Του Γιώργου Κ. Στράτου
Δεν ξεχνώ την 20ή Ιουλίου 1974, μέρα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Μέρα «μαχαιριά» στα πλευρά του Ελληνισμού, βάρβαρο «εγγόνι» της Μικρασιατικής Καταστροφής, όταν μια «εγγυήτρια» δύναμη έσφαξε, βίασε, έστειλε από τις προαιώνιες προγονικές τους εστίες στην προσφυγιά δεκάδες χιλιάδες, 1.619 παραμένουν αγνοούμενοι στο όνομα της «προστασίας» τους, και διχοτόμησε ετσιθελικά ένα κυρίαρχο κράτος, κατέχοντας μέχρι σήμερα το 40% της επικράτειάς του.
Δεν ξεχνώ τη 15η Ιουλίου 1974, μέρα που εκδηλώθηκε το προδοτικό πραξικόπημα της χούντας των Αθηνών εις βάρος του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ενέργεια επίορκων αξιωματικών και οπλιτών μας που όπλισαν το χέρι της Τουρκίας, δίνοντάς της το άλλοθι της εισβολής.
Δεν ξεχνώ τον Χένρι Κίσινγκερ, το αβυσσαλέο μίσος του οποίου για οτιδήποτε ελληνικό, σε συνδυασμό με τον ψυχοπαθολογικό κυνισμό του στην ανάγνωση της διεθνούς πραγματικότητας, οδήγησε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στο να επιτρέψουν, αν όχι και να κατευθύνουν συνειδητά, μία τραγωδία εις βάρος του Κυπριακού Ελληνισμού, η οποία μισό αιώνα μετά επιβεβαιώνεται πόσο «καλά» προώθησε τα συμφέροντα και τον ρόλο τους στη Μέση Ανατολή…
Δεν ξεχνώ τα αλλεπάλληλα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και της γενικής συνελεύσεως των κρατών του ΟΗΕ, με τα οποία επανειλημμένα ζητήθηκε η αποκατάσταση του Διεθνούς Δικαίου, της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας και των προσφύγων της, εκκωφαντικές εκκλήσεις προς τους ισχυρούς της γης, οι οποίοι εξακολουθούν να κωφεύουν προς αυτές, κατά απόλυτη αναντιστοιχία με την ευαισθησία τους για άλλους θιγόμενους από τις ίδιες αιτίες.
Δεν ξεχνώ όσους Ελλαδίτες και Ελληνοκυπρίους στάθηκαν όρθιοι απέναντι στον «Αττίλα» και όσους έπεσαν ηρωικά υπέρ πίστεως και πατρίδος, μιας πατρίδας που μέχρι πριν από λίγα χρόνια αρνούνταν πεισματικά να δεχθεί ότι εκείνες τις μέρες είχαμε πόλεμο, οι Τούρκοι μάς επιτέθηκαν ως εισβολείς και κάποιοι σκοτώθηκαν αμυνόμενοι του πατρίου εδάφους…
Δεν ξεχνώ το δημοψήφισμα που οργανώθηκε από την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία της Κύπρου στις 15 και 22 Ιανουαρίου του 1950, κατά το οποίο το 95,71% του πληθυσμού της ευρισκόμενο υπό βρετανική κυριαρχία τάχθηκε υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα.
Δεν ξεχνώ τον Εθνικό Απελευθερωτικό Αγώνα της Κύπρου από την ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών), την ένοπλη σύγκρουση με τις δυνάμεις της βρετανικής κατοχής κατά τα έτη 1955-59, με σκοπό την ανεξαρτησία της από το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ένωσή της με την Ελλάδα.
Δεν ξεχνώ τους Μάρτυρες αυτού του αγώνα: Μιχαήλ Καραολής, Ανδρέας Δημητρίου, Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος, Χαρίλαος Μιχαήλ, Μιχαήλ Κουτσόφτας, Στέλιος Μαυρομάτης, Ανδρέας Παναγίδης, Ευαγόρας Παλληκαρίδης, Μάρκος Δράκος, Γρηγόρης Αυξεντίου, Στυλιανός Λένας, Κυριάκος Μάτσης.
Δεν ξεχνώ χάρη στην Κύπρο και στον ποιητή της Βασίλη Μιχαηλίδη ότι «Η Ρωμιοσύνη έν’ φυλή συνότζαιρη του κόσμου, κανένας δεν εβρέθηκεν γαι να την-ι ’ξηλείψει, κανένας, γιατί σκέπει την ’που τ’ άψη ο Θεός μου. Η Ρωμιοσύνη εν να χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει!».
