Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Στη διάρκεια των πέντε και πλέον ετών που βρίσκεται στην εξουσία η Ν.Δ. και στην πρωθυπουργία ο Κ. Μητσοτάκης το κεντρικό προπαγανδιστικό αφήγημα του Μεγάρου Μαξίμου έχει περάσει από διάφορα στάδια. Εκ του (εκλογικού) αποτελέσματος, τα περισσότερα ήταν επιτυχή. Τώρα όμως, μετά την καταστροφική πυρκαγιά που λίγο ακόμη και θα έφτανε στην Ομόνοια, ήρθε η ώρα της μεγάλης δοκιμασίας…
Στην πρώτη φάση, όταν κέρδισε τις εκλογές του 2019, τα πράγματα ήταν πολύ εύκολα, όπως θυμόμαστε. Με δεδομένη την προηγούμενη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν χρειαζόταν ιδιαίτερος κόπος τότε για να φορτώνεται καθετί στραβό σε αυτήν. Άλλωστε, η θεωρία της «καμένης γης» για τους προκατόχους της ήταν ανέκαθεν η αλφαβήτα κάθε κυβέρνησης μόλις αναλάμβανε τα ηνία και βίωνε την (προβλεπόμενη) περίοδο πολιτικής και κοινωνικής χάριτος.
Εκμεταλλευόμενος την «καμένη γη» του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Μητσοτάκης μπόρεσε επίσης μια χαρά να ρίξει στη λήθη και την αχρησία τις δικές του υποσχέσεις για εντελώς διαφορετική διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων σε σχέση με την πρωθυπουργία Τσίπρα. Ξεχάστηκε πολύ εύκολα, σε εκείνη τη φάση, ότι ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έως το 2019 ζητούσε κάθε τρεις και λίγο τις παραιτήσεις υπουργών ή ανάλογα με την περίπτωση ακόμη και του Τσίπρα, δεσμευόμενος ότι ως πρωθυπουργός ο ίδιος θα έδινε πρακτικό περιεχόμενο στην έννοια της πολιτικής ευθύνης…
Το βεβαρημένο παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ βόλεψε για αρκετό καιρό το επικοινωνιακό επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου, που εκείνη την περίοδο διέπρεπε υπό τον Στάνλεϊ Γκρίνμπεργκ. Με αυτό το concept μάλιστα, κατά κύριο λόγο, διανύθηκε και η πρώτη τετραετία. Και ο μπαμπούλας της «επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ» αποδείχθηκε μείζων παράμετρος που επέτρεψε να καλυφθεί και να ξεχαστεί η ασυνέπεια των «γαλάζιων» λόγων και έργων.
Όταν τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν, είδαμε να ξεφουρνίζεται ένα νέο αφήγημα αναφορικά με τις «παθογένειες του παρελθόντος», τις οποίες υποτίθεται ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη -προερχόμενη περίπου από… παρθενογένεση- έπρεπε να αντιμετωπίσει και να διορθώσει ευθύς εξαρχής. Κάπως έτσι κατασκευάστηκε το 2019 και περίπου ως σημείο τομής μεταξύ «παλιού» και «νέου» κόσμου. Και με προσποιητή σεμνότητα ο κ. Μητσοτάκης ζητούσε και μερικές «συγγνώμες», επειδή έφταιγαν όλοι οι… άλλοι.
Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε και τυχερός, διότι η πανδημία τον βόλεψε να ανακαλύψει την «παγκόσμια απειλή» και τις «εξωγενείς αιτίες», φορτώνοντας σε αυτές κάθε στραβό και δικό του λάθος. Κάνοντας μάλιστα κατάχρηση, επικαλέστηκε ανάλογο επικοινωνιακό αφήγημα -για να δικαιολογήσει εαυτόν- είτε για την ενεργειακή κρίση είτε για τη δήθεν «εισαγόμενη» ακρίβεια. Αλλά και για τις πυρκαγιές τώρα με την «κλιματική κρίση»…
Το «φταίνε οι άλλοι και τα άλλα» όμως εξαντλήθηκε. Και στη φάση αυτή το «γινόμαστε καλύτεροι σε δυσκολότερες συνθήκες» που ψιθυρίζει ο κ. Μητσοτάκης είναι ο νέος επικοινωνιακός μονόδρομος. Μόνο που, σε αντίθεση με το παρελθόν, αυτό δεν «πουλάει» καθόλου και δείχνει ότι στερεύουν στο Μαξίμου και από επικοινωνιακά τρικ…
Λάθος εκτίμηση, ο Άδωνις είναι αστείρευτος σε έμπνευση , μιλά για κυβερνητική επιτυχία στις απομακρύνσεις νοικοκυραίων από τις περιουσίες τους, προφανώς για να μην ενοχλούν τη φωτιά.
Δεν υπάρχει Μαξίμου, δεν υπάρχει αξιωματικη αντιπολίτευση. Όλοι τους οι όψεις του ίδιου νομίσματος και το νόμισμα είναι κάλπικο. Οι επιλογές πλέον είναι δύο. Ή κάποιοι θα στηλωσουν τα πόδια τους και θα ρίξουν το σύστημα Μητσοτάκη μαζί με όλο το τσίρκο του. Ή θα φτάσει σε τέτοια απελπισία η κοινωνία και θα γίνει του κουτρουλη ο γάμος. Στην πρώτη όμως περίπτωση τα πράγματα θα διατηρηθούν σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο ενώ στο άλλο δεν θα υπάρξει διαχωρισμός για κανέναν αν φταίει λίγο ή πολύ.