Του Γιώργου Χαρβαλιά
Πολύ φοβάμαι ότι όταν στη δημόσια συζήτηση μπαίνει το ζήτημα των νεοναζί, ειδικά στη Γερμανία, η υποκρισία χτυπάει κόκκινο… Σήμερα φτάσαμε να κατηγορείται ως φασίστας ο επικεφαλής του AfD, επειδή επανέφερε στον πολιτικό λόγο το σύνθημα «Όλα για τη Γερμανία» («Alles fur Deutchland»), που χρησιμοποιούσαν και τα τάγματα εφόδου του Χίτλερ. Λες και αυτό το σύνθημα είχε εκλείψει ποτέ από την ατζέντα των συστημικών κομμάτων που υπηρετούν πιστά το βουλιμικό όραμα της «Μεγάλης Γερμανίας» στη μεταπολεμική περίοδο.
Διερωτάται κανείς αν το «Όλα για τη Γερμανία» έχει κάποια διαφορά από το «Η Γερμανία υπεράνω όλων» («Deutchland uber alles») του -τάχα μου- απαγορευμένου στίχου του γερμανικού εθνικού ύμνου που τραγουδάνε περήφανα όλοι οι Γερμανοί στα γήπεδα και τον οποίο σιγοτραγουδούσε ακόμα και η Μέρκελ σε ένα παγκόσμιο κύπελλο. Στην προσπάθειά τους να κοντύνουν τον «ακροδεξιό» Μπιορν Χέκε, που τους… πήρε τη φανέλα στη Σαξονία και τη Θουριγγία, οι πολιτικοί ιθύνοντες του αξιοθρήνητου κυβερνητικού συνασπισμού, που παρασέρνει σήμερα τη Γερμανία σε φρενήρη εξοπλισμό και ψύχωση ρωσοφοβίας, μπορεί να ισχυριστούν και αυτό.
Το ποτάμι, όμως, δεν γυρίζει πίσω. Γιατί στις πρόσφατες τοπικές εκλογές δεν κέρδισαν οι «ακροδεξιοί», οι εξτρεμιστές, οι λιγότερο ή περισσότερο ναζί. Επικράτησαν απλώς οι φωνές της λογικής. Οι πατριώτες δεξιοί και αριστεροί που βλέπουν την οικονομία της χώρας τους να κλονίζεται από μια άσκοπη γεωστρατηγική αντιπαράθεση και την κοινωνική συνοχή να διαλύεται από την πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» της Μέρκελ.
Αυτοί νίκησαν προχθές στις κάλπες, και ό,τι άλλο ακούτε ή διαβάζετε είναι fake news των πανικόβλητων χαλκείων της παγκοσμιοποίησης. Το AfD πρώτευσε στη Θουριγγία και παραλίγο να κόψει το νήμα στη Σαξονία. Εξίσου εντυπωσιακή ήταν κι η άνοδος της πατριωτικής Αριστεράς, του νεοσύστατου, δηλαδή, κόμματος Συμμαχία της Σάρας Βάγκενκνεχτ, που προέταξε συντηρητικές αξίες στα κοινωνικά ζητήματα, με πρώτο τον εφιάλτη της λαθρομετανάστευσης.
Οι Γερμανοί επιβράβευσαν δύο φαινομενικά διαμετρικά αντίθετα από πλευράς ιδεολογίας κόμματα, που κατέβασαν όμως κοινή ατζέντα σε δύο κομβικά θέματα: Πάταξη του λαθροεποικισμού και άμεση απαγκίστρωση από την αδιέξοδη περιπέτεια της Ουκρανίας.
Αυτά τα δύο ζητήματα «πατούν τον κάλο» των Γερμανών ατλαντιστών και του ευρωιερατείου των Βρυξελλών, που με το κόμμα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ θέλουν τη διαιώνιση της στρατιωτικής και οικονομικής στήριξης του καθεστώτος Ζελένσκι, αλλά και τη μετατροπή της Ευρώπης σε χώρο υποδοχής και φιλοξενίας μουσουλμάνων από όλες τις γωνιές του κόσμου. Γι’ αυτό ακριβώς το AfD βαφτίζεται εν χορώ από τα συστημικά μέσα «ακροδεξιό» και η Bάγκενκνεχτ ιέρεια του «ανεύθυνου λαϊκισμού»(εθνομπολσεβικισμού στα… καθ’ ημάς).
Για τον επικεφαλής του AfD Mπιορν Χέκε δεν μπορώ να αποφανθώ ότι είναι νεοναζί επειδή χρησιμοποιεί τον όρο «ζωτικός χώρος» («Lebensraum»), που έχουν κάνει πράξη στην πολιτική τους όλοι οι Γερμανοί πολιτικοί της μεταπολιτευτικής περιόδου, επιτυγχάνοντας την καταδυνάστευση των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, όχι με τα Panzer του Χίτλερ, αλλά με εξίσου αποτελεσματικά μέσα οικονομικού εκβιασμού. Και τουλάχιστον είναι εξίσου «νοσταλγός» με όλους εκείνους τους Πράσινους που μαζί με την αγωνία για την… κλιματική κρίση βγάζουν τα καλά κρυμμένα από το παρελθόν αντιρωσικά ανακλαστικά τους.
Η Σάρα Βάγκενκνεχτ, από την άλλη, σίγουρα δεν είναι νοσταλγός του Χίτλερ. Βάζει την πατρίδα της, όμως, πάνω από «συντροφικές» ιδεοληψίες. Και δίνει ένα καλό μάθημα για το πώς πρέπει να πολιτεύονται τα σύγχρονα αριστερά κόμματα.
Πρώην μέλος του Die Linke υπήρξε η «μούσα» του Όσκαρ Λαφοντέν, του περιβόητου «κόκκινου Όσκαρ», που είναι βέβαιο ότι διαμορφώνει τον πολιτικό λόγο της από τη θέση του… αθόρυβου (πλέον) συζύγου. Ας μην ξεχνάμε ότι και ο ίδιος είχε κατηγορηθεί για… φασίζουσες τάσεις, όταν σε μία προεκλογική ομιλία του είχε επισημάνει τον κίνδυνο να χάσουν οι Γερμανοί τις δουλειές τους από τους ξένους εισβολείς, χρησιμοποιώντας τον ναζιστικό (και άκρως υποτιμητικό) όρο «fremdarbeiter», που αναφέρεται στους «εργάτες-δούλους», εκείνους δηλαδή που χρησιμοποιούσε το χιτλερικό καθεστώς για να στηρίξει την πολεμική μηχανή του.
Τα πράγματα, λοιπόν, είναι πολύ μπερδεμένα όταν μιλάμε για τα κληροδοτήματα του ναζισμού στη σημερινή Γερμανία, που εφαρμόζει με ζήλο τον αξιακό κώδικα του Βάλτερ Φουνκ (υπουργού οικονομικών του Χίτλερ), αλλά δήθεν σοκάρεται όταν κάποιος αντισυστημικός πολιτικός καταφεύγει στην πολιτική ορολογία του παρελθόντος. Όπως λέει ένας καλός μου φίλος, η συζήτηση για «περισσότερο ή λιγότερο νοσταλγούς» στη χώρα που επέζησε από δύο παγκόσμιους πολέμους τους οποίους η ίδια προκάλεσε και κατάφερε σήμερα να κυριαρχεί στην Ευρώπη είναι μάλλον άνευ νοήματος. Αντίθετα, το μόνο βέβαιο είναι ότι η επιβράβευση πατριωτικών κομμάτων που προτάσσουν τον φραγμό στην λαθρομετανάστευση και την απεμπλοκή από το σπιράλ πυρηνικού τρόμου στην Ουκρανία κάνει καλό όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στον πλανήτη συνολικά…
