Του Βασίλη Γαλούπη
Όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, το 1991, ο Λευκός Οίκος είχε την αφέλεια να πανηγυρίσει. Η Αμερική πίστεψε ότι η μονοκρατορία της θα διαρκέσει για πάντα και ότι στο εξής η παγκόσμια οικονομία θα γίνει αμερικανοκίνητη, μετρώντας αέναα κέρδη και στη γεωπολιτική σκακιέρα. Δίχως να χρειάζεται πλέον να κάνει τέτοια δαπανηρή επίδειξη δύναμης, όπως επί Ψυχρού Πολέμου.
Ο κεντρικός μεταπολεμικός στόχος είχε επιτευχθεί για την Ουάσινγκτον ή έτσι νόμιζε. Πράγματι, οι ΗΠΑ παρέμειναν πάνω από δύο δεκαετίες χωρίς αντίπαλο. Η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, όμως, δεν ανάστησε την οικονομία της, όπως περίμενε η Αμερική. Ούτε έδωσε υπεραξία στην παγκόσμια κυριαρχία της. Το αντίθετο.
Η αμερικανική οικονομία άρχισε να παραπατά. Οδήγησε, σχετικά σύντομα, μέσω του σκανδάλου Lehman Brothers και της στεγαστικής «φούσκας», στην παγκόσμια κρίση του 2008. Οι πανάκριβοι πόλεμοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν απέτυχαν. Ούτε εκδημοκρατίστηκαν, όπως ήταν υποτίθεται ένας εκ των σκοπών, ούτε σήμερα οι δυο χώρες έχουν απαλλαγεί από τον ISIS και τους Ταλιμπάν. Ο κόσμος άρχισε να εμπιστεύεται όλο και πιο λίγο μια τόσο υποτονική υπερδύναμη.
Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ έβλεπαν ότι διατηρούν μεν την εξουσία τους, αλλά όλο και με μεγαλύτερο κόπο. Ξαφνικά ένα πρωί ξύπνησαν σε έναν πολυδιασπασμένο κόσμο, σχεδόν μη ελεγχόμενο. Με την Κίνα πολύ πιο ισχυρή, έχοντας ήδη αλώσει την Αφρική και την υπόλοιπη Ασία. Τη Ρωσία και πάλι στέρεη οικονομικά, να παίζει σε τρεις ηπείρους. Την Ινδία να έχει μπει στο «ασανσέρ» της επιρροής και να απαιτεί περισσότερα.
Ακόμα και η Μέση Ανατολή, που ήταν κάποτε το παιχνιδάκι της πολεμικής βιομηχανίας και των «γερακιών» του Πενταγώνου, δεν ήταν πλέον απλή υπόθεση.
Έτσι, ο Λευκός Οίκος αποφάσισε να εφεύρει ξανά μεγάλο αντίπαλο, τον γνωστό. «Γαργαλώντας» τη Ρωσία με νέες βάσεις του ΝΑΤΟ όλο και πιο κοντά της, οδηγώντας αρχικά στα γεγονότα του 2014. Και στη συνέχεια «καίγοντας» το χαρτί της Ουκρανίας με όσα προηγήθηκαν της εισβολής του 2022.
Ο μοναδικός «χρήσιμος ηλίθιος» που έχει απομείνει σήμερα στις ΗΠΑ είναι η Ευρώπη. Στη σκακιέρα των άλλων ηπείρων έχει χάσει τα περισσότερα βασικά πιόνια. Η Ευρώπη, όμως, δεν είναι πλέον αυτή που ήταν.
Αν ο Μητσοτάκης έβλεπε πίσω από την Ιστορία και διδασκόταν από τη σοφία της, τότε θα ήταν προετοιμασμένος για μια επόμενη μέρα χωρίς ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ στο κάδρο του πρωταθλητισμού.
Ένας μεγάλος ηγέτης θα είχε αξιοποιήσει έγκαιρα την κρίσιμη πληροφορία, που όντως υπήρχε πολύ πριν από τις εκλογές του 2023, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει και ότι η πραγματική του βάση ήταν γύρω στο 16-17%. Όμως, ο Μητσοτάκης δεν είναι μεγάλος ηγέτης. Κυβερνά σαν αρπακολλατζής της εξουσίας. Ό,τι προλάβει κάθε φορά, τρέχοντας πίσω από τις εξελίξεις ασθμαίνοντας…
Κανένας μέσα στο Μαξίμου δεν μπόρεσε να διδαχθεί απ’ αυτό που έπαθαν οι ΗΠΑ. Ότι, δηλαδή, χωρίς αντιπολίτευση δεν υπάρχει και κυβέρνηση. Είναι σαν δίκη χωρίς αντίδικο. Σαν γάμο χωρίς έρωτα…
Χωρίς το φάντασμα της Κουμουνδούρου, κυρίως του Τσίπρα, και όλη αυτή την εμμονή με το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο», ο Μητσοτάκης έχασε 13 ποσοστιαίες μονάδες σε λιγότερο από έναν χρόνο. Όλα συγκλίνουν ότι σήμερα είναι ακόμα πιο χαμηλά.
Με αντίπαλο τον «κανέναν», η κυβέρνηση δεν έχει πλέον όραμα, ενώ αδυνατεί να βρει έστω και ένα ρεαλιστικό αφήγημα προκειμένου να προχωρήσει για κάμποσο ακόμα – έστω και κουτσαίνοντας. Αποδεικνύει ότι όχι μόνο δεν υπάρχει να προσφέρει κάτι ακόμα, αλλά προκαλεί συνεχόμενες ζημιές. Όλο και περισσότερος κόσμος δείχνει να ασφυκτιά.
Το Μαξίμου έχει βυθιστεί στο χάος ακριβώς επειδή πια ο βασιλιάς είναι γυμνός και σε κοινή θέα. Δεν υπάρχει μπροστά κανένας Τσίπρας, Κασσελάκης, Ανδρουλάκης για να κρύψει όλες τις αδυναμίες που εμφανίζουν μια κυβέρνηση εκτός τόπου και χρόνου. Αδύναμη και ανίκανη να αντιμετωπίσει ό,τι κι αν συμβαίνει. Από την ακρίβεια και τις υποκλοπές μέχρι τις πλημμύρες και τις φωτιές.
Όσο και αν θέλει να υπάρξει αντιπολίτευση ο Μητσοτάκης, να βρει ένα αντίπαλο δέος, μήπως και διασωθεί ο ίδιος, το πιθανότερο είναι πως μοιάζει «καταδικασμένος» να πορευτεί κι άλλο μέσα σ’ αυτόν τον εφιάλτη της ανυπαρξίας. Ο μηχανισμός του επιχειρεί όλο αυτόν τον χρόνο να «γεννήσει» έναν, όποιος κι αν είναι αυτός, που θα βρεθεί απέναντι, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Αν μπορούσε κάποιος, θα ήταν ήδη γνωστός. Θα ήταν η ίδια η ανάγκη που θα τον έβαζε σε πρώτο πλάνο.
Αυτή η δίχως κατεύθυνση κυβέρνηση οδηγεί αναπόφευκτα και τη Ν.Δ. σε κρίση, όταν ξεφτίσει λίγο ακόμα η συγκολλητική ουσία εξουσίας, που συγκρατεί έως τώρα τις φυγόκεντρες δυνάμεις. Για πόσο ακόμα; Άγνωστο. Όσο, πάντως, η αντιπολίτευση δεν υπάρχει τόσο τα ποσοστά και της κυβέρνησης θα γκρεμίζονται…
Η διαχρονικότητα του Κανένα ξεκινά απο την Οδύσσεια . Μέσα σε μια σπηλιά ένας φαινομενικά αδύνατος άνθρωπος τύφλωσε ενα μονόφθαλμο τέρας Το οποίο είχε αναπαυθεί στις θυριώδεις δυνάμεις του όπως και στην βαρβαρότητά του Και πως το κατάφερε ο ένας Μεθώντας εκείνο το τέρας απαντώντας στο ερωτημά του δλδ πως τον λένε οτι το ονομά του είναι Κανένας Οταν ο πολύφημος τυφλώθηκε και τον έρωτησαν οι άλλοι του είδους του τι είχε πάθει και ποιος του έκανε αυτότο κακό εκείνος απάντησε ο κανένας Αφού κανείς δεν σε πείραξε τότε του απάντησαν εκείνοι …….
Ο κανένας έχει πρόσωπο επωνυμο και όνομα συνήθως φαίνεται αδύναμος χαζός κουζουλός βλάκας τον οποίο οι κύκλωπες στην βλακεία της αλαζονίας τους πιστεύουν οτι μπορουν να τον φάνε Συνήθως αρχικά τρώνε τους δικου του όμως …..
Ο ίδιος πολύφημος εμφανίζεται ξανα στην πολιτική σκηνη Μονόφθαλος δεν βλέπει πέρα απο εκείνα που εστιάζεται τρώει δηλ την ζωή την αξιοπρέπεια καταστρεφει το μέλλον οδηγεί στην εξαθλίωση Πιστεύει οτι είναι παντοδύναμος ζώντας σε μια σπηλιά πιστεύοντας οτι αυτά που βλέπει είναι ο κόσμος όλος Και όντως τρώ ει τους αδύνατους ή τους ευκολόπιστους δυστυχώς Να όμως εκεί είναι που εμφανίζεται ο ….Κανένας
Τον μ εθά με το κρασί της ψευδαι΄σθησης της αυτοδυναμίας με τα λεφτά που εξαγοράζουν κολακίες ότιδήποτε που μπορεί να μεθύσει να κοιμήσει και δη για να τυφλωθεί Και δη εξαφανίζεται Ευκολο είναι οταν κρύβεσαι πίσω απο αινιγματα απο ασάφειες ή απο την ίδια την βλακεία Η αντιπολίτευση δεν υπάρχει υποτείθεται όμως και αυτή με τον τρόπο της είναι ο Κανένας
Το ύπάρχον σύστημα με το μόναδικό μάτι την νυν κυβέρνηση έχει στην ουσία τυφλωθει Απο έναν υποτηθέμενο βλάκα
Καβαφικός είσαι! Τι θα απογίνομε τώρα χωρίς βαρβάρους? Το σύστημα θα επινοήσει έναν νέο βάρβαρο και θα φροντίσει για τον αντικαταστάτη του. Προς το παρόν απολαύστε φρέσκο σανό από την ΔΕΘ. Η αντιπολίτευση δεν θα πάει στην ΔΕΘ {και πολύ καλά θα κάνει – γιατί δεν υπάρχει}.
Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας.
Έχουμε μια μικρή θυγατρική εταιρεία η οποία, ενώ είναι ελλειμματική, διαθέτει κάποια αξιόλογα περιουσιακά στοιχεία και ένα καλό κομμάτι της πίτας της αγοράς.
Τι θα μπορούσε να συμβεί;
Πρώτα από όλα, οι μέτοχοι σε συμφωνία πάντα με την μητρική εταιρεία, θα φέρουν έναν καινούριο CEO ο οποίος θα προσπαθήσει να φέρει την “εξυγίανση” με όρους όχι οικονομικούς αλλά στην ουσία να διαμορφώσει την εταιρεία με τρόπο που να εξυπηρετεί αυτούς που τον πληρώνουν.
Φυσικά σε αυτές τις περιπτώσεις χτυπάνε καμπανάκια καθώς στο τραπέζι βρίσκονται όλα τα σενάρια, από την ρευστοποίηση όλων των στοιχείων της εταιρείας μέχρι την επιθετική εξαγορά από κάποια άλλη, μεγαλύτερη εταιρεία του χώρου η οποία είναι πρόθυμη να καταβάλει ένα υψηλό τίμημα για το trademark και το μερίδιο της αγοράς που έχει η μικρή μας εταιρεία.
Τα μεσαία στελέχη που έχουν ένα καλό, υποσχόμενο βιογραφικό και βρίσκονται σε μικρή ηλικία είναι τα πρώτα που θα φύγουν για άλλες… εταιρείες και εντός θα μείνουν ο CEO με την ομάδα του, τα μεγαλύτερα στελέχη τα οποία ξέρουν πως το βιογραφικό τους δεν κάνει ούτε για ρεσεψιόν στις άλλες εταιρείες και φυσικά οι χαμηλοί εργαζόμενοι οι οποίοι έχουν εγκλωβιστεί.
Ο CEO, ενώ μπορεί να φαίνεται αποτυχημένος στην πραγματικότητα δεν είναι καθώς προσθέτει στο βιογραφικό του το γεγονός πως ήταν πάντα πρόθυμος να εκτελέσει τις εντολές της μητρικής εταιρείας και πάντα σε συνεννόηση με τους μετόχους, μια προσθήκη διαπιστευτηρίων που θα τον οδηγήσει σε κάποια άλλη θέση την επόμενη μέρα.
Τα υψηλά στελέχη που δεν έχουν μέλλον εκτελούν πειθήνια τις εντολές καθώς το μόνο που έχουν να προσβλέπουν είναι σε μια καλή αποζημίωση.
Και οι εργαζόμενοι; Αυτοί πάντα ζουν με την ελπίδα πως δεν θα βρεθούν άστεγοι και άνεργοι. Πιστεύουν ακόμη στα μεγάλα λόγια του CEO πως δουλεύουν σε μαγαζί γωνία και πως αν βάλουν πλάτη αποδεχόμενοι πάσης φύσεως μειώσεις, μισθολογικές, στα δικαιώματα τους και στην αξιοπρέπεια τους πως στο τέλος θα διατηρηθεί ζωντανή η εταιρεία και αυτοι θα συνεχίσουν την, αν και κάπως κουτσουρεμενη, καθημερινότητα τους.
Μια μέρα στην γενική συνέλευση των εργαζομένων κάποιος φώναξε πως πρέπει πρέπει να ξυπνήσουν πριν να είναι αργά, όμως ο εκπρόσωπος των εργαζομένων στο ΔΣ της εταιρείας ανταπάντησε “Και τι θέλετε; Να κάνουμε απεργία;” .
Σχεδόν ταυτόχρονα, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις,τα παπαγαλάκια που ήταν διασκορπισμένα ανάμεσα στο πλήθος άρχισαν να τιτιβιζουν:
“Απεργία; Θέλετε να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα;”
“Απεργία; Να χάσουμε και αυτά που έχουμε;”
“Απεργία; Και τι θα σκεφτεί για εμάς η μητρική εταιρεία;”
Φυσικά είναι θέμα χρόνου να βρεθεί το σημείο ισορροπίας όπου οι μέτοχοι θα πετύχουν μια καλή τιμή για να ρευστοποιήσουν και η μητρική να πετύχει μια καλή συμφωνία συνεργασίας με την πρόθυμη να καταβάλει το τίμημα ανταγωνίστρια.
Τώρα αν έχετε απορία ποια μπορεί να είναι η πρωταγωνίστρια μας, για να μην πούμε καποια πραγματική επωνυμία και μπλέξουμε, ας την βαφτίσουμε …
Greece 2.0