Ο γυρισμός στην εστία, αν δεν μας γεμίζει χαρά και δύναμη, αποτελεί ισχυρή ένδειξη ότι πήραμε τη ζωή μας λάθος
Του Παναγιώτη Λιάκου
Η φωτογραφία ελήφθη στον Σαρωνικό Κόλπο την ώρα της ανατολής του ηλίου. Το φως που νικάει το σκοτάδι και η υποψία ότι κάπου λίγο πιο πέρα βρίσκεται η Αθήνα αρκούν για να προκαλέσουν ένα σκίρτημα, ερωτικού χαρακτήρα, στις καρδιές όλων όσοι είναι ερωτευμένοι με το ιερό θεμέλιο του πολιτισμού μας. Πληγωμένη μεν η Αθήνα από την ελληνέζικη παρακμή, αλλά αποστολή κάθε ευσυνείδητου Έλληνα να κάνει το παν για να αποκαταστήσει τη δόξα, την αίγλη, την εικόνα, την ουσία, τον χαρακτήρα της.
Η επιστροφή από τις διακοπές είναι δώρο, όχι αγγαρεία. Κάπου καταντούν κουραστικές. Άλλωστε, πόσο σπορέλαιο στις σαλάτες να καταναλώσει κάποιος; Πόσα χρυσοπληρωμένα εδέσματα σε χιλιοτηγανισμένο λάδι να φάει; Πόσο εκκωφαντικό θόρυβο που ξερνούν τριτοκοσμικά μπιτσόμπαρα να υποστεί, ενώ εκείνος βρίσκεται μισό χιλιόμετρο μακριά, σε υποτιθέμενη ήσυχη παραλία; Πόσο συνωστισμό στα πλακόστρωτα και αποφορά λετσοτουρισμού να αντέξει;
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πάμπολλοι συμπολίτες μας που και τσαλακωμένοι νιώθουν από τον εργασιακό κάματό τους και δεν δύνανται ούτε μέρα να λείψουν από τις πόλεις τους. Το κείμενο αυτό δεν σχολιάζει τη δική τους στάση απέναντι στα πράγματα, αλλά όσων μπορούν να λείψουν για παραθερισμό και γκρινιάζουν για τον τρόπο ζωής που οι ίδιοι επέλεξαν να έχουν στις εστίες τους. Προβαίνουν σε τέτοιες εκφράσεις αυτολύπησης, ώστε οι τρίτοι, αν δώσουν βάση στα λεγόμενά τους, θα νομίσουν ότι δουλεύουν σαν σκλάβοι στο χτίσιμο πυραμίδων και ότι η κούραση που έχουν θέλει δεκαετίες διακοπών για να «ξεπλυθεί» – κάτι που, ασφαλώς, δεν ισχύει.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι αργός για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πρέπει να κινηθεί, να λειτουργήσει μέσα στην κοινωνία, να εργαστεί, να σχετιστεί ξανά με το περιβάλλον του. Αν όλα τούτα του φαντάζουν μια απεχθής ρουτίνα, τότε έχει κάνει μια σειρά από εσφαλμένες επιλογές και κινδυνεύει να ολοκληρωθεί το πέρασμά του στη Γη και να μη ζήσει πριν πεθάνει, την ίδια στιγμή που θα τον τρώει η αγωνία αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο.
Και στο φινάλε, βρε αδελφέ, αν σου άρεσε τόσο πολύ ο ονειρότοπος που διαφημίζεις ότι επισκέφθηκες, μπορείς να μετακομίσεις εκεί. Εδώ υπάρχουν Έλληνες που άλλαξαν ηπείρους και κατάφεραν πολλά δίχως δίφραγκο στην τσέπη. Εσύ, που αξίζεις τόσα, δεν μπορείς να… αποκεντρωθείς;
