Του εκδότη Ιωάννη Ν. Φιλιππάκη
Ίσως να μας επηρεάζει ο καύσωνας που γινόμαστε όλο και λιγότερο πλέον ανθεκτικοί στις παραστάσεις που δίνει ο κύριος πρωθυπουργός με αφορμή διάφορα πολιτικά fora ή δημοσιογραφικά «advertorials» διεθνών μέσων. Και ο εκνευρισμός μας δεν οφείλεται στα διάφορα ευφυολογήματα που πλασάρει περισπούδαστα ο πρόεδρος της κυβέρνησης της πλέον φτωχοποιημένης χώρας, σύμφωνα και με τις πιο πρόσφατες έγκυρες μελέτες διεθνών ιδρυμάτων. Οφείλεται στο ότι όλα όσα σπεύδει να διαφημίσει ως συμμετοχή της Ελλάδος στις διεθνείς πρωτοβουλίες ή όσα καυχάται ως κοινωνικές μεταρρυθμίσεις δημιουργούν τέτοια τραύματα στη χώρα που είναι δύσκολο ή σχεδόν αδύνατον να επουλωθούν στο μέλλον.
Το μεμπτό δε όλων αυτών είναι ότι αποτελούν σχεδόν αποκλειστικά προσωπικές του αποφάσεις, οι οποίες δεν έχουν ούτε την κοινωνική συναίνεση ούτε καν εγκρίσεις αρμόδιων οργάνων. Ακόμα και με την πολυδιαφημιζόμενη πλειοψηφία των εκλογών του 2023, το περίφημο 41%, δεν του δίνεται το δικαίωμα να λειτουργεί τη χώρα ως επιχείρηση που κληρονόμησε από τον πάτερα του! Ακόμα κι αν αυτή η πλειοψηφία οφείλεται ξεκάθαρα στην ανικανότητα -και όχι μόνο- των κομμάτων της αντιπολίτευσης να αρθρώσουν έναν σοβαρό πολιτικό λόγο και να αντιπροτείνουν πραγματοποιήσιμες πολιτικές. Ακόμα και αυτή η νίκη, απέναντι σε πεθαμένους αντιπάλους, δεν του δίνει τη δυνατότητα ψηφιζόμενος από το 20% των Ελλήνων και για μία 4ετία με τις απολύτως προσωπικές του αποφάσεις να δεσμεύσει τις επόμενες γενεές όλων των Ελλήνων!
Κι όμως, λειτουργώντας ως κακομαθημένος γόνος, προσφέρει και δεσμεύει τη χώρα για το δικό του όφελος και μόνον! Γιατί ποια εκλογική πλειοψηφία τού έδωσε το δικαίωμα να πρωτοστατεί στον άκρατο φιλοουκρανισμό, πλήττοντας βάναυσα τα ελληνικά συμφέροντα, απλά και μόνο για να καμαρώνει, σαν γύφτικο σκεπάρνι, όπως λέει και η λαϊκή ρήση, στις διάφορες διεθνείς συναντήσεις;
Ή του έδωσε κανείς το δικαίωμα, για να παραστήσει το καλό παιδί των αγορών και των διάφορων αρπακτικών του χρηματοπιστωτικού συστήματος, να πληρώνει νωρίτερα δόσεις χρεών της χώρας; Ειδικά όταν η χώρα πτώχευσε και ξεπουλήθηκε για να διακανονίσει, μεταξύ άλλων, τις οφειλές της; Ειδικά όταν το κράτος εσωτερικά έχει κηρύξει στάση πληρωμών και οι ελληνικές επιχειρήσεις αγκομαχούν να τα βγάλουν πέρα, μη δυνάμενες να χρηματοδοτούν ουσιαστικά τις κιμπαριές του αυτοαποκαλούμενου Μωυσή της Ελλάδος.
Αλήθεια, με ποιο δικαίωμα περιφέρεται στα μεγάλα σαλόνια της διεθνούς αμυντικής βιομηχανίας ως νεόπλουτος επαρχιώτης και αγοράζει χρήσιμα αλλά και άχρηστα, αναγκαία αλλά και μη αναγκαία, αεροπλάνα, πλοία κ.λπ. υποθηκεύοντας την οικονομία μας για δεκαετίες; Δημιουργώντας ουσιαστικά το υπόβαθρο για την επόμενη πτώχευση; Ποια λαϊκή βούληση τον έχει εξουσιοδοτήσει να εκθέτει τη χώρα μας στον κάθε γυφτογείτονα, στον βωμό τού να δείξει πόσο διαλλακτικός και σύγχρονος ηγέτης είναι; Ο ένας γείτονας έρχεται μέσα στην έδρα μας και μας χλευάζει. Ο άλλος μάς τρίζει τα δόντια ρεζιλεύοντας την ίδια μας την ύπαρξη, όταν μας αναγκάζει να εκλιπαρούμε την τήρηση μιας προδοτικής συμφωνίας, η οποία αποτέλεσε την αρχή του τέλους της ανεκδιήγητης «πρώτη φορά αριστερής» κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρακολουθεί διασκεδάζοντας
Ο δε αδιαμφισβήτητα ανορθωτής της Τουρκίας παρακολουθεί, προφανώς διασκεδάζοντας, τους διάφορους κολαούζους του, εσωτερικούς ή εξωτερικούς, να του στρώνουν το χαλί της προώθησης όλων των επιδιώξεών του. Και μάλιστα όχι μόνο χωρίς κόπο, αλλά και με πασιφανείς και εξευτελιστικές για την ιστορία μας διπλωματικές και μη κινήσεις.
Και όλα αυτά με ποιο δικαίωμα; Με ποιο δικαίωμα μαθαίνουμε το τι διαμείβεται στις διεθνείς επαφές του κ. Μητσοτάκη από τις διαρροές των συνομιλητών του; Με ποιο δικαίωμα αυτό το τυχερό πολιτικο-επικοινωνιακό δημιούργημα που μας κυβερνά «αποφασίζει και διατάσσει»; Για να θυμηθούμε και μη δημοκρατικές περιόδους; Λες και τώρα, δημοκρατικά και τηρώντας τις αναγκαίες διαδικασίες και συναινέσεις, δεν γινόμαστε τα γιουσουφάκια του κάθε ξένου παράγοντα!
Για ποιον λόγο όμως ο πάμπλουτος, για τα δεδομένα του μέσου Έλληνα, ουδέποτε εργασθείς πρωθυπουργός μας λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο; Ίσως γιατί σε αυτά τα πεδία δεν είναι εύκολο να αντιλαμβανόμαστε τις γκάφες ή τις πονηριές. Όπως συμβαίνει πλέον στην εσωτερική κατάσταση, όπου η ανικανότητα και η διαφθορά αποτελούν τον κανόνα. Και τις βιώνουμε καθημερινά στη ζωή μας. Ίσως όμως γιατί μόνο με τον τρόπο αυτό, ξεπουλώντας το καθετί, ο κ. Μητσοτάκης θα μπορέσει να δραπετεύσει προς τας Ευρώπας. Μια και δεν προβλέπεται νέα πανδημία ή νέα σύρραξη σε ευρωπαϊκή περιοχή. Ήτοι, δεν θα μπορεί να φλομώνει τους Έλληνες στις παροχές και τις μπαρουφοδικαιολογίες.
Αλήθεια, είναι επαρκείς λόγοι αυτοί να αφήνεται -ή και να βοηθιέται, ουσιαστικά, από τους υπουργούς και τους βουλευτές του- να δίνει ρεσιτάλ μυστικής διπλωματίας και ξεπουλήματος; Θεωρούν ότι από μόνη της η απομάκρυνση του κ. Μητσοτάκη από την εξουσία θα τους απαλλάξει των ευθυνών τους; Γιατί μπορεί ο πρωθυπουργός να είναι ο φυσικός αυτουργός των αδικημάτων που ο ιστορικός, ίσως και όχι μόνο (…), θα του καταλογίσει στο εγγύς ή στο πιο μακρινό μέλλον. Αλλά, άραγε, δεν θα υπάρξουν συναυτουργοί ή έστω συνεργοί; Η νεότερη ελληνική πολιτική Ιστορία βρίθει παραδειγμάτων ατιμωρησίας. Όμως, δεν είμαι βέβαιος ότι έχουμε ξαναβιώσει τέτοια σώρευση εγκληματικών ενεργειών. Και, φυσικά, το ότι κάποιοι -οι περισσότεροι μάλλον- τη γλίτωσαν δεν αποτελεί απαραίτητη και αναγκαία συνθήκη για την εσαεί ασυλία των πάντων…
ΥΓ.: Την ώρα που γραφόταν το παρόν, είχε γίνει γνωστή η απόπειρα δολοφονίας του πρώην και μάλλον και επόμενου πρόεδρου των ΗΠΑ κ. Ντόναλντ Τραμπ. Θα αφήσω ασχολίαστο τον τρόπο που τα απαξιωμένα συστημικά ΜΜΕ της χώρας μας ψέλλισαν την είδηση. Είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι είναι στην απόλυτη παραζάλη, βλέποντας να έρχεται το τέλος της μονοκρατορίας του συστήματος που τα περιέσωσε και που τους χτυπάει τον ζουρνά με τον ρυθμό που τους επιβάλλει να χορεύουν. Θα σχολιάσω όμως το δημοκρατικό διεθνιστικό δικαιωματιστικό σύστημα που προσπαθεί με τα νύχια και τα δόντια να διατηρήσει τη «δημοκρατική» του διακυβέρνηση. Μια «δημοκρατία» στην οποία όσοι δεν αποδεχτούμε τη woke agenda και τις διεθνιστικές αντιλήψεις του δεν έχουμε θέση. Και, δυστυχώς, όσο πιο ηγετική θέση έχουν οι αντιφρονούντες τόσο πιο σκληρή είναι η προσπάθεια επιβολής προς αυτούς της… κανονικότητας. Της σωστής πλευράς της Ιστορίας…
Εξαιρετικό το άρθρο σας. Επιτρέψτε μου να προσθέσω κάποιες σκέψεις, που ίσως αποκωδικοποιήσουν την «εξωτερική πολιτική» Μητσοτάκη.
Πάγια γεωπολιτική επιδίωξη του State Department των ΗΠΑ είναι η διατήρηση της μεγάλης Τουρκίας στο δυτικό συνασπισμό. Σήμερα αυτή η ανάγκη έχει γίνει ακόμη μεγαλύτερη και η Άγκυρα διαπραγματεύεται σκληρά με την Ουάσιγκτον, πριν δώσει, κατά περίπτωση, τη συναίνεσή της. Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα είναι το πρόβατο επί σφαγή, προς ικανοποίηση των ορέξεων του τουρκικού λύκου. Έτσι είχαμε, μεταξύ πολλών άλλων, τη Μαδρίτη το 1997, την πρόσφατη Διακήρυξη των Αθηνών και, κυρίως, την αμυντική αποψίλωση των νησιών του Α. Αιγαίου, κατά τρόπο μυστικό και αυταρχικό.
Μέχρι το 2009, η εξωτερική μας πολιτική ζητούσε αντίβαρα απέναντι σ’αυτήν τη συνεχή απώλεια κυριαρχίας, π.χ. μέσω της ΕΕ, της Ρωσίας, της Σερβίας ή της Κίνας. Η «εξωτερική πολιτική» του Μητσοτάκη έχει καταργήσει αυτά τα αντίβαρα, καθιστώντας τη χώρα πλήρως υποτελή στο State Department, έχοντας τοποθετήσει στο ΥΠΕΞ τους αντίστοιχους ανθρώπους. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, είναι η συνεχής επιτάχυνση της απώλειας κυριαρχίας, καθώς ο Ηγεμών (ΗΠΑ), θυσιάζει το προτεκτοράτο (Ελλάδα), για την ικανοποίηση της περιφερειακής δύναμης (Τουρκία). Συνεπώς, μην εκπλαγεί κάποιος αν σύντομα θα έχουμε εθνική ταπείνωση, αντίστοιχη με αυτήν του 1974.
Δια τούτο, είναι απολύτως επιτακτικό να απομακρυνθεί πάραυτα ο κ. Μητσοτάκης και να αντικατασταθεί από μια αυτόφωτη και πατριωτική κυβέρνηση, που δεν θα υπακούει, αλλά θα συνδιαλέγεται με τις ΗΠΑ.
Συμφωνώ απόλυτα με τα αναφερόμενα στο άρθρο καθώς και με το σχόλιο πάνω σε αυτό. Απορώ με τους βουλευτές της ΝΔ πως τα ανέχονται όλα αυτά, ενώ πρόσφατα οι δύο πρώην πρωθυπουργοί, με άλλα λόγια,αλλά το ίδιο νόημα με τα αναφερόμενα, στο άρθρο επεσήμαναν. Προσωπικά για καιρό τώρα καυτηρίαζε με σχόλια μου αυτά που συμβαίνουν και κυρίως με πληγώνει η στάση που τηρεί προσωπικά ο πρωθυπουργός στα εθνικά θέματα με Αλβανία, Σκόπια και Τουρκία.