Πώς μας την έφεραν ο Τσόρτσιλ και ο Στάλιν

Άγγλοι και Σοβιετικοί μάς αιματοκύλισαν και μας προκάλεσαν ένα εθνικό ψυχικό τραύμα που εγκλώβισε τη χώρα μεταπολεμικά, προδικτατορικά, αλλά και μεταπολιτευτικά. Τραύμα που πονά μέχρι τις μέρες μας

Του Μανώλη Κοττάκη

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, παλαιότερα με μεγαλύτερη ένταση, αναβιώνει ο ιστορικός καβγάς Αριστεράς-Δεξιάς για τον Γράμμο και το Βίτσι. Για το ΚΚΕ οι εορτές αυτές είναι συνώνυμες με το μίσος, ενώ οι δικές του με την… αγάπη. Για τη φιλελεύθερη παράταξη, την πατριωτική και την ανόθευτο, την παλιά Ν.Δ., την «ορθόδοξη», αυτές οι ημερομηνίες παραπέμπουν στην οριστική ένταξη της Ελλάδος στον ελεύθερο κόσμο. Στην αποφυγή του εφιάλτη του υπαρκτού σοσιαλισμού και της δικτατορίας της φτώχειας, η οποία καταδίκασε τους λαούς της ανατολικής Ευρώπης στην ανέχεια και τη μιζέρια διαρκείας έως το 1989. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δεύτερη εκδοχή είναι η πλησιέστερη στην πραγματικότητα. Οι λαοί αυτοί μόλις τώρα συνέρχονται οικονομικά από το εβδομηκονταετές σοκ. Εμείς ευτυχώς τη γλιτώσαμε.

Αλλά τα νεότερα ιστορικά δεδομένα εγείρουν ένα ενοχλητικό ερώτημα: Ήθελε πράγματι ο Στάλιν να κερδίσουν οι κομμουνιστές τον Εμφύλιο στην Ελλάδα; Ήθελε πράγματι ο Στάλιν να στερήσει την Ελλάδα από την ένταξή της στον ελεύθερο κόσμο; Προκύπτει επίσης από την ιστορική έρευνα ακόμα ένα ερώτημα, ακόμα πιο ενοχλητικό: Γιατί οι Σύμμαχοι ήθελαν εμάς στον ελεύθερο κόσμο και όχι την Πολωνία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, την κατά Ράμσφελντ «Νέα Ευρώπη», όπως ακριβώς συμβαίνει τώρα – τις έχουν καταστήσει κέντρα του ΝΑΤΟ.

Πριν από μερικά χρόνια ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος λατρεύει την Ιστορία, μου πρότεινε να διαβάσω το βιβλίο του Ουκρανού ιστορικού Πλόχι Σέχι «Γιάλτα, το τίμημα της ειρήνης» (εκδόσεις Πατάκη), το οποίο βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στα ρωσικά – σοβιετικά αρχεία που άνοιξαν το 1991 και αποτελεί ουσιαστικά την αποκάλυψη των πρακτικών της Γιάλτας. Την ημέρα με την ημέρα ιστόρηση της περίφημης Διάσκεψης, η οποία διεξήχθη στο ξενοδοχείο «LIVADIA» (Λιβάντια). Το ξενοδοχείο που φιλοξένησε τους Τσόρτσιλ, Ρούσβελτ και Στάλιν έφερε αυτό το όνομα χάριν του ελληνικού σχεδίου της Αικατερίνης Β΄, η οποία ήθελε να αναβιώσει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία στα παλαιά όριά της και γι’ αυτό είχε βαπτίσει τον υιό της Κωνσταντίνο. Ο Αμερικανός πρόεδρος έφθασε μάλιστα στη Γιάλτα πετώντας προηγουμένως πάνω από τον ελληνικό εναέριο χώρο. Τρία πράγματα προκύπτουν από την ανάγνωση και τη μελέτη των πρακτικών!

Πρώτον: Ο Στάλιν με έξοχη διαπραγματευτική τακτική εξουδετέρωσε τον Τσόρτσιλ και συνεννοήθηκε με τον Ρούσβελτ ανεβάζοντάς τον στο βάθρο του νέου ηγέτη του δυτικού κόσμου. Διευκολύνθηκε από το γεγονός ότι οι δύο ηγέτες του δυτικού κόσμου είχαν αποκλίνοντα συμφέροντα, εφαπτόμενα μερικές φορές, όχι ταυτόσημα πάντως.

Δεύτερον: Ο Στάλιν απέκρυπτε συστηματικά μέχρι την επίτευξη τη συμφωνίας τις πραγματικές του επιδιώξεις, οι οποίες δεν ήταν τόσο φιλόδοξες ώστε να φθάνουν στη διεκδίκηση ζωτικού χώρου στη Μεσόγειο. Πραγματικός στόχος του, όπως απεδείχθη, ήταν η θωράκιση του ζωτικού χώρου της ΕΣΣΔ στην ανατολική Ευρώπη με την ένταξη της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Ανατολικής Γερμανίας στη σφαίρα επιρροής του. Ήθελε, με άλλα λόγια, να δημιουργήσει μια ζώνη αμυντικής θωράκισης με μεγάλο βάθος, για να είναι απρόσβλητος από τους εχθρούς του. Σχεδόν 80 χρόνια μετά ο κόσμος δεν φαίνεται να έχει αλλάξει και πολύ. Ο Πούτιν πασχίζει καιρό τώρα να δημιουργήσει ένα μικρότερης έκτασης ζωτικό χώρο για την άμυνά του στην Ουκρανία, στη Λευκορωσία, στη Γεωργία, στη Νότιο Οσετία. Απαιτώντας από τη Δύση να τηρήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι της Ρωσίας ο σοβαρός Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος, όταν έδινε την έγκριση για να την επανένωση της Γερμανίας: να μην επεκταθεί το ΝΑΤΟ στην αυλή της Ρωσίας, στις Βαλτικές Δημοκρατίες. Οι οποίες εννοείται ότι αθετούνται.

Τρίτον: Κι εδώ ερχόμαστε στα ενοχλητικά. Όπως προκύπτει από τα ρωσικά αρχεία, ο Στάλιν ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά να εντάξει την Ελλάδα στη σφαίρα επιρροής του. Η Ελλάδα ήταν η μπλόφα του. Γι’ αυτό και είχε συμφωνήσει την εκχώρησή της στη βρετανική επιρροή πολύ πριν από τον Γράμμο και το Βίτσι! Το παιχνίδι ήταν στημένο και από πριν ξεπουλημένο πριν από τη μάχη του Δημοκρατικού Στρατού με τον Ελληνικό Στρατό στην Κόνιτσα και στον Γράμμο. Κοινώς, η Μόσχα είχε πουλήσει και είχε ανταλλάξει εγκαίρως τους κομμουνιστές με την περίμετρο της ανατολικής Ευρώπης πολύ πριν χύσουν εγκαίρως το αίμα τους για τον υπαρκτό σοσιαλισμό και τη λαοκρατία στα αφιλόξενα βουνά της Μακεδονίας μας.

Τέταρτον: Αποκαλύπτεται ότι η Ελλάδα ενδιέφερε απίστευτα τους Άγγλους, που επένδυσαν αρχικώς στην εμφύλια διαμάχη για να την ελέγξουν με το διαίρει και βασίλευε. Όπως τώρα οι Άγγλοι είναι πίσω απ’ όλα στην Ουκρανία γιατί θεωρούν ότι «κάθε 50 χρόνια η Γερμανία πρέπει να τρώει μια σφαλιάρα», έτσι και τότε ήθελαν τον έλεγχο της Ελλάδας. Για ποιον λόγο; Για να ελέγχουν διά του Αιγαίου, της Μεσογείου και του Σουέζ τα περάσματα προς τις κτήσεις τους στην Ινδία και να διασφαλίζουν τον έλεγχο των αποικιών τους! Πικρή η αλήθεια, αλλά αυτή είναι. Αν για τους Σοβιετικούς ο ελληνικός Εμφύλιος σήμαινε «διά της (μπλόφας της) Ελλάδος κατοχυρώνω την Πολωνία» για τους Άγγλους σήμαινε «διά της Ελλάδος κατοχυρώνω την Ινδία»! «Η εκδίκηση της γεωγραφίας», που θα έγραφε και ο Ρόμπερτ Κάπλαν!

Κάτι που δείχνει και σήμερα τη στρατηγική σημασία του Αιγαίου και της Μεσογείου, τον έλεγχο των οποίων πασχίζουν να μας πάρουν αυτόν τον καιρό με τη βοήθεια της πρόθυμης κυβέρνησής μας. Κάτι που επίσης δείχνει (χωρίς να υποτιμώ καθόλου τη σημασία της συμβολής του Ελληνικού Στρατού στην έκβαση της μάχης) ότι στρατηγικά η ένταξη και η παραμονή της Ελλάδος στον ελεύθερο κόσμο ήταν κατοχυρωμένη. Η παραμονή μας στη Δύση ήταν η κόκκινη γραμμή του εθνικού συμφέροντος των Άγγλων.

Λίγη Ιστορία να διαβάσει κανείς, άλλωστε, για την Οκτωβριανή Επανάσταση, πάλι θα διαπιστώσει ότι πίσω από τη δολοφονία του Ρασπούτιν, την πτώση του Τσάρου και την άνοδο των μπολσεβίκων ήταν κρυμμένοι κάπου στο βάθος πάλι οι Άγγλοι για να προστατέψουν τις κτήσεις τους στην Ινδία, τις οποίες δεν εγγυάτο ο Τσάρος. Μια ματιά στο βιβλίο του Τζάις Μίλτον «Ρώσικη ρουλέτα» (εκδόσεις Μίνωας, 2014), που βασίζεται, χωρίς να ομολογείται ευθέως, στα αρχεία του Foreign Office, θα σας πείσει.

Οι Άγγλοι είναι εκπληκτικοί παίκτες, σχεδόν σατανικοί, όταν πρόκειται για το εθνικό τους συμφέρον. Όχι όμως για το εθνικό συμφέρον των άλλων. Στην προκειμένη περίπτωση Άγγλοι και Σοβιετικοί μάς αιματοκύλισαν και μας προκάλεσαν ένα εθνικό ψυχικό τραύμα που εγκλώβισε τη χώρα μεταπολεμικά, προδικτατορικά, αλλά και μεταπολιτευτικά.

Τραύμα που πονά μέχρι τις μέρες μας. Ωραίες οι καριέρες που στήθηκαν σε αμφότερες τις πλευρές τόσα χρόνια! Κάποια στιγμή όμως πρέπει να πάμε στον Γράμμο και στο Βίτσι όλοι μαζί και να ομολογήσουμε στους εαυτούς μας ότι μας την έφεραν. Την «πατήσαμε». Όχι για να λύσουμε τις διαφορές του παρελθόντος, αλλά για να μην την ξαναπατήσουμε στο μέλλον.