Του Strange Attractor
Χρόνια τώρα παρακολουθώ την πολιτική μας επικαιρότητα και σχολιάζω τα καθέκαστα ως ποταπός που είμαι.
Και χρόνια τώρα απογοητεύομαι από την κατάντια της δημοκρατίας, όπου ο κάθε πικραμένος δικαιούται ψήφου άσχετα αν είναι μπαχαλάκιας ή νοικοκύρης.
Ο Μητσάρας δηλαδή ο σεσημασμένος διαρρήκτης, έχει ίδια φωνή με τον… Νανόπουλο.
Εξ ου και τα χάλια μας.
Σε μια χώρα, όπως η δική μας σήμερα, που καθημερινά βαδίζει κυριολεκτικά σε τεντωμένο σχοινί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αυτό που βλέπω είναι ότι η πολλή δημοκρατία, οι πολλές απόψεις, οι πολλές ζυμώσεις, αντί να μας βοηθήσουν να σωθούμε, μας βάζουν τρικλοποδιές.
Με αποτέλεσμα η πολιτική μας (δημοσιονομική, εξωτερική, κλπ.) να εξαρτάται από τον κυρ Φώτη, τη Ραχήλ, τον Χαϊκάλη, τον Αυγενάκη, τον Κωστάκη του Αχιλλέως, τον Σπύρο με το αρχαιοπρεπές όνομα που διάλεξε για να κάνει τηλεπωλήσεις, τον πωλητή κηραλοιφών για τη φαλάκρα, διαβασμένων από γέροντες του Όρους, και τον κάθε άλλο αλαφροΐσκιωτο φιδέμπορα, που ο ζαλισμένος λαός έστειλε στη Βουλή να τον εκπροσωπήσει.
Για να μη μιλήσω για την Ευρωβουλή, και τους «νομοθέτες» που στέλνουμε εκεί (π.χ. ο θρυλικός Βουσμάνος, που 10 χρόνια νομοθετούσε σε ευρωπαϊκό επίπεδο, επειδή έκανε κάποτε καλές σέντρες).
Να εξαρτάται δηλαδή από τα νάζια του κάθε πολιτευτή, της κάθε συντεχνίας, και του κάθε σαμποτέρ, αφού αυτοί ορίζουν το… πολιτικό κόστος που κρέμεται ως δαμόκλεια σπάθη πάνω από το σβέρκο του κάθε σοβαρού πολιτικού (όσων τέτοιων υπάρχουν).
Να βλέπουμε φαινόμενα εκλογής και υπουργοποίησης φαιδρών σερσερήδων, είτε επειδή έτσι θέλησε ο σοφός λαός, είτε επειδή στα πλαίσια εσωκομματικών, γεωγραφικών ισορροπιών κλπ., πρέπει να παίρνουν αξιώματα κάποιοι λαοπλάνοι ανεγκέφαλοι γόνοι κ.ά.
Αυτό είναι το γενικότερο σημείο κριτικής που έχω προς τη δημοκρατία, όπως εξελίχθηκε, και η οποία καμία σχέση δεν έχει με εκείνη της αρχαίας Αθήνας την οποία συνεχώς καπηλευόμαστε, και για την οποία είμαστε περήφανοι.
Το άλλο σημείο κριτικής είναι ένα νέο σχετικά φαινόμενο, που τείνει να εξελιχθεί σε κανόνα.
Αναφέρομαι στην αρνητική τιμωρητική ψήφο.
Κάτι που είδαμε πρόσφατα στις εκλογές της Βρετανίας, και περισσότερο σε εκείνες της Γαλλίας.
Στις πρώτες, οι εκλογείς ψήφισαν κατά των Συντηρητικών, και στις δεύτερες κατά της ακροδεξιάς. Χωρίς ασφαλώς να στηρίζουν τις πολιτικές αυτών που υπερψήφισαν. Απλά ψήφισαν κατά εκείνων που δε θέλουν να τους κυβερνούν.
Στην πολιτική επιστήμη η αρνητική ψήφος ορίζεται ως η ψήφος των πολιτών που αντιδρούν πιο έντονα στις πολιτικές και στα πρόσωπα που αντιπαθούν, παρά στις πολιτικές και στα πρόσωπα που συμπαθούν.
Ο σκοπός αγιάζει το μέσο, και άρα ο σκοπός γίνεται το μέσο.
Με αποτέλεσμα η πολιτική να χάνει το νόημά της, αφού έτσι δεν υπάρχει πρόοδος.
Εκτός κι αν ισχύει το «μεταξύ Ρωχάμη και Πάσσαρη, επιλέγω εν γνώσει μου τον έναν, αφού όλοι ίδιοι είναι».
Αυτό ισχύει τελευταία και με το 41% του Κυριάκου, που εν πολλοίς οφείλεται στη δήθεν «σταθερότητα» που μας φέρνει, ασχέτως κι αν είναι ίδια και χειρότερα τα πράγματα από τις ηρωικές εποχές των κατσαπλιάδων του Αλέξη, που διαλαλούσαν την ανεπάρκειά τους.
Ο μελανιασμένος λαός δηλαδή καταψήφισε τον Σύριζα, δίνοντας εξ αντανακλάσεως μεγάλο ποσοστό στη ΝΔ.
Θυμόσαστε το «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» του ΚΚΕ; Κάπως έτσι.
Όλο αυτό όμως που είπαμε είναι παγκόσμιο φαινόμενο, και δε βοηθάει τη δημοκρατία, αφού η καταψήφιση ενός κόμματος μέσω της ψήφισης ενός άλλου αντίθετου προς αυτό, δεν προωθεί την πρόοδο που είναι απαραίτητη για τη καθημερινότητά μας.
Θα μου πείτε για ποια καθημερινότητα μιλάμε στη μπανανία μας, όπου ο πολίτης κάθε πρωί που ξυπνάει δεν ξέρει τι του ξημερώνει, αφού η επαγγελματική του (και όχι μόνο) ζωή εξαρτάται από τα νάζια του κάθε υφυπουργού, του κάθε Γενικού Γραμματέα, και του κάθε κυβερνητικού ανθυποπαράγοντα, ο οποίος θέλει να «αφήσει έργο», αλλάζοντας τα πάντα, πριν τον φάνε οι εξελίξεις (και τα «συμφέροντα»).
Έτσι, η αρνητική ψήφος έχει μεγαλύτερη σημασία ως προς το να ηττηθεί αυτός που δε γουστάρουμε, παρά να στηριχτεί ο άλλος που γουστάρουμε.
Και αυτό το στρεβλό κριτήριο ψήφου αποτρέπει τον λαό να επιλέγει μεταξύ εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων με προοπτική, δίνοντας έμφαση στην τιμωρία εκείνων που δε μας άρεσαν οι πολιτικές τους.
Χώρια του ότι έτσι εκλέγονται άλλοι εξίσου απατεώνες, και διογκώνεται η πόλωση, με τη βοήθεια των ΜΜΕ (πετσωμένων και μη), με αποτέλεσμα να πετυχαίνει κάποιος πολιτικός σχηματισμός πρόσκαιρα και προσωρινά, αλλά με σοβαρές αρνητικές μακροπρόθεσμες συνέπειες, αφού αυτός θα είναι ο στόχος της επόμενης αρνητικής ψήφου.
Φαύλος κύκλος δηλαδή…
Εν κατακλείδι, με την κυριαρχία της τιμωρητικής ψήφου η δημοκρατία παύει να είναι αντιπροσωπευτική όπως θα έπρεπε να είναι, και άρα χάνει το όποιο νόημα, αλλά και την ουσία της.
Γίνεται δηλαδή, κενό γράμμα…
Αντιπροσωπευτικός κοινοβουλευτισμός και όχι δημοκρατία, εάν θέλουμε να είμαστε ακριβείς.
Δεν μπορει κανεις να μη θυμηθει τη φραση του Tσωρτσιλ : “Η δημοκρατια ειναι καλο πολιτευμα, δυστυχως ομως δεν ξερουμε καποιο καλλιτερο” !
Η τιμωρητική ψήφος είναι αποτέλεσμα της απαράδεκτης πολιτικής του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος πρέπει να απομακρυνθεί άμεσα. Η τιμωρητική ψήφος είναι μία πιθανή σωτηρία, στο βαθμό που θα εξοστρακίσει τον ατάλαντο γόνο. Και όχι, δεν είναι ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ! Αυτή η καταθλιπτική τοποθέτησή σας, οδηγεί το μέσο πολίτη σε απόγνωση και πολιτική λοβοτομή, καθώς ο διεφθαρμένος και αντεθνικός Μητσοσημιτισμός του ΕΛΙΑΜΕΠ ρουφά τη χώρα, μέχρι τον τελικό αφανισμό της. Δεν είναι όλοι ίδιοι. ΟΧΙ.
Το κάθε εθνικό κράτος είναι μια μεγάλη οικογένεια πολιτών με κοινές ιστορικές μνήμες, με μητρική γλώσσα, και (κατά το ευκταίως δυνατόν) με κοινές οικονομικές και πολιτικές ευκαιρίες Χωρίς αποκλεισμούς (εθνική ενότητα).
Συνταγματικά θα έπρεπε να υπάρχουν υποστατά res publica -υλικά και πολιτισμικά- αδιαπέραστα από έξωθεν πυρά.
Και τούτο επειδή το “κράτος του δήμου” μπορεί να καταστρέφει ακόμη και τον εαυτόν του όταν η τέταρτη εξουσία είναι εξαρτωμενη “ποκιλοτρόπως”.
Το κράτος επίσης αυτό μπορεί να συμμετέχει (για λόγους εθνικής και οικονομικής ασφάλειας) σε μεγαλύτερες διεθνικές τάξεις και ομοταξίες κοινών (κατά το δυνατόν!) προοπτικών συναποδοχών.
Εάν δεν συντρέχουν οι λόγοι των “κοινών προοπτικών” (είτε αναιρούνται καθ’ οδόν!), τότε οι ομοταξίες καλλίτερα… να περισσεύουν.
Κι ακόμη χειρότερα (ακραίο σενάριο) και οι “οικογένειες”, ίσως.
Salus populi suprema lex esto… αρκεί το πόπολο να γνωρίζει ως τι ακριβώς ταυτοτικά υφίσταται.
Και η ρήση δικαιώνεται όταν προκύπτει απο τον αμανιπουλάριστο κόπο μιας απολύτως ελεύθερης δημοσιογραφίας… που άνευ αυτής ουδέν εστι γενέσθαι των δεόντων.
Ένα σχολείο διαρκούς εκμάθησης είναι η ζωή των πολιτών, και καθηγητές οι με βαθιές οικονομικές (κυρίως) γνώσεις δημοσιογράφοι, που μπορουν να βλέπουν μακριά επιπτώσεις και καταπτώσεις.
Το πολίτευμα της Ελλάδος είναι Μαφιόζικη Κομματοκρατια με επικεφαλής Μοναρχη τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Τα περί δημοκρατίας είναι για αφελείς.
Ολιγαρχία έχουμε που εξελίσσεται σε τυρρανία όπου ανά 4 χρόνια διαλέγουμε τύραννο. Μόνο με ετήσιες εκλογές και δημοψηφίσματα για ΟΛΑ τα σοβαρά ζητήματα θα μπορούσαμε να μιλάμε για ουσιαστική δημο-κρατία. Εδώ και δεκαετίες κάνουν κουμάντο τα κόμματα και τα κομματόσκυλά τους, δηλαδή και τα αφεντικά των αρχηγών των κομμάτων. Εξ’ ου και το ολιγαχικό του πολιτεύματός μας που οι νόμοι που ψηφίζονται είναι τρωτοί με πολλά παραθυράκια για να βολεύονται οι ισχυροί χωρίς να τιμωρούνται ποτέ.