Της Κύρας Αδάμ
Η κυβέρνηση ξεμπέρδεψε γρήγορα στο πρόσωπο του κομματικού στελέχους Απ. Τζιτζικώστα την επιλογή επιτρόπου της χώρας στις Βρυξέλλες και τώρα τα ευρωπαϊκά συμφέροντα της Ελλάδας κρέμονται από την προσωπική σχέση Μητσοτάκη – Φον ντερ Λάιεν, μετά την απεριόριστη και άνευ ανταλλαγμάτων μέχρι στιγμής υποστήριξη του Έλληνα πρωθυπουργού στην επανεκλογή της προέδρου της Ε.Ε.
Δι’ αυτού του τρόπου η χώρα είναι κρεμασμένη στο άρμα της κυρίας Φον ντερ Λάιεν, η οποία δείχνει αποφασισμένη σε αυτή τη δεύτερη θητεία της να ολοκληρώσει «την υποταγή και την καταστροφή της Ευρώπης» στα αμερικανικά σχέδια για τη διάσωση της Ουκρανίας, αφού ολοκληρωθεί ο διαμελισμός της πολύπαθης αυτής χώρας με το ξεπούλημά της σε δυτικούς οικονομικούς και επιχειρηματικούς κολοσσούς.
Απολύτως χαρακτηριστικό όσο και ύπουλο και επικίνδυνο παράδειγμα αποτελεί η προσπάθεια σοβαρών και πολυετών δεξαμενών σκέψης στις Βρυξέλλες να πείσουν εαυτούς και αλλήλους ότι «η ευρωπαϊκή γεωργία και η γεωργία της Ουκρανίας… είναι συμπληρωματικές» – την ίδια στιγμή που παραδέχονται ότι «όταν ένας Ευρωπαίος αγρότης παράγει έναν τόνο σιτάρι με 180 ή 200 ευρώ/ανά τόνο, ο Ουκρανός παραγωγός παράγει τον ίδιο τόνο μόνον με 100 ευρώ/ανά τόνο». Αν αυτό λέγεται συμπληρωματική οικονομία και όχι άκρως ανταγωνιστική, όπως δείχνει η πραγματικότητα, οι οικονομικές σχολές πρέπει να κλείσουν.
Η πραγματικότητα όμως είναι αυτή τη στιγμή καλά κρυμμένη και οι Βρυξέλλες κάνουν ό,τι μπορούν για να μη βγει στην επιφάνεια.
Η πραγματικότητα λέει ότι οι Ευρωπαίοι αγρότες είναι αυτή τη στιγμή -με αφορμή την Ουκρανία- απέναντι στα μεγάλα αμερικανικά συμφέροντα των παγκόσμιων κολοσσών της Monsanto, Cargill, Dupont, J.P. Morgan και άλλους γίγαντες στους οποίους έχει «παραχωρηθεί» η γεωργία της Ουκρανίας.
Υπενθυμίζεται ότι οι αμερικανικές εταιρίες Cargill, DuPont και Monsanto έχουν αγοράσει σχεδόν 170.000.000 στρέμματα στην ανατολική και τη νότια Ουκρανία, περιοχές με το πιο εύφορο έδαφος παγκοσμίως, αρπάζοντας ουσιαστικά ό,τι πολυτιμότερο είχε η χώρα.
Προσθέτουμε ότι η γερμανική Bayer εξαγόρασε την αμερικανική Monsanto, το 2016, μια εταιρία γνωστή για την παραγωγή της χημικής ουσίας Agent Orange, και το glyphosate – το ισχυρότερο ζιζανιοκτόνο για τον έλεγχο των ζιζανίων (το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπο με τις βαριές διεθνείς επιστημονικές κατηγορίες πρόκλησης καρκίνων), και προσπαθούν παντοιοτρόπως να επανακάμψουν στην Ε.Ε. Οι Monsanto και Bayer μαζί με την επίσης αμερικανική Cargill, που διατηρεί επίσης τεράστιες εκτάσεις στην Ουκρανία, είναι οι παγκόσμιοι ηγέτες καλλιεργειών και παραγωγής «γενετικά τροποποιημένων» προϊόντων για τα οποία υπάρχουν ισχυρές αντιδράσεις και πιέσεις ώστε να μην «περάσουν» στη διατροφική μας αλυσίδα.
Ανοίγει την κερκόπορτα
Τονίζεται ιδιαιτέρως ότι μέχρι στιγμής η Ευρωπαϊκή Ένωση απαγορεύει ρητώς και με βαριές κυρώσεις τη χρήση γενετικώς τροποποιημένων οργανισμών στα λιπάσματά της (σ.σ.: γι’ αυτό και ήταν πολύτιμα τα απαγορευμένα τώρα ρωσικά λιπάσματα που δεν περιέχουν ΓΤΟ με αυστηρότατο σχετικό ρωσικό νόμο). Όμως η «συμπληρωματική ουκρανική γεωργική παραγωγή με αυτήν της Ευρώπης» ανοίγει την κερκόπορτα για την εισαγωγή στην Ευρώπη των καρκινογόνων ζιζανιοκτόνων, που θα «εμπλουτίσουν» το τραπέζι του Ευρωπαίου πολίτη κάτω από τη μύτη του «για το καλό της ελευθερίας και του ευρωπαϊκού αγώνα» εναντίον της Ρωσίας.
Το βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι οι γεωργικές εκμεταλλεύσεις στην Ουκρανία είναι πολλαπλάσιες σε μέγεθος των ευρωπαϊκών, ακόμα και των μεγάλων ευρωπαϊκών αγροτικών μονάδων. Κατά συνέπεια, όχι μόνο δεν πρόκειται για συμπληρωματικές γεωργίες, αλλά για πλήρως ανταγωνιστικές.
Κι όμως οι πνευματικοί ταγοί της Ευρώπης στις δεξαμενές σκέψεων αναγράφουν χωρίς ενδοιασμό ότι «η ρωσική γεωργία είναι ανταγωνιστική με την ευρωπαϊκή γεωργία και την ουκρανική, που είναι συμπληρωματική με την ευρωπαϊκή γεωργία».
Πρόκειται για μια εξόφθαλμη αντίφαση που συντρίβει την κοινή λογική. Και πρέπει να συνυπολογιστεί ότι τα τελευταία τουλάχιστον τρία χρόνια οι Βρυξέλλες χωρίς αιδώ και κυρίως χωρίς έλεγχο προβαίνουν με το «έτσι θέλω» σε διαρκή μείωση του προϋπολογισμού της Κοινής Γεωργικής Πολιτικής που στοχεύει στην εξοικονόμηση των πόρων που οδεύουν νυχθημερόν προς την Ουκρανία.
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
Θλίβομαι για το μέλλον των αγροτών μας, η ΕΕ και η κυβέρνηση μας τους έσκαψαν το λάκο. Επιδοτούμε τη μετατροπή της Ουκρανίας σε μεγάλο παίχτη οικονομιών μεγάλης κλίμακας στον αγροτικό τομέα, οι πολυεθνικές πλέον διαθέτουν τη μισή παραγωγική γη αυτής της απέραντης χώρας.
Οπότε, οι καθετοποιημένοι οικονομικοί γίγαντες, διαθέτουν γη, τεχνογνωσία, αγροτικά εφόδια, πρόσβαση σε κεφαλαία και την αγορά.
Το κόστος παραγωγής τους ελαχιστοποιείται και γίνονται οι ισχυροί παίχτες στη διατροφική αλυσίδα.
Οι δικές μας μικρές οικογενειακές εκμεταλλεύσεις συνθλίβονται από το υψηλό κόστος ενέργειας (φρόντισαν οι κυβερνήσεις της ΕΕ και κυρίως η δική μας), τα απλησίαστα εφόδια, την μη χρήση σύγχρονων μέσων και μεθόδων καλλιέργειας, την έλλειψη προσωπικού και τεχνογνωσίας, την αδυναμία πραγματοποίησης οικονομιών κλίμακας και τα κυβερνητικά εμπόδια ( χάθηκαν πολλά για τους Έλληνες αγρότες από το εμπάργκο του κ. Μητσοτάκη στη Ρωσία ).
Βλέπω τις μικρές εκτάσεις ( έως μερικά εκτάρια) καλαμποκιών, σιταριού και βιομηχανικής ντομάτας και θλίβομαι, τις φωτογραφίζω γιατί αποτελούν είδος προς εξαφάνιση.
Η ΕΕ, με μπροστάρη την κυβέρνηση μας δημιούργησε τις συνθήκες για τη συρρίκνωση του αγροτικού μας τομέα, εργαλεία της η τεχνητή αύξηση του κόστους, η θέσπιση εμποδίων στο διεθνές εμπόριο και η συνέργια τους στη συγκέντρωση τεράστιων εκτάσεων από καθετοποιημένους πολυεθνικούς γίγαντες του κλάδου.
Τα πολιτικά μας ανδρείκελα, αυτά που μας σώζουν από την λεγόμενη κλιματική κρίση και τους μεθύστακες, όπως λέει η προπαγάνδα τους Ρώσους, τι θα πουν στους Έλληνες αγρότες που ήδη είναι κατεστραμμένοι ;
Όσο για εμάς τους πολίτες, μας απασχολούν οι ιδιότυποι γάμοι των πολιτικών μας, τα σκάνδαλα στο εθνικό και ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, η μπόχα των παρακολουθήσεων (προφανώς για να είναι εκβιάσιμα τα δημόσια πρόσωπα) και η διαπίστωση πως μετά τον Μητσοτάκη «καραδοκεί το χάος».
Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, ακόμη και ο κ. Σβάμπ εξανέστη από την ανικανότητα των δημοκρατικών θεσμών να λύνει τα προβλήματα και ζητά αλλαγή τρόπου διακυβέρνησης.
Εκτρέπουν δηλαδή τη δημοκρατία και μετά έρχονται οι ίδιοι να δώσουν λύσεις με περιορισμό των επιπέδων ευημερίας και ελευθερίας των πολιτών.