Ψέματα που δολοφονούν

Του Μανώλη Κοττάκη

Επί σχεδόν μία εβδομάδα όλοι οι μεγάλοι τηλεοπτικοί σταθμοί της χώρας, με πρώτο τον Σκάι, αφιερώνουν το πρώτο θέμα των δελτίων ειδήσεών τους στην τραγική ιστορία του λούνα παρκ της Χαλκιδικής και δευτερευόντως στο δυστύχημα με τα τρία παιδιά στον Βόρειο Οδικό Άξονα «καρμανιόλα» της Κρήτης.

Στην περίπτωση του λούνα παρκ, μάλιστα, η πίεση που ασκούν για την αναζήτηση της αλήθειας είναι εκπληκτική. Κυνηγούν παντού τη δήμαρχο Κασσάνδρας, την οποία έχουν πάρει στο κατόπι με τα μικρόφωνα και της ζητούν εξηγήσεις. Κάνουν ρεπορτάζ για το πώς σιδεράδες χωρίς καμία γνώση κατασκευάζουν αυτά τα ψυχαγωγικά παιγνίδια. Αναζητούν την αλήθεια από τη Βουλγαρία έως τα πανηγύρια της Βέροιας, όπου είχε αναπτύξει «δράση» ο ανεύθυνος επιχειρηματίας. Μιλούν με ανθρώπους που γνωρίζουν πώς γίνονται οι πιστοποιήσεις των παιχνιδιών αυτών, οι οποίοι καταγγέλλουν πως «όλοι τα παίρνουν» για να δίνουν το πράσινο φως.

Γενικώς τα κανάλια μας έχουν «λύσει» τα παιχνίδια αυτά, τα έχουν αποσυναρμολογήσει και ψάχνουν μέχρι και την τελευταία βίδα για ν’ ανακαλύψουν γιατί χάθηκε έτσι άδικα μια ανθρώπινη ζωή. Ξεσκονίζουν τα πάντα. Άριστα! Το ίδιο κάνουν, όχι με την αυτή ένταση, αλλά το κάνουν, για τον Βόρειο Οδικό Άξονα της Κρήτης, η κατασκευή του οποίου, με τη μορφή κλειστού αυτοκινητοδρόμου, καθυστερεί, όπως είμαστε σε θέση να ξέρουμε, επειδή κάποιος προηγούμενος υφυπουργός Υποδομών, που μας άφησε πολιτικούς χρόνους, στον τελευταίο ανασχηματισμό «δούλευε» τον πρωθυπουργό και τον παραπλανούσε με τον πρόχειρο σχεδιασμό που είχε κάνει αρχικώς για τον δρόμο.

Και εδώ τα κανάλια κάνουν άριστα τη δουλειά τους. Στήνονται με την κάμερα στα επικίνδυνα σημεία του δρόμου και δείχνουν τις επικίνδυνες προσπεράσεις, που έχουν ως αποτέλεσμα ουκ ολίγες φορές την αιματοχυσία. Σε μια τέτοια έχασε τη ζωή της μια πολύ αγαπημένη μου συνάδελφος τη δεκαετία του 1990, η δημοσιογράφος του «Κέρδους» Χρύσα Γεωργιανάκη. Άνθρωπος-διαμάντι.

Η αναζήτηση της αλήθειας και ο έλεγχος της εξουσίας από τα ΜΜΕ, που επιτελούν άψογα τον ρόλο τους, με ένταση και επιμονή στις υποθέσεις αυτές, έχει ένα μόνο αποτέλεσμα: Καταπραΰνεται κάπως ο πόνος των γονέων, που αισθάνονται ότι έχουν σύμμαχό τους στην αναζήτηση της αληθείας τα μέσα ενημέρωσης. Με θρησκευτικούς όρους, «αναπαύονται» οι ψυχές των γονέων. Ξεκουράζονται δηλαδή.

Όσες μέρες, όμως, βλέπω τους χαροκαμένους γονείς να κάνουν δηλώσεις και τους ρεπόρτερ να ψάχνουν τις ευθύνες μέσα από την τρύπα της βελόνας, εύλογα μου δημιουργείται η απορία: Για τα Τέμπη γιατί ποτέ; Γιατί ποτέ δεν κάνατε ρεπορτάζ σε βάθος για τις βίδες κάθε μοιραίου βαγονιού του τρένου; Γιατί ποτέ δεν δώσατε τον λόγο στην πρόεδρο του Συλλόγου Θυμάτων Μαρία Καρυστιανού, η οποία είναι αποκλεισμένη με εντολή άνωθεν από όλα τα μεγάλα κανάλια; Γιατί ποτέ δεν κάνατε μια έρευνα να γίνει πρώτο θέμα στα δελτία για το μπάζωμα και για το βενζόλιο; Γιατί δεν πήγατε να ψάξετε ποτέ της καταγγελίες της Ευρωπαίας εισαγγελέως Λάουρας Κοβέτσι, εσείς οι διαπρύσιοι κήρυκες του «Μένουμε Ευρώπη»;

Γιατί ποτέ δεν κυνηγήσατε έστω έναν κρατικό αξιωματούχο, γιατί δεν τον πιάσατε από τα αυτιά και να τον ρωτήσετε συγκεκριμένα πράγματα; Όπως, για παράδειγμα, εκείνο τον υφυπουργό που ετοίμαζε φιέστα για την τηλεδιοίκηση με ομιλητή τον πρωθυπουργό μία εβδομάδα πριν από το δυστύχημα; Μόνο τη δήμαρχο Κασσάνδρας, που είναι εύκολος στόχος, γιατί δεν έχει νταβατζήδες για προστάτες, ώστε να καλύψουν τα λάθη της, ξέρετε να παίρνετε από πίσω;

Μόνο για τους σιδεράδες που κάνουν πιστοποίηση αφήνετε ν’ ακούγονται στον αέρα καταγγελίες από τις συχνότητές σας ότι «τα παίρνουν»; Μέχρι εκεί φθάνει η τόλμη σας; Εκτός από αυτούς, δεν τα «παίρνει» κανείς άλλος σε αυτή τη χώρα; Μέχρι εκεί φθάνει το… μαχαίρι στο κόκαλο; Αλήθεια, αυτοί οι γονείς που έχασαν τα βλαστάρια τους μέσα στα χωράφια του Κάμπου δεν αξίζουν την ίδια προσοχή; Αυτά τα παιδιά που μας κοιτούν από εκεί ψηλά δεν αξίζουν σεβασμό στη μνήμη τους;

Για να μην έχουμε αυταπάτες: Νομίζω ότι το ευρύτερο σύστημα ενοχλείται από την ανακίνηση των Τεμπών επειδή το θεωρεί πολιτικό θέμα που φθείρει την κυβέρνηση, ενώ πρωτίστως είναι ζήτημα ανθρωπισμού και Δικαιοσύνης. Δεν έχει σχέση με τις ψήφους, αλλά με τις ψυχές. Καλά θα κάνει, όμως, ν’ αφήσει στην άκρη το σύστημα αυτό την «ενόχλησή» του και να ασχοληθεί λίγο με τη σωτηρία της ψυχής του. Έχει μια τελευταία ευκαιρία το φθινόπωρο, οπότε θ’ αρχίσει η δίκη, να δείξει ότι νοιάζεται και αυτούς τους γονείς.

Είτε χάνεις το παιδί σου στην «καρμανιόλα» της Κρήτης είτε στο σφαγείο του λούνα παρκ ενός ανεύθυνου κερδοσκόπου ή μέσα σε βαγόνι τρένου, έχεις το αυτό ανθρώπινο δικαίωμα: Να μάθεις την αλήθεια και ν’ απαιτήσεις την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται. Διότι όσο δεν περνά η φωνή των αδικοχαμένων θυμάτων από τις έρευνες της Δικαιοσύνης, τις εξεταστικές της Βουλής και τα μικρόφωνα των δημοσιογράφων, τόσο θα περνά μέσα από τα χείλη των καλλιτεχνών. Όπως από αυτό του αγαπημένου φίλου Μανώλη Μητσιά, μέσα από τη φωνή του οποίου, σε σύνθεση Ηρακλή Ζάκκα και στίχους Γιώργου Μπερτόλη, σε συναυλίες που έγιναν σε όλη την Ελλάδα φέτος το καλοκαίρι, τα θύματα «κραύγαζαν» το εξής: «Μας σκότωσε το ψέμα»…

Μην έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι δεν «ζουν» αυτά τα παιδιά. Ζουν. Δανείζονται τις φωνές των άλλων και ζουν. Καμία φορά δανείζονται και τα πληκτρολόγιά μας. Δικές τους είναι οι λέξεις που διαβάζετε. Όχι δικές μας.