Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Όλα δείχνουν ότι το τούνελ στο οποίο έχει μπει η Κεντροαριστερά στη χώρα μας (ή, σωστότερα, και στη χώρα μας) θα είναι πολύ μακρύ, ενδεχομένως και αρκετά σκοτεινό. Με όσα συμβαίνουν, πάντως, οι πιο έμπειροι και μπαρουτοκαπνισμένοι του χώρου βλέπουν ως πιο πιθανό πλέον να ακολουθήσει τη μοίρα της ιταλικής Κεντροαριστεράς, η οποία συμπληρώνει σχεδόν 35 χρόνια διασπάσεων και επανασυγκολλήσεων, δίχως να έχει καταφέρει να σηκώσει ακόμη κεφάλι. Υπάρχει άλλωστε και το «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα»…
Από το 1989 είχαν μπει, για παράδειγμα, στην Μπολόνια οι τίτλοι τέλους, με την αλλαγή ονόματος, στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας, που βέβαια είχε μετεξελιχθεί σε οτιδήποτε άλλο από κομμουνιστικό. Κι ούτε στερείται σημασίας ότι ο ευρωκομμουνισμός ήταν η ιδεολογική πατέντα στην οποία στηρίχθηκε το ΚΚΕ Εσωτερικού αρχικά, του Λεωνίδα Κύρκου, και η ΕΑΡ (Ελληνική Αριστερά) στη συνέχεια, για να αποτελέσει τη μήτρα από την οποία γεννήθηκε ο (εν Ελλάδι) Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Λίγοι θυμούνται τον καθοριστικό ρόλο που είχε παίξει και ο μακαρίτης Γιάννης Μπανιάς. Κι όταν επήλθε η ρήξη με τον Περισσό, πήρε οριστικά τη μορφή του αστικού κόμματος εξουσίας…
Η ειρωνεία μάλιστα είναι ότι ακόμη και το «Συνασπισμός Σύγχρονης Αριστεράς», που πρότεινε ως νέα ονομασία χθες βράδυ ο Κασσελάκης, κάτι τέτοιους «εκσυγχρονιστικούς» συνειρμούς έχει προκαλέσει -και όχι άδικα- σε πολλούς. Παραπέμπει επίσης σε λογικές Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, την προσήλωση στο οποίο ο πρόεδρος Στέφανος απαρνείται, ενώ οι άλλες αλλαγές, με την κατάργηση της Κεντρικής Επιτροπής, την αντικατάστασή της από το Εθνικό Συμβούλιο, τις θητείες των βουλευτών κ.ο.κ. παραπέμπουν κι αυτές στις «αμερικανιές» που είχε επιχειρήσει ο Γιώργος Παπανδρέου όταν ανέλαβε τα πρώτα χρόνια το ΠΑΣΟΚ.
Όπως στην Ιταλία εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες, πάντως, έτσι και στην Ελλάδα η κρίση της Κεντροαριστεράς δεν είναι οργανωτικού χαρακτήρα, αλλά πάνω από όλα στρατηγική. Στη γειτονική χώρα η κατάρρευσή της πήρε ιστορικά χαρακτηριστικά γιατί προσπαθούσε να πατάει όλα αυτά τα χρόνια σε δύο (εάν όχι σε περισσότερες) βάρκες, με αποτέλεσμα να βυθιστεί. Ακόμη και σήμερα οι τεχνητές συγκολλήσεις δεν μπόρεσαν να νικήσουν τη Μελόνι και τον δικό της συνασπισμό.
Τώρα που έχουν αλλάξει σε διεθνή κλίμακα και όλα τα κεντρικά διακυβεύματα τόσο της οικονομίας όσο και της γεωπολιτικής, το υπαρξιακό αδιέξοδο γίνεται μεγαλύτερο σε μια χώρα όπως η δική μας, όπου μάλιστα οι δύο βασικές συνιστώσες της Κεντροαριστεράς (το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ) βαρύνονται και με το «προπατορικό αμάρτημα» των Μνημονίων…
Και σε μια ιστορική συγκυρία όπου οι αντισυστημικές δυνάμεις -ξεπερνώντας τις παλιές διαχωριστικές γραμμές- κερδίζουν διαρκώς έδαφος, η εξ αριστερών αιμορραγία θα γίνεται ακατάσχετη, όπως έδειξαν και οι προχθεσινές εκλογές στη Γερμανία…
