Η κατάθλιψη υπερκαλύπτει τη διάθεση για αντίδραση!

Του Νίκου Γ. Μερτζάνη

Επιστρέφοντας από διακοπές στο περιβάλλον εργασίας μιας εφημερίδας στην Αθήνα μια μέρα μετά την κατάσβεση της πυρκαγιάς που κατέκαψε την Αττική και στη θέση του πρασίνου επέβαλε το μαύρο, είναι λιγοστές οι επιλογές στη συγγραφή ενός άρθρου. Όχι τόσο λόγω της ολιγοήμερης «ξεγνοιασιάς», από την οποία βιαίως βγήκε το μυαλό, όσο από τη συνειδητοποίηση ότι η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη από αυτή πριν από την άδεια. Οπότε η αναζήτηση για την αδιαφορία της κοινωνίας στα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα ήταν μονόδρομος. Τι είναι αυτό που δεν έχει βγάλει τους Έλληνες στους δρόμους; Είναι η απόλυτη αδιαφορία και η παραίτηση στην οποία ποντάρει, όπως είναι φανερό, η κυβέρνηση ή κάτι άλλο;

Πόσο εύκολα μπορεί να επικρατήσει η άποψη ότι για τις φωτιές, για παράδειγμα, δεν υπάρχει, όπως είπε και ο υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος, καμία σωτηρία; Η δήλωση Σκέρτσου ουσιαστικά είναι αυτή που με οδήγησε να ακολουθήσω τον μονόδρομο στον οποίο αναφέρθηκα παραπάνω: «Είναι δύσκολο να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι τα καλοκαίρια της ανεμελιάς δίνουν πλέον τη θέση τους σε καλοκαίρια που σκεπάζονται από ένα σύννεφο ανασφάλειας. Κάπου εδώ μπαίνει, λοιπόν, στη συζήτηση και ο παράγοντας της ψυχικής ανθεκτικότητας, που πρέπει όλοι μαζί να χτίσουμε, προκειμένου να προσαρμοστούμε στη νέα κανονικότητα της κλιματικής κρίσης, με περισσότερη έμφαση στην πρόληψη και την υπευθυνότητα».

Βολεύουν η αδιαφορία και η παραίτηση και ένας ολόκληρος λαός ακολουθεί το αφήγημα που προσφέρει απλόχερα η προπαγάνδα.

Η συνέχεια στο γκουγκλάρισμα με οδήγησε σε ένα άλλο μονοπάτι. Αυτό το άτιμο το Google είναι ικανό να σε οδηγήσει οπουδήποτε. Ένας τίτλος που βγήκε στη μηχανή αναζήτησης ίσως δίνει απαντήσεις σε αυτά που βιώνουμε: «Η Ελλάδα στην έκτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη με τα υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης».

Σύμφωνα με το «Global Health Data Exchange», περίπου 310 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως πάσχουν από μείζονα καταθλιπτική διαταραχή. Υπάρχουν πιο ικανοί να μιλήσουν για την κατάθλιψη από έναν δημοσιογράφο, αλλά δεν μπορώ να μην παραθέσω τον πίνακα με τις χώρες που υποφέρουν περισσότερο από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Η Ουκρανία, που βρίσκεται σε πόλεμο, το 6,3% των κατοίκων της αντιμετωπίζει μείζονα καταθλιπτική διαταραχή, γεγονός που την καθιστά τη χώρα με το υψηλότερο ποσοστό κατάθλιψης. Μετά την Ουκρανία ακολουθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες, με ποσοστό κατάθλιψης 5,9%. Ακολουθούν η Αυστραλία, η Εσθονία, η Βραζιλία και η Ελλάδα στην έκτη θέση, με ποσοστό κατάθλιψης 5,7%.

Και τώρα θα μου πείτε γιατί γράφω για την κατάθλιψη; Για να φτάσω στα συμπτώματα. Και κάπου εδώ θα πρέπει να με συγχωρήσουν όλοι όσοι αντιμετωπίζουν την κατάθλιψη και όλοι οι ψυχίατροι, οι ψυχολόγοι, όλοι οι μελετητές, που θα καταλήξω σε συμπέρασμα όντας «ανειδίκευτος», αλλά…

Τα συμπτώματα της κατάθλιψης μπορεί να κυμαίνονται από ήπια έως σοβαρά και περιλαμβάνουν τα ακόλουθα: «Ένα επίμονο αίσθημα θλίψης. Απώλεια ενδιαφέροντος για δραστηριότητες που κάποτε απολάμβανε. Αλλαγές στην όρεξη – απώλεια ή αύξηση βάρους. Δυσκολία στον ύπνο ή πολύς ύπνος. Απώλεια ενέργειας ή αυξημένη κόπωση. Αύξηση άσκοπων εργασιών ή σωματικών δραστηριοτήτων, όπως ο βηματισμός. Αργή κίνηση και ομιλία. Αίσθημα ενοχής ή αναξιότητας. Δυσκολία στη σκέψη ή στη συγκέντρωση. Μειωμένη αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Αρνητική, ζοφερή ή απαισιόδοξη στάση. Αυτοτραυματιστικές ή αυτοκτονικές σκέψεις ή ενέργειες».

Τελικά, μήπως είναι μια κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας και δίνει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα;