Του Μανώλη Κοττάκη
Σε πρόσφατο σημείωμά μου ασχολήθηκα με την υποκρισία της καθεστηκυίας διανόησης και της αστικής τάξης στην Ελλάδα, η οποία υιοθετεί ως προοδευτικό και φιλελεύθερο στην Αμερική αυτό που καταγγέλλει στην Ελλάδα ως αριστερό και συριζαϊκό.
Οι αντιφάσεις που προκύπτουν από την άκριτη υποστήριξη των θέσεων της υποψήφιας των Δημοκρατικών Κάμαλα Χάρις, οι οποίες έχουν εντυπωσιακές ομοιότητες με αυτές της ελληνικής Αριστεράς, είναι κραυγαλέες. Η ζωή, όμως, είναι γεμάτη εκπλήξεις.
Αν και νομίζαμε ότι τα είχαμε δει όλα, τελικώς, όχι, έχουμε κι άλλα. Είναι εντυπωσιακό να παρατηρεί κανείς τις μέρες αυτές πως, με αφορμή τη δεύτερη απόπειρα δολοφονίας κατά Τραμπ, η ελληνική καθεστηκυία διανόηση θεωρεί περίπου αποδεκτό στην Αμερική (μέσα της ίσως να προσεύχεται κιόλας) αυτό που στην Ελλάδα θεωρεί ναζιστικό και ακροδεξιό.
Για να σκεφτούμε: όλοι αυτοί που παριστάνουν στην Ελλάδα τους προοδευτικούς, τους φιλελεύθερους και τους πεφωτισμένους τι θα έκαναν αν στην πατρίδα μας δύο διαταραγμένοι ακραίοι εξτρεμιστές σε διαφορετικούς χρόνους σημάδευαν με σφαίρες κάποιον κορυφαίο αριστερό ή κεντρώο πολιτικό και επιχειρούσαν να τον δολοφονήσουν;
Τι θα έκαναν στη θέα ενός ακραίου ημίτρελου, ο οποίος θα είχε σκαρφαλώσει στη σκεπή ενός σπιτιού για να αρχίσει να πυροβολεί κατά δικαίων και αδίκων;
Τι θα έκαναν στη θέα της σύλληψης ενός μισθοφόρου στον πόλεμο της Ουκρανίας, που θα κρυβόταν πίσω από θάμνους για να δολοφονήσει τον επόμενο πρωθυπουργό της Ελλάδος;
Θα μιλούσαν για παρακράτος, ναι ή όχι; Θα μιλούσαν για Ακροδεξιά και για ναζισμό, ναι ή όχι;
Θα ζητούσαν την παραδειγματική τιμωρία των ηθικών αυτουργών «Μιχαλολιάκων» και «Κασιδιάρηδων», και τον εγκλεισμό τους στις φυλακές του Δομοκού;
Θα στεφάνωναν το υποψήφιο θύμα με τις δάφνες της δημοκρατίας;
Τις απαντήσεις τις ξέρουμε.
Κι όμως, αυτά που δεν συγχωρούν στην Ελλάδα για πολύ πιο δευτερεύουσες υποθέσεις -και διαδηλώνουν υπέρ των ισοβίων- τα ανέχονται στην Αμερική! Γιατί; Γιατί μισούν τον Τραμπ περισσότερο απ’ όσο αγαπούν τις αρχές της δυτικής δημοκρατίας. Είναι μάλιστα εκπληκτικό ότι, έπειτα από κάθε απόπειρα δολοφονίας, κατηγορούμενο είναι το θύμα και όχι οι δράστες!
Θα μπορούσα να σας παρουσιάσω ολόκληρο ανθολόγιο για το πώς παρουσιάστηκε η δεύτερη απόπειρα κατά Τραμπ στα ελληνικά ΜΜΕ και πώς σχολιάστηκε από την καθεστηκυία διανόηση στην Ελλάδα. Θα περιοριστώ σε λίγα παραδείγματα.
Η ΕΡΤ μίλησε για… φερόμενη απόπειρα, τη στιγμή που πρόβαλλε πλάνα με τη σύλληψη του δράστη! Εφημερίδα πρόβαλε την είδηση στην πρώτη σελίδα της με τον παραπλανητικό τίτλο «Ένοπλοι φρουροί του Τραμπ πυροβόλησαν κάποιον που κρυβόταν πίσω από έναν θάμνο (σ.σ.: το τερμάτισαν αυτοί, ούτε η πρεσβεία δεν λέει τέτοια)».
Άλλη εφημερίδα μίλησε για «απόπειρα δολοφονίας κατά Τραμπ με πολλά ερωτηματικά» (τι περίεργη σύμπτωση! Μόνο όταν επιχειρούν να δολοφονήσουν τον Τραμπ υπάρχουν ερωτηματικά για το αν είναι συνωμοσία).
Κορυφαίο συστημικό σάιτ προσπέρασε το γεγονός ότι κάποιος κρυβόταν επί 12 ώρες πίσω από έναν θάμνο για να αφαιρέσει τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου, που τυχαίνει να είναι υποψήφιος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, και αυτό που πρόβαλε στις αναλύσεις του με μεγάλο άγχος ήταν πόσο θα επιδράσει αυτή η απόπειρα στους συσχετισμούς που είχαν διαμορφωθεί στην Αμερική μετά το νικηφόρο ντιμπέιτ της Κάμαλα απέναντι στον τέως πρόεδρο.
Είναι εκπληκτικό, αλλά οι άνθρωποι αυτοί συγχωρούν τα πάντα στα άκρα της Αμερικής, γιατί έχουν στο μυαλό τους την εξουσία και τίποτα άλλο. Η ανθρώπινη ζωή υποχωρεί μπροστά στο πάθος για την εξουσία και το χρήμα της εξουσίας. Η ανθρώπινη ζωή υποχωρεί μπροστά στο κυνήγι της ψήφου!
Μόνο που αυτό δεν είναι το μοντέλο της Δύσης – είναι σοβιετικό μοντέλο. Είναι σταλινικό μοντέλο. Μόνο ο Στάλιν επέβαλε την εξουσία του με εκκαθαρίσεις χιλιάδων ανθρώπινων ζωών.
Ζούμε δυστυχώς την παρακμή η Δύση να αντιγράφει το Σοβιέτ, και μάλιστα σε μια γεωγραφική έκταση πολύ μεγαλύτερη από το Σοβιέτ, καθώς καταλαμβάνει την Αμερική, την Ευρώπη και την Αυστραλία.
Και κάθε φορά που κάνουμε αυτή τη διαπίστωση, ορισμένα εγχώρια μειράκια της δημοσιογραφίας του γραφείου μάς κατηγορούν ότι δεν συμπαθούμε την Δύση. Ναι, γιατί εμείς γνωρίσαμε, αγαπήσαμε και δώσαμε μάχες στα αμφιθέατρα για την αληθινή Δύση.
Κατανικώντας τους κνίτες της σημερινής Ν.Δ. Δεν ονειρευτήκαμε αυτή την ολοκληρωτική Δύση. Ας το συνηθίσουν όταν το διαβάζουν, λοιπόν, και ας μην κάνουν έτσι. Σε τελική ανάλυση, εκλογές στην Αμερική γίνονται, όχι στην Ελλάδα.
Επιστρέφω: δεν χρειάζεται να πούμε τι θα συνέβαινε αν κάποιος τολμούσε να αγγίξει έστω και μία τρίχα από τα μαλλιά της Κάμαλα. Θα ξεσηκωνόταν όλος ο πλανήτης μέσα από το ολοκληρωτικό δίκτυο ενημέρωσης που έχουν εγκαθιδρύσει οι Δημοκρατικοί σε αυτόν.
Κλείνω με κάτι φαινομενικά άσχετο για τα ελληνικά πράγματα: δεν είναι τυχαίο ότι η κυρίαρχη πολιτική μας τάξη και η διαπλοκή επιστρατεύουν αυτές τις μέρες όλες τις δυνάμεις τους για να επιβάλουν τον έκπτωτο ατλαντιστή Στέφανο Κασσελάκη ως υποψήφιο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρουν αυτές γιατί. Γιατί αυτή η ακροκεντρώα Δεξιά χρειάζεται σύμμαχό της τον βολικό Στέφανο και παθαίνει κρίση μελαγχολίας και μόνο στη σκέψη ότι θα τον χάσει.
Το είπε και ο πρωθυπουργός σε μια κρίση ειλικρίνειας μετά την πρόταση μομφής: «Κρίμα, μας ήταν χρήσιμος σε μερικές δύσκολες στιγμές». Κατά τα άλλα, πολεμούν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στο παρασκήνιο είναι οι πρώτοι φιλοσυριζαίοι, γιατί αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ τους εξυπηρετεί. Εννοείται ότι αυτή η φράση του πρωθυπουργού, που εμφανίστηκε για λίγες ώρες σ’ ένα σάιτ, έχει διαγραφεί από τον ιστό! Ο κύριος Μητσοτάκης κάνει πάντοτε λάθη ορισμένου χρόνου.
Δε γίνονται “απόπειρες δολοφονίας” προς αριστερούς, αναρχικούς και εκτός συστήματος. Τους εκτελεί το στάτους κβο με συνοπτικές διαδικασίες. Αλλά είναι νομίζω η φαντασίωση στους χώρους όλων αυτών των περίεργων τύπων της αλτ ράιτ, ότι κάποιος μόνιμα θέλει να τους σκοτώσει, ότι έχουν σημασία δηλαδή, τη στιγμή που ο λαός γενικά τους έχει γραμμένους στα υποδήματα του.