Του Μανώλη Κοττάκη
Θέλω να μοιραστώ σήμερα μαζί σας μερικές σκέψεις από αυτές που ανέπτυξα κατά τη διάρκεια της ομιλίας μου στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών την περασμένη Δευτέρα, παρουσία των δύο πρώην πρωθυπουργών Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά. Όχι μόνο γιατί πιστεύω ότι αργά αλλά σταθερά μεταβαίνουμε από τον συμβιβασμό με τον κυνισμό σε μία ωραία επανάσταση αξιών, αλλά γιατί αισθάνομαι ότι αυτή θα είναι στο μέλλον η νέα διαιρετική πολιτική τομή των πολιτικών συσχετισμών. Διερωτήθηκα, λοιπόν, μεταξύ άλλων:
«Τι είναι άραγε αυτό που μας ενώνει όλους εμάς που είμαστε εδώ απόψε με αφορμή την παρουσίαση ενός βιβλίου; Τι ενώνει τους υπουργούς, τους βουλευτές της Ν.Δ., της Αριστεράς από την Εύβοια, του ΠΑΣΟΚ από το Βόρειο Αιγαίο, της Ελληνικής Λύσης και της Φωνής Λογικής που είναι απόψε εδώ, τι ενώνει τους αγαπημένους μου συμπατριώτες μου από την Αίγινα και τη Θράκη, τους συναγωνιστές και τις συναγωνίστριες από τη ΔΑΠ και την ΟΝΝΕΔ, τους μητροπολίτες μας από την Κέρκυρα και τη Μεσσηνία, τον ηγούμενο και τους μοναχούς από τη Μονή Νικοδήμου Κιλκίς που είναι μετόχι της Σιμωνόπετρας, τον ολυμπιονίκη μας Πέτρο Γαλακτόπουλο και τους μάνατζερ μεγάλων ελληνικών εταιριών των Βαλκανίων, τους συναδέλφους μου στην “Εστία”;
Τι ενώνει όλους μας; Πρόκειται για τα πρόσωπα μήπως, όπως υποστηρίζουν αυτοί που θέλουν να βάζουν ταμπέλες στη σκέψη, ή πρόκειται για την αντίληψή μας για την πατρίδα;
Ας μην ψάχνει κανείς να βρει εσωστρεφή μηνύματα στην αποψινή παρουσίαση.
Ας ψάξει, όμως, για ισχυρά εθνικά και κοινωνικά μηνύματα.
Η Λίνα Νικολακοπούλου έγραψε κάποτε: “Ελλάδα είναι το βλέμμα μου, ο τρόπος που κοιτάζω τον κόσμο”. Αυτό που μας ενώνει, λοιπόν, είναι η ματιά μας για την πατρίδα!
Το βιβλίο μου, λοιπόν, τυπικά αφορά τον Κώστα Καραμανλή. Ουσιαστικά αφορά τον καθένα μας. Πώς αντιλαμβανόμαστε την ίδια μας τη ζωή. Πώς τη δικαιώνουμε. Με ποιες πράξεις.
– Συμβιβαζόμαστε ή αντιστεκόμαστε;
– Φοβόμαστε ή τολμάμε;
– Θέλουμε να κερδίζουμε τις νίκες της ζωής μας έντιμα ή να τις κλέβουμε;
– Είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το κόστος για τις επιλογές μας;
– Ποιον βάζουμε πάνω από όλα;
– Την πατρίδα ή τις πρεσβείες;
– Τον λαό ή τους ολιγάρχες;
– Τη σημαία με τον σταυρό ή κάτι άλλες πολύχρωμες που είναι της μόδας τώρα τελευταία;
Καθένας που δίνει τις σωστές απαντήσεις δεν συναντά απλώς τον Καραμανλή και τον Σαμαρά απόψε.
Έχει βαθιά μέσα του τον Καποδίστρια, έχει τον Κολοκοτρώνη, έχει τον Παύλο Μελά, έχει τον Παλαιολόγο, έχει τον Μεταξά, έχει τον Παλληκαρίδη, έχει τον Καραολή, έχει τον Χρυσόστομο Σμύρνης και τον Χριστόδουλο, έχει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Θέλουμε να συνεχίσουμε να κρατάμε τη σκυτάλη που μας κληροδότησαν!
Τι μας ενώνει; Μας ενώνει η αγωνία να κρατήσουμε το κερί του Ελληνισμού αναμμένο. Αυτός είναι ο αγώνας! Γι’ αυτόν γίνονται όλα. Για να μη σβήσει το κερί!
Γιατί άμα μείνει αναμμένο θα φουντώσει ξανά και θα γίνει λαμπάδα.
Θα έρθει η στιγμή που το Φως από το κερί του Ελληνισμού θα λαμπρύνει τη χώρα.
Όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης στον Ζορμπά, “Όλοι έχουμε τον ίδιο αρχηγό. Εσύ τον λες Οδυσσέα, ο άλλος Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, εγώ με την άδεια σου τον αρχηγό αυτής της ράτσας τον λέω Ακρίτα. Μόλις ακούσεις αυτήν τη λέξη τινάζεται μέσα σου ο αιώνιος Έλληνας που μάχεται ακαταπαύστως, στις άκρες, στα σύνορα”!
Αυτή είναι η κρίσιμη λέξη. Το σύνορο. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα στην Ελλάδα και την Ευρώπη ο πατριωτισμός είναι το νέο πολιτικό σύνορο». Ευλόγως, βεβαίως, θα διερωτηθείτε. Από πότε είναι «σύνορο» κάτι που από τη φύση του ενώνει, ο πατριωτισμός; Η αυτονόητη αυτή ερώτηση απαντάται μόνο με ερώτηση. Από πότε είναι «πατριωτικό» να υποστηρίζουν κοινές υποψηφιότητες για έναν διεθνή οργανισμό όπως ο ΟΑΣΕ ο θύτης Τουρκία με το θύμα Ελλάδα; Από πότε είναι «πατριωτικό» να συναποφασίζουμε με τους Τούρκους για την οριοθέτηση των θαλασσίων πάρκων στην καρδιά του Αιγαίου; Από πότε είναι «πατριωτικό» να σιωπούμε στην παράταση της φυλάκισης ενός Έλληνα ευρωβουλευτή από χώρα που κτυπά την πόρτα της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Δεν είναι αόριστη έννοια ο πατριωτισμός. Λαμβάνει σάρκα και οστά από το περιεχόμενο που της δίδει ο καθένας μας με τον βίο και την πολιτεία του. Να, λοιπόν, γιατί είναι «σύνορο». Και αν υπάρχει ένα αισιόδοξο, λυτρωτικό εθνεγερτήριο μήνυμα από την εκδήλωση του Πολεμικού Μουσείου αυτό είναι ότι επέστρεψε η πολιτική και μίλησε πολύ συγκεκριμένα για το πώς αντιλαμβάνεται την πατρίδα.
Επέστρεψε η πολιτική και «ένωσε» δεξιούς, κεντρώους, αριστερούς και ακροδεξιούς πάνω σε μια βάση συνεννόησης για την πατρίδα. Εάν υπάρχουν αντιπροτάσεις, με χαρά να τις ακούσουμε… Είναι ώρα υπερβάσεων για όλους μας.
Οι πατριώτες κύριε Κοττάκη δεν ψηφίζουν μνημόνια. Δεν καταχωρούν εθνική κυριαρχία. Δεν καταστρέφουν το μέλλον των νέων ανθρώπων προς όφελος του ατομικού ωφελιμισμού.
Οι πατριώτες δεν ζουν στο σκοτάδι. Δεν κρύβονται. Βγαίνουν μπροστά. Παραδέχονται δημόσια τα λάθη τους.
Το κερί του Ελληνισμού παραμένει αναμμένο από τους απλούς ανθρώπους…
Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις… παρέδωσεν ο Αντισθένης.
Δεν είναι η έννοια “Πατρίδα” ταυτόσημη με αυτήν που είχαν υπ’ όψιν οι παλαιότερες γενεές -που Συγκρότησαν υλικά και Πολιτισμικά το νεοελληνικό κράτος. Σε εκείνους τους παλαιότερους καιρούς οι έννοιες της οικονομικής και της χωρικής πατρίδας συνέπιπταν.
Σήμερα οικονομική πατρίδα είναι ό,τι προσφέρεται απο το ευρωκέντρο στα ΑΤΜ, καθώς και οι όποιες ευκαιρίες στις διάφορες υπηρεσίες ΑεγχΠ (μια εικονική πραγματικότητα ανάπτυξης κάποιων μερών της κοινωνίας, που την προσγειώνει όμως αποκαλυπτικά το επαχθέστατο ιδιωτικό και δημόσιο χρέος). Ενώ θα έπρεπε τα εγχώρια κεφάλαια και η εγχώρια εργασία να έχουν άμεση και κυρίαρχη εμπλοκή σε ένα ΑεθνΠ, που έτσι θα ήταν και η πολυπόθητη οικονομική γείωση.
Όσο για την χωρική πατρίδα, οδεύοντας “πιο κοντά στην ευρώπη” μαθηματικά Αφιστάμεθα κεντρόφυγα απο το εθνικό κέντρο. Και κενά η φύση δεν επιτρέπει, ούτε πληθυσμιακά μήτε πολιτιστικά. Δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη δεν χωρούν… εκτός και εάν βαυκαλιζόμαστε για τα παλαιά ανδραγαθήματα στις επαιτείους και η μετάλλαξη μετά καλά να προχωρεί.
Παραδέχομαι το δαιμόνιο του κυρίου Κοττάκη.
Σέβομαι τις απόψεις του και την αρθρογραφία του.
ΟΜΩΣ,υπάρχουν και μερικές ενστάσεις.
Δεν θα προβώ σε καμία υπέρβαση όπως αναφέρει ο ίδιος,διότι από μόνη της η ζωή θέτει πολιτικά-πολιτισμικά διλήμματα και αν γίνει “υπέρβαση” είναι σαν να αυτοαναιρείται κάποιος.
Αυτή τη στιγμή,έτσι όπως διαμορφώνονται τα πράγματα πανευρωπαϊκά,δημιουργούνται αυτόματα τρεις μεγάλες παρατάξεις.
Η πρώτη είναι η Παγκοσμιοποιημένη-Διεθνιστική Παράταξη του δικαιωματισμού και της “Φιλελεύθερης-Αριστερής Κυριαρχίας”,που περιλαμβάνει όλη τη παλαιά ευρύτερη αριστερά καθώς και παλαιούς φιλελεύθερους του Κέντρου και της Κεντροδεξιάς.
Αυτή η Παράταξη είναι προσηλωμένη με πάθος στην ρήση “ίσα δικαιώματα σε όλους”,ενώ ταυτόχρονα προκρίνεται η ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ-ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ εθνικών πολιτισμών.
Η δεύτερη Παράταξη,που είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ στην πρώτη,είναι η Αντισυστημική-Εθνική Ταυτοτική Παράταξη,που υπερασπίζεται την εθνική κυριαρχία,είναι ενάντια στην αδιέξοδη-παρωχημένη “πάλη των τάξεων” και θεωρεί πως πρωταρχικός σκοπός είναι η διατήρηση της εθνικής γλώσσας,της χριστιανικής θρησκείας και των παραδόσεων.
Είναι η Παράταξη που ΠΡΟΤΑΣΣΕΙ την υπέράσπιση της ιστορικής κληρονομιάς του κάθε κράτους και της ταυτότητάς του.
Εδώ περιλαμβάνονται όσοι ψηφίζουν τα ευρωπαϊκά δεξιά κόμματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου,δηλαδή το ID,τους “Patriots for Europe” που τείνουν να εξελιχθούν σε μεγάλη ευρω-ομάδα και τμήμα του ECR.
Αυτή η Παράταξη βάζει ΠΡΩΤΑ από όλα το Έθνος,μιλώντας για την κοινωνική δικαιοσύνη και τη κοινωνική συνοχή μέσα από συμπαγείς-εθνικούς πληθυσμούς.
Και προχωρούμε στη τρίτη-ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ παράταξη που δημιουργείται αυτόματα,σύμφωνα με τα λεγόμενα του κυρίου Κοττάκη:Είναι εκείνη που αφενός διακηρύττει πως είναι υπέρ της εθνικής παράδοσης αφετέρου υπερασπίζεται τον “Πατριωτισμό της Ευρώπης”,που περιλαμβάνει τους αρχαίο ελληνικό πολιτισμό,αρχαία Ρώμη,Χριστιανισμό και ευρωπαϊκό διαφωτισμό σε συνδυασμό με τη Γαλλική Επανάσταση του 1789 (σύμφωνα με τους αρχικούς οραματιστές της τη δεκαετία του ’50).
Όλος αυτός ο συλλογισμός θυμίζει έντονα τα περί “Ευρωπαϊκού Πατριωτικού Συναγερμού” που διακήρυττε ο Σαμαράς τη περίοδο 2012-14,τα οποία ήταν το λιγότερο άστοχα και φυσικά δεν ενέπνεαν.
Δεν είναι δυνατόν ταιριάζονται ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΑ πράγματα.
Επίσης:ΠΩΣ συμβιβάζονται τα πρόσωπα που αναφέρονται στο λόγο του Πολεμικού Μουσείου;;
Μεταξύ αρκετών ιστορικών προσώπων υπάρχει έντονο το ιδεολογικό “ασυμβίβαστο”.
ΔΕΝ ταυτίζονται πολιτικά,ιδεολογικά.
Θα ισχυριστεί κάποιος “τους εμπνέει η αγάπη για την Πατρίδα”.
ΟΜΩΣ μετρά ΕΞΙΣΟΥ πολύ δυνατά και αυτοί που άκουγαν από κάτω.
Και ποιοι ήταν αυτοί οι πολιτικοί που άκουγαν από κάτω και χειροκροτούσαν;;
Δεν είναι ΑΥΤΟΙ που ΑΝΟΙΞΑΝ τον δρόμο στη ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ της σοσιαλιστικής-μαρξιστικής παράταξης κατά τη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως;;
Δεν είναι αυτοί που υποστήριζαν την θεοποίηση του καταναλωτισμού και της ασυδοσίας της οικονομίας της αγοράς;;
Δεν είναι αυτοί που αδιαφόρησαν για το μοντέλο που πρόκριναν για την ελληνική κοινωνία για 30 χρόνια και το 2010-12 ΤΙΝΑΧΤΗΚΑΝ όλα στον αέρα,ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου και τις ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ,ενώ ταυτόχρονα η ελληνική κοινωνία ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΛΘΕΙ,παρ’ολο τα ΨΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΜΕ για “ανάπτυξη και ευημερία” ενώ η οικονομική κρίση ΚΑΛΠΑΖΕΙ;;
Δεν είναι αυτοί οι πολιτικοί που κατείχαν ή κατέχουν μεγάλες θέσεις για πολλά χρόνια,ενώ η Πατρίδα εδώ και 50 χρόνια δέχεται ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΑ ΧΑΣΤΟΥΚΙΑ και ΑΣΤΡΙΚΕΣ ΣΦΑΛΙΑΡΕΣ από τους “φίλους” γείτονές μας από Ανατολή και Βορρά;;;
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ 50 ΧΡΟΝΙΑ;;;
ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ.
Μόνον λόγους βγάζουν,απίστευτα τσιτάτα και μιλούν λες και απευθύνονται σε λαό “λωτοφάγων”………
ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΕΛΕΙΩΣΕ……..
Θα δούμε τι θα επακολουθήσει.
Πάντως ο πολιτικός χρόνος πρόκειται να είναι εξαιρετικά πυκνός από γεγονότα είτε εσωτερικά είτε σε διεθνές επίπεδο……