Του Απόστολου Αποστόλου*
Στην εκδήλωση του βιβλίου του κ. Κοττάκη με τίτλο «Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή» ο κ. Σαμαράς άγγιξε τα πάντα και κατατρόπωσε την πολιτική του κ. Μητσοτάκη, αφήνοντας απέξω την ολιγαρχικοποίηση της πολιτικής, δηλαδή το σύστημα που ενοποιεί την ηγεμονία και κατασκευάζει τους «ευκίνητους πιθήκους της εξουσίας», όπως έλεγε ο Νίτσε.
Το παράδοξο βέβαια είναι ότι ο κ. Σαμαράς έχει ψηφίσει σχεδόν όλα τα νομοσχέδια που έχει καταθέσει η κυβέρνηση στη Βουλή, εκτός από εκείνο του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Όμως σήμερα δεν αρκεί μόνο μια αυστηρή κριτική που σε κάθε περίπτωση είναι δικαιολογημένη. Σήμερα πρέπει να πάμε και παραπέρα, ν’ αγγίξουμε όλες τις πλευρές της μετα-πολιτικής (γιατί αυτή άσκησαν και ασκούν η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός), δηλαδή τη βάρβαρη λογική της διαχωρισμένης σκέψης με τις δαιμονοποιήσεις και τις περιθωριοποιήσεις μεγάλων μαζών της κοινωνίας, που αρνούνται να συναινέσουν στις κυβερνητικές αποφάσεις. Γιατί εκεί βασίζεται η μετα-πολιτική και ποτέ η ρητή πολιτική.
Ένα σύστημα που σε εκβιάζει σε ευθεία γραμμή λέγοντάς σου ότι, αν δεν νοσήσεις από την επιδημία της συναίνεσης (που θα νοσήσει έτσι και αλλιώς αργά ή γρήγορα όλος ο πλανήτης), τότε δεν θα έχεις τύχη στην κοινωνική εξέλιξη. Μάθε, λοιπόν, να συναινείς με πάθος σε όλα τα μεγάλα φετίχ που σου προσφέρονται, καθώς και στα εξουσιοδοτημένα στερεότυπα που μοντελοποιούν τον κόσμο. Να καταψύχεσαι από την επιτάχυνση των κυκλωμάτων των νέων όρων ζωής. Να βιοπορίζεσαι στο ερημοζωικό σύστημα όπου ελάχιστα πράγματα θα κατέχεις. Στην επιτήρηση των ονείρων σου, στην αποικιοποίηση της βούλησής σου, στο ξεπέρασμα των αξιών της πολιτικής, όπως και των ιστορικών γεγονότων, και να εκπαιδευτείς στο να μην καταλαβαίνεις παραπάνω από όσα σου αρκούν να ψευτοζήσεις. Να δέχεσαι την παντοκρατορία της αγοράς και την καρτελοποίηση των πολυεθνικών, των κομμάτων και των ποικίλων συμφερόντων.
Σε αυτή την πολιτική υστέρηση με τον καρκινοματώδη άγριο καπιταλισμό, με το απολιτικό που διαφημίζεται ως πολυπολιτικό, με τις δυνάμεις αδράνειας όλων των πολιτικών χρωμάτων, δεξιών, αριστερών, με την περιρρέουσα αντίληψη ενός άυλου χρηματιστηρίου που νεκρώνει τον πολίτη σε ρόλους και σε νέες ταυτότητες, εκεί κτίστηκε και η πολιτική διακυβέρνηση της χώρας από τον κ. Μητσοτάκη.
Αυτό το σύστημα θα έπρεπε να είχε καταγγείλει καιρό τώρα ο κ. Σαμαράς. Αυτή τη σχέση εξάρτησης, υποταγής, κυριαρχίας, μιας πολιτικής χωρίς κορυφή και κέντρο, και την επιδίωξη να θεμελιώνεται η κυβερνησιμότητα στη ματαίωση, εκεί θέλαμε χρόνια τώρα μια κριτική. Γιατί σήμερα ακόμα και η κριτική μοιάζει με αντεστραμμένη επιβεβαίωση σε αυτό που υπάρχει. Και για να το πούμε και αλλιώς, η καθυστερημένη σε χρόνο πολιτική κριτική θυμίζει τον κυνηγό που ο ίδιος κυνηγιέται από τη μανία του. Έχει χρόνια που το φάντασμα του πολιτικού θανάτου έχει απωθηθεί και τώρα αρχίζει να επιστρέφει ώστε να κυβερνήσει τον κόσμο, αλλά πώς επιστρέφει; Και ποιοι είναι εκείνοι που σκότωσαν την πολιτική; Ποιοι τη θέλουν τώρα πίσω ως εμπνευσμένη στιγμή; Αυτά είναι τα πραγματικά ερωτήματα που αναζητούν απαντήσεις. Αλλιώς με χρησμούς και ραπίσματα δεν κάνουμε τίποτα. Η πολιτική του κ. Μητσοτάκη έκανε τον κύκλο της, τώρα αρχίζουν άλλοι κύκλοι. Θα πάρουν άραγε κάποιοι από τη Ν.Δ. τη στάχτη που άφησε εκείνη η πολιτική και θα τη σπείρουν ώστε να θερίσουμε πάλι καρβουνόσκονη ή θα πάμε σε άλλους ορίζοντες;
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
