Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Όταν αναφωνούμε «ζήτω το έθνος!», ουσιαστικά εκφράζουμε έναν πόθο και μία προτροπή. Ζητάμε από τους συμπατριώτες και τον εαυτό μας να κάνουμε ό,τι είναι δυνατό και απαραίτητο για να εξακολουθήσει να ζει το έθνος μας.
Υπάρχουν, όμως, και άνθρωποι που το βιώνουν ως ζώσα πραγματικότητα, που πιστεύουν σε αυτό και αποτυπώνουν την πίστη τους ομολογώντας την είτε με λόγια είτε με πράξεις. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι η Λίνα Κατσάνη, κόρη του ήρωα της Κύπρου στον πόλεμο του 1974, αντιστρατήγου Γεωργίου Κατσάνη. Ενός ανθρώπου που ομολόγησε την πίστη αυτή με τον ηρωισμό του και τον ένδοξο θάνατό του και που τη μεταλαμπάδευσε στους οικείους και τους συναγωνιστές του.
Παραχωρώ με βαθύ σεβασμό το υπόλοιπο του άρθρου μου στην κόρη του, καταθέτοντας τη συγκλονιστική ομιλία της στην εκδήλωση που πραγματοποίησε ο Δήμος Σιντικής (Σιδηρόκαστρο) την περασμένη Κυριακή, 21 Ιουλίου 2024, στη μνήμη του ήρωα πατέρα της:
«Η φράση-ορόσημο “Δεν ξεχνώ” βρίσκεται και θα βρίσκεται ριζωμένη στις καρδιές όλων, όχι μόνο ως σύνθημα που στοιχειώνει τις μνήμες του παρελθόντος, αλλά ως διαχρονικό, αιώνιο σύμβολο της συλλογικής συνείδησής μας που δένεται με αίμα ιερό, αίμα ηρώων.
Ευχαριστώ τους συμπολεμιστές του πατέρα μου, τα παιδιά του, τα παλικάρια της 33 ΜΚ του 1974 που ακολουθώντας για άλλη μια φορά τον διοικητή τους βρίσκονται σήμερα εδώ για να τιμήσουν τη μνήμη του.
Πιστεύω ακράδαντα ότι πατρίδα χωρίς μνήμες είναι Γη χωρίς ουρανό. Η αγάπη για την πατρίδα, η αγάπη για την ελευθερία, μετριέται πάντα με τις θυσίες μας. Πέρασαν πενήντα χρόνια από εκείνες τις μέρες που για το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομότροπον, το ομόθρησκον ο αντιστράτηγος Γεώργιος Κατσάνης πήρε τη συνειδητή επιλογή του θανάτου. Όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο, μια χούφτα παλικάρια ζωντάνεψαν τις Θερμοπύλες, τη Σαλαμίνα, την Αλαμάνα στα βράχια του Πενταδακτύλου. Βλέπετε, η αρετή πάντα κατοικεί σε δυσπρόσιτους βράχους.
Ο πατέρας μου, ο Γεώργιος Κατσάνης, αγέρωχος, αποφασισμένος, έτοιμος από καιρό, οδηγούσε τους στρατιώτες του εκεί πάνω στο κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα.
Γράφτηκαν πάρα πολλά από πάρα πολλούς για τις ηρωικές στιγμές, για τις σκληρές μάχες που διαδραματίστηκαν εκείνες τις άγριες ώρες. Τις 158 στροφές του Διονύσιου Σολωμού δρασκέλισαν εκείνες τις ώρες οι ελάχιστοι υπερασπιστές του πολύπαθου νησιού. Όταν η βοήθεια που περίμενε ο πατέρας μου δεν έφτασε ποτέ, και συνειδητοποιώντας τον άνισο και προδομένο αγώνα, πήρε την πιο μεγάλη απόφαση, αρνούμενος να αφήσει ανυπεράσπιστο τον Κυπριακό Ελληνισμό. Δεν περιφρονούσε τη ζωή ο πατέρας μου, αγαπούσε τη ζωή, αλλά ρίχτηκε στον θάνατο για χάρη της ζωής που αγαπούσε. Αφουγκράστηκε την ελεύθερη ψυχή του και έγραψε μαζί με τα παλικάρια του Ιστορία. Άλλωστε, το αληθινό μπόι του ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς. Το αλφάβητο της απώλειας το ξέρουνε μόνο αυτοί που έχασαν ό,τι αγαπούσαν πολύ. Το δικό μας αλφάβητο σταμάτησε στο γράμμα Π, στη λέξη “Περηφάνια”, που τη νιώσαμε από τη στιγμή που ο πατέρας μου θυσίασε τα νιάτα του και η μορφή του ανέμισε σημαία πάνω στον ιστό του Πενταδακτύλου.
Έχουν γράψει ότι η πατρίδα υψώνεται όταν υψώνονται τα παιδιά της. Σήμερα δίνεται σε όλους η ευκαιρία να γίνουμε κοινωνοί της έντασης και της δραματικότητας εκείνων των ημερών, αλλά κυρίως να θυμηθούμε όχι μόνο σε τι αντιστεκόμαστε, αλλά και για ποιον λόγο αξίζει μια τέτοια απόφαση ζωής»!
*Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»,
