Του Πάνου Σώκου
Πέντε εβδομάδες μετά τις ευρωεκλογές και τα μικρομεσαία κόμματα της Κεντροαριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ) συνεχίζουν να ρίχνουν νερό στον μύλο του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος, παρά το 28%, όχι μόνο δεν πήρε το μήνυμα, αλλά συνεχίζει να συμπεριφέρεται αλαζονικά, ως κυρίαρχος του πολιτικού συστήματος.
Και γιατί εξάλλου να συμπεριφερθεί διαφορετικά, όταν βλέπει πως οι βασικοί του αντίπαλοι αλληλοσπαράσσονται και απαξιώνονται στη συνείδηση της κοινής γνώμης, αδυνατώντας να αποτελέσουν την εναλλακτική λύση στη Ν.Δ.; Κι αν η κατάσταση παραμείνει όπως είναι σήμερα, ο κ. Μητσοτάκης, αν και χωρίς αντίπαλο στα αριστερά του, στις επόμενες εκλογές θα κερδίσει ξανά και θα κυβερνήσει είτε αυτοδύναμα είτε με κάποια από τα απομεινάρια ενός εκ των δύο κομμάτων της Κεντροαριστεράς.
Δεν αποκλείεται όμως να στραφεί και στα κόμματα που κινούνται δεξιότερα της Ν.Δ. Τα κόμματα αυτά έχουν πλέον αποκτήσει ζωτικό χώρο, λόγω της στροφής της Ν.Δ προς το Κέντρο και λόγω της αδυναμίας της Κεντροαριστεράς να διατυπώσει αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση, ενώ και η ευρωπαϊκή πολιτική συγκυρία τα ευνοεί. Η Ακροδεξιά στην Ευρώπη αρχίζει να απενοχοποιείται στη συνείδηση της κοινής γνώμης κι αυτή η απενοχοποίηση δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να φτάσει στην Ελλάδα, και τότε το κυβερνητικό παιχνίδι να παίζεται μόνο από τα κόμματα της Δεξιάς σε όλες τις μορφές της. Κι αυτό είναι το «κατόρθωμα» του πάλαι ποτέ ευρωπαϊκού προοδευτικού χώρου.
Κι ενώ αυτή είναι η κατάσταση στη δεξιά πλευρά, στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ ζουν στον κόσμο τους. Αντί να επεξεργαστούν μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας που θα απαντά στην κυβερνητική πολιτική που αποδοκιμάστηκε στις ευρωεκλογές, αναζητούν το αντίδοτο απέναντι στον Κ. Μητσοτάκη στα πρόσωπα που ηγούνται, αναζητώντας όχι τον καλύτερο αλλά εκείνον που φαίνεται καλύτερος με όρους εικόνας και… φωτογένειας!
Στο ΠΑΣΟΚ διεκδικούν την προεδρία επτά υποψήφιοι, χωρίς να είναι σαφές αν και ποιες πολιτικές διαφορές έχουν. Τι δείχνει αυτό; Ότι τα στελέχη του δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική πρόταση του κόμματος που θα το διαφοροποιεί από τη Ν.Δ αλλά για το δικό τους μέλλον. Θεμιτές οι φιλοδοξίες, αλλά αυτό είναι εκφυλισμός της διαδικασίας.
Στον ΣΥΡΙΖΑ ο Στ. Κασσελάκης, ικανοποιημένος από το 15% των ευρωεκλογών, όχι μόνο δεν αισθάνεται την ανάγκη να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη, αλλά έχει βάλει ως στόχο να εξωθήσει στην έξοδο όσους δεν συμφωνούν μαζί του και στέκονται εμπόδιο στα σχέδιά του, ενώ έχει βάλει στο στόχαστρό του και τον ίδιο τον Α. Τσίπρα. Είναι κι αυτή μια διαδικασία που οδηγεί στον εκφυλισμό του κόμματος.
Το σοβαρότερο όλων όμως είναι η συζήτηση που γίνεται για τη δημιουργία μιας μεγάλης παράταξης του κεντροαριστερού χώρου ως μόνη λύση απέναντι στη Ν.Δ. Μια συζήτηση όμως που δεν θα καταλήξει πουθενά, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν θέλουν την ενιαία μεγάλη παράταξη, ενώ όσοι την επιθυμούν είναι ισχνή μειοψηφία και δεν έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν τις εξελίξεις. Και μέχρι να… ωριμάσουν οι συνθήκες ο Κ. Μητσοτάκης θα συνεχίσει να κυβερνά ανενόχλητος.
