Του Βασίλη Βέργη
Η παραμικρή «υπόνοια» ουσιαστικής αντιπολίτευσης να υπάρξει, τότε -και μόνο τότε- θα καταλάβουμε εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης φοβάται ενδεχόμενο πτώσης του από την εξουσία ή αν η πανθομολογούμενη αλαζονεία του λειτουργεί μονίμως και σε κάθε συνθήκη, έχοντας πλέον εκτοξευθεί σε επίπεδα άνω της στρατόσφαιρας.
Για να πούμε την αλήθεια, ποιος μπορεί να τον αδικήσει αν (μας) διασκεδάζει; Όταν η κυβέρνηση στις δημοσκοπήσεις έχει κάνει «βουτιά» από το 41% στο 21%, αλλά κοιτάζοντας πίσω του βλέπει το «χάος», γιατί να ανησυχήσει; Ούτε να… ξυστεί δεν χρειάζεται!
Όταν, έπειτα από πέντε χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, έχουν διαλυθεί τα πορτοφόλια των πολιτών και τα υποτιθέμενα «άλλα κόμματα εξουσίας», αλλά ο Μητσοτάκης παραμένει «καταλληλότερος για πρωθυπουργός», για ποιον λόγο να… χαλάσει τη ζαχαρένια και τα μπάνια του;
Όταν οι τιμές του ρεύματος παραμένουν στον… Θεό, οι εταιρίες ενέργειας θησαυρίζουν, αλλά η κυβέρνηση μας παρουσιάζει θρίαμβο-παραμύθι της ελληνικής οικονομίας μέσω του χρηματιστηριακού καλπασμού τους (!) και ο Μητσοτάκης δεν βλέπει καν 2ο κόμμα στον ορίζοντα, ποιον να φοβηθεί;
Οι λύσεις δίνονται με πραγματικές πολιτικές. Από ανθρώπους αποφασισμένους να βάλουν το «εγώ» κάτω από το «εμείς», όχι να προβάλουν ένα «εγώ» που συχνά τέμνεται με τηλεοπτικά ριάλιτι.
Η Ιστορία γράφει, και συνήθως είναι αμείλικτη όταν κάνει τον λογαριασμό. Στον ΣΥΡΙΖΑ, που έφτασε δημοσκοπικά μέχρι την 5η θέση και στο 7% (!), αποτυπώνεται όλο το δράμα του σημερινού αδιεξόδου. Ένα διαρκές Survivor, όπου ο ένας προτείνει τον άλλον για «αποχώρηση» και όλοι μαζί τον… Κασσελάκη.
Είναι προφανές ότι ο άνθρωπος που ψηφίστηκε αρχηγός πριν από έναν χρόνο αποδείχθηκε παντελώς ακατάλληλος. Μετρήθηκε, κρίθηκε κάτι περισσότερο από ελλιποβαρής, «τελείωσε» με δημοκρατικές διαδικασίες και δεν μπορεί να έχει πλέον θέση σε οποιοδήποτε ηγετικό σχήμα ενός κόμματος που θέλει να ασκήσει σοβαρή αντιπολίτευση με στόχους εξουσίας. Τα πεπραγμένα του τον «τελείωσαν» πριν από τα όργανα του κόμματος.
Το θέμα είναι, όμως, τι γίνεται από εδώ και πέρα. Για να υπάρξει restart πρέπει να τελειώνουν οι προσωπικές πολιτικές. Μπορεί οι αποχωρήσαντες της Νέας Αριστεράς να αποδείχθηκαν εύστοχοι ως προς τις προβλέψεις τους για τον Κασσελάκη, όμως αυτό ουδόλως δικαιώνει την αποχώρησή τους έπειτα από μια δημοκρατική ψηφοφορία-απόφαση. Αν το αντιπαράδειγμά τους ακολουθήσουν και άλλοι «ηττημένοι» μετά τις επερχόμενες εσωκομματικές εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει… απόκομμα!
Όσο για το ΠΑΣΟΚ; Παρά την ασύλληπτη κατρακύλα της κυβέρνησης και την αυτοεξόντωση του ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει κολλημένο στο 11%. Απόδειξη ότι η υπάρχουσα κατάσταση (Ανδρουλάκης) δεν πείθει πως μπορεί να σπρώξει το κόμμα μπροστά και να δημιουργήσει ικανές αντι-μητσοτακικές συνθήκες.
Είναι προφανές ότι το ΠΑΟΚ χρειάζεται κάτι διαφορετικό, καινούργιο, που θα δώσει προοπτική και εμπιστοσύνη στον κόσμο. Θα μου επιτρέψετε να σημειώσω ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον να έχει σημιτικές ρίζες και να προσφέρει εχέγγυα αισιοδοξίας. Για να μην τρελαθούμε, δεν έχουμε πάθει αμνησία. Οι πολιτικές που έφεραν την καταστροφή βρίσκονται στην αυλή του μυαλού μας. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις επικείμενες εκλογές του Κινήματος.
Είπαμε, όμως: μόνο αν τα δύο κόμματα της μείζονος αντιπολίτευσης σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και μακριά από πολιτικά ριάλιτι θα διαπιστώσουμε πραγματικά αν ο Μητσοτάκης φοβάται ή αν (μας) διασκεδάζει. Για την ώρα, το δεύτερο δεδομένα κερδίζει…
Φούσκωσαν το λαό στο ψέμα, άρχισαν με τον Covid, συνέχισαν με την άνοδο της θερμοκρασίας και τα ακραία φαινόμενα, ενώ τώρα ο Μητσοτάκης προσπαθεί να πείσει τον φτωχό έλληνα πως είναι χορτασμένος, επειδή η τάχα η οικονομία μας πάει με χίλια.
Το σωστό είναι πως η οικονομία, όπως και η χώρα, έχουν τα χάλια τους, δεν πάνε μπροστά με χίλια.
Τραβηγμένες όλες οι χρησιμοποιούμενες κυβερνητικές υποθέσεις προπαγάνδας, αποτελούν το μέσον για τη χειραγώγηση των Ελλήνων.
Αχρείαστη και κοινωνικά διαλυτική η woke ατζέντα, όμως επιβάλλεται από τους δυτικούς ηγέτες, με τον κ Μητσοτάκη να έχει την πρωτοκαθεδρία επιβολής της.
Η δήθεν ειρηνική Δύση, υποδαυλίζει τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο.
Η χώρα που αιματοκύλισε δυο φορές τον κόσμο, επανοπλίζεται και γεννά μνήμες τρόμου.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η Ελλάδα παραπαίει, η δε τελευταία ηγεσία της θέτει την την ίδια την ύπαρξη μας υπό αμφισβήτηση.
Άγεται, σύρεται και κατευθύνεται από ξένα συμφέροντα τα οποία δεν ταυτίζονται κάτ ανάγκη με τα δικά μας.
Ακούμε κουβέντες πως είμαστε σε πόλεμο με μεγάλη και φίλη χώρα, αδειάζουμε τις αποθήκες χαρίζοντας τον ελάχιστο στρατιωτικό εξοπλισμό μας, εγκαταλείπουμε κρίσιμες εγκαταστάσεις του στρατού, ενώ κάποιες τις χαρίζουμε στο μεγάλο μας σύμμαχο, ο οποίος μας υπενθυμίζει το δόγμα του, αυτό που αφορά την μη εμπλοκή του σε περίπτωση στρατιωτικής σύρραξης δυο νατοϊκών δυνάμεων.
Διανύουμε περίοδο παρακμής με ηγέτη τον αγόμενο και αναποτελεσματικό κ. Μητσοτάκη, αφαιρούνται οι συνεκτικοί κοινωνικοί δεσμοί, διαλύεται η οικονομία με το πάρτι των κολλητών και των ολιγαρχών και αρνούμαστε να υπερασπίσουμε εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Αλήθεια, πότε θα αποκτήσουμε ηγέτη που θα προωθεί την ανάπτυξη της χώρας, ενώ θα μας εχει εμφυσήσει το όραμα του για μια ανεξάρτητη και δυνατή Ελλάδα.
Επιτέλους διάβασα και κάτι καλό. Και στα σχόλια επίσης.
Δε μπορεί να μην ανησυχεί ο επικεφαλής ενός κόμματος που έχει χάσει τους μισούς ψηφοφόρους. Η τεράστια βοήθεια που έδωσε ο Κασσελάκης γυρίζοντας την ατζέντα και απασχολώντας τα ΜΜΕ συνεχώς με μη πολιτικά και lifestyle θέματα έχει τελειώσει. Αν καθαρίσει το τοπίο από αυτή τη σύγχυση, τότε η αντιπολίτευση μπορεί και να θέσει ζητήματα και να συγκεντρώσει τον κόσμο. Δε χρειάζονται “μεσσίες” , είδαμε και πάθαμε από αυτούς. Αρκούν μερικοί σοβαροί και συνειδητοποιημένοι πολιτικοί με καθαρό πολιτικό λόγο.