Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*
Άνοιξαν πάλι τα σχολεία και είναι συγκινητικό να βλέπεις τα πρωτάκια, να θυμάσαι τα πρωτόγνωρα συναισθήματα, που σίγουρα νιώθουν και κείνα. Αυτά θα κληρονομήσουν, ό,τι καλό ή κακό έφτιαξε και φτιάχνει η γενιά μας.
Διαβάσαμε πως προσελήφθησαν 10.000 νέοι εκπαιδευτικοί. Με ειλικρίνεια ρωτάω: με ποιες διαδικασίες, κ. Πιερρακάκη; Αξιολογήθηκαν στη γνώση του αντικειμένου τους, στη μεταδοτικότητά τους;
Ουδείς εμού περισσότερο ευγνώμων στους δασκάλους και τους καθηγητές του, την κυρία Ελένη, τον κ. Νικόλαο Ζωγράφο στο Δημοτικό, που μας έβαλαν εξαίρετες βάσεις γνώσης της γλώσσας μας, Γεωγραφίας, Ιστορίας, πατριωτισμού και αλληλεγγύης, ευπρέπειας, στον εξαίρετο Φιλόλογο στο Γυμνάσιο Αρρένων Κορυδαλλού κ. Γιαννακό από την Αμοργό, που μπήκε στη Φιλοσοφική όταν είχε «διαστημικές» βάσεις, διαβάζοντας με κερί τα βράδια στο νησί του. Έμπαινε σε ένα τμήμα «θηριοτροφείο», με 40 μόρτες, και με υπομονή κατάφερε και επιτυχώς μύησε κάποιους από εμάς στην ελληνική λογοτεχνία, στην «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια», στην πιο βαθιά μελέτη της Ιστορίας του Έθνους μας, όταν ακόμη ήταν αμόλυντη από τους Αποστόλους του Μαρασμού και την εκδικητική κατά του Ελληνισμού αναθεωρητική δράση των ηττημένων της χωριστικής κομμουνιστικής ανταρσίας.
Η γενιά μου είναι ευγνωμονούσα ακόμη και στη δήθεν αποκαλούμενη «παραπαιδεία». Όταν μαθαίνεις στ’ αλήθεια, δεν είναι «παραπαιδεία» – είναι Παιδεία που συμπληρώνει τα κενά και τις αδυναμίες της δημόσιας Παιδείας. Διότι ακόμη και τότε, που το επίπεδο διδασκόντων ήταν σαφώς υψηλότερο, όσο αύξαναν οι απαιτήσεις ξεχώριζαν οι λίγοι.
Π.χ., στο δικό μας Λύκειο ένας Φιλόλογος μπορούσε να διδάξει με τον μαγικό τρόπο που έχουν οι μεγάλοι δάσκαλοι, το τελειότερο όργανο επικοινωνίας του ανθρώπου, την Αρχαία Ελληνική Γλώσσα, ο κ. Στεφανίδης. Και άλλοι ήταν φιλότιμοι, αλλά δεν το «είχαν», γιατί προϋπέθετε και δικό τους πολύ διάβασμα. Κι εγώ δεν ήμουν στο τμήμα του.
Έτσι, όπως πολλοί άλλοι, προσέφυγα στην Γ΄ Λυκείου, προετοιμαζόμενος για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις για τη Νομική σε μια μεγάλη μορφή της Κλασικής Φιλολογίας, το μεγαλύτερο ταλέντο μεταδοτικότητας που έχω συναντήσει στη ζωή μου, τον αείμνηστο Ανδρέα Μπελεζίνη και το Φροντιστήριό του στην οδό Κωλέττη.
Πέραν της εντυπωσιακής για μας από μνήμης υπαγόρευσης χιλιάδων κειμένων της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, η ανάλυση του κειμένου έφτανε σε τεκμηριωμένα σχόλια και συζητήσεις για τη Φιλοσοφία, την Ιστορία, την πολιτική με έναν τόσο διεισδυτικό και καθηλωτικό τρόπο, που εμείς, 17χρονα παιδιά από όλη την Αθήνα και τον Πειραιά, ξεχνούσαμε πως ήμασταν σε μάθημα και μας έκανε να ονειρευόμαστε.
Τουλάχιστον δύο γενιές του Κλασικού, που έγιναν Φιλόλογοι, Ιστορικοί, Δικαστές, Εισαγγελείς, Δικηγόροι, Συμβολαιογράφοι, βοηθηθήκαμε και τα καταφέραμε στον στόχο μας χάρη και στο δικό του χάρισμα, που βασιζόταν φυσικά πάνω σε μια γνώση κατακτημένη με κόπο.
Ο Ανδρέας Μπελεζίνης, που έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών πριν από λίγα χρόνια, είναι από τα παραδείγματα των αρίστων που υπάρχουν διάσπαρτοι και στα Δημόσια και στα Ιδιωτικά Σχολεία και στη Φροντιστηριακή Παιδεία. Τον μνημονεύω ως εκ των κορυφαίων, όπως εκ των ζώντων τον σπουδαίο και πολυτάλαντο φιλόλογο Κώστα Γεωργουσόπουλο.
Και τον αποκαλώ πολυτάλαντο, διότι δεν έχω διαβάσει ευφυέστερες θεατρικές κριτικές από τις δικές του. Κορυφαία και σπαρταριστή θυμάμαι την κριτική του σε παράσταση, όπου ο αείμνηστος καθηγητής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ Δημήτρης Μαρωνίτης, πειραματισθείς, έπαιξε σε παράσταση Αρχαίου Δράματος στην Επίδαυρο.
Αν ήμουν ο Μαρωνίτης και ήμουν εντός του ορίου ηλικίας που θέτει η τρομερή Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων, ύστερα από εκείνο το κείμενο θα είχα καταταγεί στις τάξεις της για να περάσω στη λήθη πολεμώντας στην Υποσαχάρια Αφρική.
Αυτοί οι σπουδαίοι Δάσκαλοι, όπως πολλοί άλλοι, όλων των ειδικοτήτων, Μαθηματικοί, Φυσικοί, Χημικοί κ.ά., θα έπρεπε να είναι το Μέτρο για την αριστεία των διδασκόντων. Θα πρέπει να βρεθούν οι τρόποι επιλογής και αξιολόγησης, ώστε τα παιδιά σας στα Δημόσια Σχολεία να έχουν την αγαθή τύχη να τα διδάσκουν τέτοιοι ταλαντούχοι άνθρωποι, σαν αυτούς που προανέφερα, να ανυπομονούν τα παιδιά να πάνε στο μάθημά τους για να τους ακούσουν.
Θα πρέπει επίσης να βρεθεί τρόπος αυτοί οι σπουδαίοι για το Έθνος Δάσκαλοι, κάθε βαθμίδας, να αμείβονται περισσότερο και οι υπόλοιποι να επιμορφώνονται, ώστε, πέραν της αρχικής αυστηρής επιλογής τους κατά την πρόσληψη, να βελτιώνονται, ώστε να φτάσουν όσο πιο κοντά στις πνευματικές κορυφές των αρίστων, που κάθε εποχή διαθέτει.
Εκτός από το να γεννηθούν περισσότερα Ελληνόπουλα, για να νικήσουμε τον δημογραφικό μαρασμό πρέπει και να ανατραφούν και ως Ελληνόπουλα. Και αυτό δεν μπορούν να το κάνουν αγράμματοι, ημιμαθείς, πνευματικά και πολιτικά γενίτσαροι, μηδενιστές Απόστολοι του Μαρασμού, που τους πληρώνουν οι πολίτες για να αναθρέψουν τα παιδιά τους ως μηδενιστές, που θα μισούν τη γη που πατάνε, την Ιστορία της, τα Σύμβολα και τους Ήρωές της, και αποτυγχάνουν να τους μάθουν βασικά στοιχεία της γλώσσας, της Ιστορίας, της ευπρέπειας.
Λένε κάτι κουτομόγιες: «Δηλαδή, να επαναφέρουμε το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για δασκάλους και καθηγητές;» Δεν θα αναφερθώ στη φοβερή εγκύκλιο που κάποτε, ως Πρωθυπουργός και Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, είχε στείλει σε όλα τα σχολεία ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου.
Αυτό που θα πω είναι πως οι εκπαιδευτικοί, ως δημόσιοι υπάλληλοι, δεν ορκίζονται «στη ζωή του Μπιθικώτση». Ορκίζονται στο Σύνταγμα και στους Νόμους του Κράτους. Αυτά ορίζουν με σαφήνεια τα καθήκοντα των εκπαιδευτικών.
Τα προσωπικά τους πολιτικά φρονήματα οφείλουν να τα κρατούν για το σπίτι και τις παρέες τους. Ο μηδενισμός, ο ανθελληνισμός, η διαστροφή της ιστορικής αλήθειας, το μίσος για τους δημοκρατικούς θεσμούς, τα κρατικά όργανα και η μηδενιστική προπαγάνδα δεν ανήκουν στη διδακτέα ύλη.
Όποιοι τα μετέρχονται είναι επίορκοι, δεν πληρώνονται για να υπηρετούν το κόμμα τους και να κάνουν ιδεολογικό Παιδομάζωμα. Η πλήρης έλλειψη πειθαρχίας, ελέγχου και σοβαρής αξιολόγησης έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα, που ανακλούν στην ποιότητα του γνωστικού επιπέδου, στις εξεταστικές επιδόσεις, αλλά και στην αντικοινωνική συμπεριφορά μεγάλου αριθμού μαθητών.
Η Ανάγκη λοιπόν απαιτεί την επαναφορά της Παιδείας στον συνταγματικό της σκοπό, την επανελλήνισή της, που δεν μπορεί να γίνει χωρίς άξιο διδακτικό προσωπικό που θα υπηρετεί με πίστη, θέρμη και καλές αμοιβές και συνθήκες τον σκοπό αυτόν, υπό καθεστώς συνεχούς αξιολόγησης, ιεραρχικού ελέγχου, αξιοκρατίας και πειθαρχίας, που θα λειτουργεί με τον μοναδικό τρόπο χρηστής διοίκησης: ανταμείβοντας διοικητικά και οικονομικά τους καλούς και τιμωρώντας τους κακούς, ακόμη και απολύοντας όσους είναι ανίκανοι να εκτελέσουν τα καθήκοντα για τα οποία προσελήφθησαν.
*Δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς
