Του Κώστα Πρώιμου
Mπήκε ήδη μια νέα διαφορετική εβδομάδα από πολλές απόψεις και είπαμε να καταγράψουμε υπό τη μορφή γλαφυρού άρθρου ένα ρεαλιστικό κομμάτι από τη μακαριότητα αλλά και την ποιότητα που διέπουν τη ζωή μας.
Παράδειγμα πρώτο:
Εποχή μνημονίων και αναταραχών στην Αθήνα, όμως εκείνη επέμενε στις δέκα το πρωί να κατηφορίζει από την «καρδιά» του Κολωνακίου και να πηγαίνει στο γραφείο κατά τις έντεκα το πρωί. Εξάλλου λογαριασμό δεν είχε να δώσει σε κανέναν.
Της άρεσε το περπάτημα αν και ολίγον τι παράδοξο σύμφωνα με τη φιλοσοφία που είχε στήσει την καθημερινότητά της.
Μια εικόνα της χίλιες λέξεις. Στο ένα χέρι ένα «βαρύ» κομμάτι Cartier, στο άλλο ένα rolexaki, κοσμήματα πανάκριβα στον λαιμό και αδαμάντινα σκουλαρίκια στα αυτιά. Τσάντα Gucci σπανίζουσα-από στρουθοκάμηλο στο χεράκι, παπούτσια επώνυμων σχεδιαστών των χιλίων ευρώ και φορεματάκι φυσικά από τη Luisa.
«Θα σου κόψουν τα χέρια καμιά μέρα ρε παιδί μου», της έλεγαν οι φίλοι της έτσι όπως κυκλοφορούσε μέρα-μεσημέρι μόνη της στα στενά της Αθήνας…
Τέλος πάντων, η ίδια δεν έπαθε ποτέ τίποτα, άλλοι όμως είχαν πάθει τα χειρότερα.
Τι εννοώ; Στο πέρασμά της, το μάτι της αποτύπωνε τις συνέπειες του υπερπλουτισμού των ομοίων της εις βάρος των πάρα πολλών. Περνούσε μπροστά από άστεγους και αντί να τους ρίξει για τα προσχήματα κάνα δίευρο στο πανέρι, θύμωνε με την ελεεινή και τρισάθλια παρουσία τους. Δε μπορούσε να αποδεχθεί την τιμωρία ότι έπρεπε να τους αντικρίζει κάθε πρωί στο διάβα της. Ξέρετε γιατί; Διότι οι δύσμοιροι της χαλούσαν το αφήγημα της γλυκιάς ζωής. Το χειρότερο δε, είναι πως κατά βάθος ήξερε ότι η συνομοταξία της είναι ο ηθικός αυτουργός της κατάντιας και της άκρατης φτωχοποίησης του κοινωνικού συνόλου.
Αποτέλεσμα: Οι τρισάθλιοι άκληροι αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο και οι οικογένειες σαν της κυρίας με τα Rolex και τα διαμάντια στα αυτιά πλουτίζουν αναλόγως.
Παράδειγμα δεύτερο:
Ζευγάρι μεσηλίκων, προφανώς παντρεμένοι, περπατούν νευρικά στην παραλία του Ναυπλίου μέσα στο σούρουπο και συζητούν. «Πού θα πάει αυτό; Μα, να πληρώσουμε για τέσσερα σουβλάκια σχεδόν δεκαπέντε ευρώ; Και μετά για δύο παγωτά ακόμη έξι; Τώρα ρε γυναίκα για να πιούμε και από ένα ποτό θέλουμε κάνα εικοσάρι στάνταρ! Ρε που ζούμε;». Η σύζυγος ακολουθούσε σαν ρομπότ και κουνούσε καταφατικά το κεφάλι της.
«Εντάξει», συνέχισε ο άντρας. «Τον επόμενο μήνα πάλι θα ξεμυτίσουμε και αν…».
Λίγα μόλις μέτρα δίπλα τους, στεκόντουσαν στην προβλήτα μερικά εμβληματικά πλωτά υπερλούξ θηρία. Κοντοστάθηκαν αμφότεροι εκστασιασμένοι: Αναφώνησαν με θαυμασμό: «Πω, πω χρήμα που κυκλοφορεί!». Σε μερικά δευτερόλεπτα η σύζυγος υπερήφανη ποζάριζε εκστασιασμένη δίπλα από το πιο εντυπωσιακό πλωτό παλάτι και ο σύζυγος τραβούσε με αφοσίωση φωτό με το κινητό.
Άντε τώρα να τους εξηγήσεις με τεκμήρια ότι θα μπορέσουν να ξαναφάνε έξω σουβλάκια τον άλλο μήνα ακριβώς και περίπου διότι αυξάνουν και πληθαίνουν τα γιοτς και τα σκάφη που αυτή τη στιγμή θαυμάζουν. Μπα, μάλλον για τους ιδίους θα παραμείνει ως οικονομικό γεγονός ανεξήγητο.
Παράδειγμα τρίτο:
Η ζωή μας αξίζει βάσει της προσφοράς και της ζήτησης.
Ας αποδώσουμε το ανωτέρω με μια σκληρή, κυνική προσέγγιση.
Δυστυχώς υπάρχουν γυναίκες που λόγω της ένδειας ή και της κακής τους μοίρας εκδίδονται ακόμη και για είκοσι ευρώ! Σε μια πρώτη ανάγνωση της εν λόγω επισήμανσης ακριβώς τόσο (20 ευρώ) το αδυσώπητο σύστημα κοστολογεί την αξιοπρέπειά τους.
Ποιος θα έδινε σημασία ή θα ήθελε να κυκλοφορεί δημοσίως με μια ιερόδουλη φερειπείν της οδού Φυλής; Χλεύη και αποδοκιμασία θα ακολουθούσαν από τους θεματοφύλακες της ηθικής τούτης της υποκριτικής κοινωνίας.
Ωστόσο, τα πράγματα αλλάζουν άρδην αν κάποιος εμφανιστεί με μια «υπέρλαμπρη» και αναγνωρισμένης υψηλής αξίας-βίζιτας του Κολωνακίου. Αν δε, πρόκειται και για καμία γνωστή τηλεπερσόνα παράλληλα, τότε οι «κοινωνικές» μετοχές του τυπάκου που θα καμαρώνει δίπλα της χαμογελαστός και συνάμα ευτυχισμένος αίφνης θα εκτοξευθούν στα ύψη. Ελάχιστοι «κακοήθεις» θα τον χλευάζουν, τουναντίον, θα αποσπά τον αμέριστο θαυμασμό του πλήθους ενώ θα φιγουράρει σε περίβλεπτες δημοσιεύσεις τόσο σε σάιτς όσο και σε περιοδικά και κανάλια.
Συμπέρασμα: Δεν έχει σημασία τι κάνεις, μα να πουλάς ακριβά αυτό που κάνεις.
Το μοτίβο είναι ζούσαμε χρόνο με το χρόνο, το ζευγάρι που περιγράφεται στο άρθρο ζει μήνα με το μήνα. Κάπως έτσι ζω και εγώ τραβηγμένα από τα μαλλιά. Κατά συνέπεια το επόμενο στάδιο είναι μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό με λεπτό, τέλος. Πόσο προφητική δηλαδή μία ταινία σχετικά μπαλαφάρα αλλά έξυπνης ιδέας με τον τζάστιν τιμπερλέικ(!!!): In Time. Όπου αγοράζεις χρόνο ζωής.