα ετών η «σύγχρονη» αριστερά στη χώρα μας παρέδωσε ξανά τα «όπλα» με παρόμοιο τρόπο; Ποιοι την «ξεβράκωσαν» και τη διαπόμπευσαν για δεύτερη φορά; Το 1945 η πρώτη πράξη επετεύχθη δια εκπροσώπων του ΚΚΕ και του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στη βίλα του βιομηχάνου Κανελλόπουλου στα «Βλάχικα».

Το δεύτερο μέρος της «Συμφωνίας της Βάρκιζας» σε ποιες βίλες του λεκανοπεδίου εκτυλίχθηκε και υπογράφηκε μόλις πριν από μερικά χρόνια;