Του Μανώλη Κοττάκη
Το πρώτο δίδαγμα που μας έρχεται από τη σύρραξη στο Ισραήλ και το ασύμμετρο ηλεκτρονικό πυρ που εξαπολύθηκε μέσω των μπαταριών βομβητών beeper, ασυρμάτων και ραδιοφώνων στη Χεζμπολάχ είναι ότι ο πόλεμος αλλάζει εντελώς.
Είχε ήδη αρχίσει να αλλάζει στη Γιουγκοσλαβία με τους βομβαρδισμούς από αέρος, χωρίς εμπλοκή στρατιωτικών δυνάμεων στο έδαφος, με τη μαζική χρήση φονικών βομβαρδιστικών drones στην Ουκρανία, τώρα αλλάζει με την πυροδότηση βομβών εξ αποστάσεως (έτσι εξολοθρεύτηκε στο Ιράν ο ηγέτης της Χαμάς) και με την πυροδότηση ηλεκτρικών συσκευών ήπιας ισχύος.
Όπως οι βομβητές (που κάποτε, το 1990-1993, ήταν χρήσιμοι στην Ελλάδα για να ειδοποιούνται οι βουλευτές της Ν.Δ. για τις ονομαστικές ψηφοφορίες που προκαλούσε αιφνιδιαστικά η αντιπολίτευση τα μεσάνυχτα), τα μικρά ραδιόφωνα και οι ασύρματοι. Οτιδήποτε φορτίζεται.
Και το δυστύχημα είναι ότι σε αυτές τις αμφιλεγόμενες πρακτικές πρόσβαση δεν έχουν μόνο κράτη, αλλά και «ιδιώτες». Τρομοκρατικές οργανώσεις. Ο χρόνος που αυτές οι οργανώσεις θα χρησιμοποιήσουν τις ίδιες τακτικές στην καρδιά της Ευρώπης δεν θα αργήσει.
Ό,τι κέρδισε το Ισραήλ στον ψυχολογικό πόλεμο φθοράς που διεξάγει εναντίον των αντιπάλων του θα το χάσουν στο μέλλον η Δύση και ο δυτικός κόσμος, που θα υποστούν τα αντίποινα.
Το δεύτερο δίδαγμα είναι ότι στον πόλεμο, είτε έχεις δίκιο είτε έχεις άδικο, είσαι μόνος. Ειδικά στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, όπου τα εθνικά συμφέροντα διαπλέκονται. Άγγλοι και Αμερικανοί δείχνουν να παίρνουν αποστάσεις ασφαλείας από τις επιλογές του πρωθυπουργού του Ισραήλ Νετανιάχου, ο οποίος ήρθε σε δημόσια ρήξη όχι μόνο με τον Βρετανό πρωθυπουργό κ. Στάρμερ, αλλά και με την οικονομική ελίτ της πατρίδας του.
Ωστόσο, η γενική εικόνα δεν αλλάζει. Το Ισραήλ, μολονότι μόνο του και σε μεγάλο βαθμό απομονωμένο από τη διεθνή κοινότητα, δείχνει μέχρι στιγμής να έχει καλύτερα ανακλαστικά αντίδρασης, έστω και με τον βάναυσο τρόπο που βλέπουμε.
Η δολοφονία του ηγέτη της Χαμάς και η έκρηξη των βομβητών της Χεζμπολάχ, ενέργειες με ισχυρότατο το στοιχείο της εκδίκησης, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν έχει δεχθεί άλλο πλήγμα και απώλεια ανθρώπινων ζωών στο έδαφός του (λόγω της θόλου), του δίδουν μέχρι στιγμής προβάδισμα στον πόλεμο των εντυπώσεων.
Η χρήση των δορυφόρων κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μαθαίνει εγκαίρως, δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευσή τους, την πορεία των πυραύλων προς το έδαφός του, ακόμη και αν αυτό επηρεάζει καμιά φορά τους navigators των Ι.Χ. και των σκαφών (όπως υποστηρίζουν κάποιοι ειδικοί), έχει θωρακίσει την άμυνά του από αέρος μέχρις στιγμής. (Στην Πάρο έχουν σημειωθεί δύο ανεξήγητα ατυχήματα με βύθιση μικρών πλοίων και ψαράδικων που έκαναν χρήση navigator έπειτα από πρόσκρουση σε βράχο, και όλοι ψάχνουν να βρουν τι… λάθος έκαναν τα έμπειρα πληρώματά τους.)
Το τρίτο δίδαγμα για εμάς είναι ο μη εφησυχασμός. Η Ελλάς και η Κύπρος διατρέχουν σημαντικούς κινδύνους, και μεταναστευτικούς και γεωπολιτικούς. Μετά τις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών του Ισραήλ κ. Γκάλαντ ότι ο πόλεμος μεταφέρεται στον Λίβανο, το ενδεχόμενο να δεχθούν η Ελλάδα και η Κύπρος κύμα προσφύγων από τον Λίβανο μέσα στον χειμώνα είναι εξαιρετικά πιθανό.
Και είναι βέβαιο ότι το συζήτησαν ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Χριστοδουλίδης κατά τη χθεσινή συνάντησή τους στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ο δεύτερος κίνδυνος είναι ο γεωπολιτικός. Ελλάδα και Κύπρος έχουν εγκατεστημένες βάσεις της Δύσης στα εδάφη τους και δεν διαθέτουν μέχρι στιγμής θόλο για την αναχαίτιση πυραύλων που τυχόν θα εκτοξεύονταν εναντίον τους.
Για την Ελλάδα το πρόβλημα είναι διπλό, γιατί οι Ρώσοι προειδοποίησαν ανοικτά ότι αν εξαπολυθούν εναντίον τους νατοϊκοί πύραυλοι, θα πλήξουν τις νατοϊκές βάσεις όπου υπάρχουν στην Ευρώπη. Και εμείς, ως γνωστόν, έχουμε στην Αλεξανδρούπολη, στον Άραξο, στη Σούδα και αλλού.
Αυτά τα νέα της Αλεξάνδρας.
