Αντίδραση στο αφύσικο

Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*

Το ιδεολόγημα της μετανεωτερικότητας επικρατεί σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Πόσο εύκολα, άραγε, κάποιος που βρίσκεται στον εργασιακό του χώρο δύναται να εκφραστεί ελευθέρως στο ότι αντιτίθεται στην υιοθεσία τέκνων από τα ομόφυλα ζευγάρια; Πόσο εύκολο είναι να πει ότι στηρίζει συντηρητικές πολιτικές, όπως η απαγόρευση των αμβλώσεων; Είναι σχεδόν αδύνατον.

Το ενδιαφέρον με τον Διαφωτισμό γενικότερα είναι ότι αποκαθήλωσε κυρίαρχες ελίτ, που είχαν συσσωρεύσει εξουσία στα χέρια τους, ήτοι τους μονάρχες και την Εκκλησία, δίνοντας ταυτόχρονα περιθώριο στους εμπόρους να δρουν ελευθέρως, με αποτέλεσμα να καρπωθούν ένα μεγάλο μέρος της πίτας.

Όμως, σπάνια υπήρξε ένα τόσο ισχυρό ρεύμα που να αμφισβητεί ότι η ηγεμονία της Δύσης είναι το αποτέλεσμα της πνευματικής παρακαταθήκης της αρχαίας Ελλάδας, της Ρώμης και του χριστιανισμού.

Η άρνηση αυτής της διαχρονικής σταθεράς έγινε μία φορά και γέννησε τον ναζισμό και τον κομμουνισμό. Από ό,τι φαίνεται, όμως, αυτήν τη στιγμή βρισκόμαστε στη δεύτερη φορά, αφού οι ιδέες της Νέας Αριστεράς σταδιακά κυριαρχούν παντού ή ήταν έτοιμες να κυριαρχήσουν παντού έως πρόσφατα.

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, τα μοναδικά αναχώματα απέναντι σε αυτήν την ξέφρενη πορεία αποκαθήλωσης του έθνους, του χριστιανισμού και της οικογένειας είναι η στροφή των δυτικών κοινωνιών σε συντηρητικές πολιτικές προτάσεις, όπως πρόσφατα στις ευρωεκλογές. Οι νίκες αυτές είναι νίκες με ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Διότι, εάν συνεχιστεί με αυτήν την πορεία το ρεύμα της παγκοσμιοποίησης, πνευματικό τέκνο του ακραίου Διαφωτισμού (μετανεωτερικότητα), εκπορευόμενο από τη Νέα Αριστερά, κάθε σταθερά που έκανε τη Δύση να ηγεμονεύει θα πάψει να υφίσταται.

Διότι, εάν ήδη το μεγαλύτερο μέρος του συσσωρευμένου πλούτου βρίσκεται στα χέρια κάποιων ελίτ που επιθυμούν την παγκοσμιοποίηση -το παγκόσμιο κράτος, δηλαδή, για να μην κρυβόμαστε και πίσω από το δάκτυλό μας- για να μπορούν να ηγεμονεύουν πιο εύκολα, εξαλείφοντας τις πεποιθήσεις της πλειονότητας και επιβάλλοντας δικτατορικά μία πολιτική ορθότητα, φανταστείτε τι θα συμβεί, εάν τα καταφέρουν κιόλας.

Τα έθνη είναι το μόνο υπάρχον ανάχωμα σε μία τέτοια δικτατορία. Η πυρηνική οικογένεια το μόνο καταφύγιο μιας φυσιολογικής ζωής. Ο χριστιανισμός είναι η μόνη θρησκεία που προσθέτει συναίσθημα στην ψυχρότητα του ορθού λόγου.

*Πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών, πολιτικός και γεωπολιτικός αναλυτής