Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*
Η περίπτωση ενός νέου ανθρώπου, του Νεκτάριου Μ., που συνελήφθη στη Θεσσαλονίκη επειδή καλούσε τους πολίτες να διαμαρτυρηθούν ενάντια στη διοργάνωση του EuroPride, με εκδήλωση που θα πραγματοποιούταν στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού της Αγίας Σοφίας, είναι ενδεικτική της παράνοιας αλλά και του αυταρχισμού που αυτή επιβάλλει στην εποχή μας.
Αν μάλιστα ληφθεί υπ᾽ όψιν και το ότι η σύλληψή του έγινε Πέμπτη βράδυ, με εισβολή των ΜΑΤ στο σπίτι του, σπάζοντας την πόρτα της κατοικίας του, με την παρουσία πταισματοδίκη (!), και το ότι οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος στο κρατητήριο, στο οποίο παρέμεινε μέχρι τη δίκη του τη Δευτέρα (παρέμεινε, δηλαδή, κρατούμενος για τέσσερις νύχτες), τότε αναρωτιέται πράγματι κανείς για το τι έχει να ζηλέψει η κατ᾽ επίφασιν δημοκρατία μας από καθεστώτα τύπου Σοβιετίας, Ράμα ή Ερντογάν!
Για την ιστορία, ο Νεκτάριος πήρε αναβολή για τη δίκη του, η οποία ορίστηκε για τον Ιανουάριο του 2025, με ένα βαρύ κατηγορητήριο. Συγκεκριμένα, κατηγορείται για «διέγερση σε ανυπακοή, σε συνδυασμό με έγκλημα με ρατσιστικά χαρακτηριστικά»!
Η «ανυπακοή» αφορούσε το ότι η εκδήλωση, αν και είχε αρχικώς επιτραπεί από την ΕΛ.ΑΣ. να πραγματοποιηθεί με αλλαγή του τόπου, από το πάρκο της ΧΑΝΘ στον αυλόγυρο της Αγίας Σοφίας, στη συνέχεια (προφανώς με άνωθεν πολιτική εντολή) απαγορεύτηκε. Όσο για τα «ρατσιστικά» χαρακτηριστικά, αρκεί να δει κάποιος την αφίσα της εκδήλωσης για να αντιληφθεί το γελοίο της κατηγορίας. «Δίνουμε το παρών ενωμένοι για το καλύτερο μέλλον των παιδιών μας, για τη στήριξη της παραδοσιακής οικογένειας, της ελληνορθόδοξης παράδοσης του γένους και της φυσιολογικότητας» ήταν τα κεντρικά μηνύματα της εκδήλωσης.
Είναι προφανές ότι τόσο η απαγόρευση όσο και ο τρόπος σύλληψης, η κράτηση και το κατηγορητήριο αποσκοπούν στην κατατρομοκράτηση όσων φυσιολογικών ανθρώπων αντιδρούν στην προβολή σεξουαλικώς αποπροσανατολισμένων προτύπων και συμπεριφορών, που προσβάλλουν τις αξίες μιας κοινωνίας που πορεύθηκε και ανελίχθηκε για αιώνες με αυτές, αποτελώντας στήριγμα και φωτοδότη στην ιστορική της διαδρομή.
Τυπικά, δεν αποκλείεται ο Νεκτάριος να έχει παρανομήσει, αφού επέμεινε στην υπεράσπιση αυτών των αξιών, καλώντας τους πολίτες να το πράξουν με τη συμμετοχή τους σε μια εκδήλωση που είχε ήδη απαγορευτεί. Κι αυτό γιατί πίστευε πως το δίκαιο είναι με το μέρος των αξιών του. Γιατί αυτές δεν αποτελούν απλώς ένα «αφήγημα» της εποχής μας, όπου ο καθένας μπορεί να απαιτεί να γίνεται σεβαστή η κάθε τρελή φαντασίωσή του, αλλά επειδή αποτελούν προϊόν μιας μακροχρόνιας κοινωνικής διεργασίας. Μιας κοινωνίας εθνικής, με συγκεκριμένη κοσμοαντίληψη και κοσμοθεώρηση.
Αυτή η διεργασία διακόπτεται βίαια στην εποχή μας, με παράλογα νομοθετήματα μιας φαντασιακής θεώρησης της κοινωνίας, όπου ο μεταμοντερνισμός των ιδεών της πνίγεται και παραπαίει μέσα στις αντιφάσεις του, δημιουργώντας εκτρωματικές συνθήκες ζωής που προσπαθούν αυταρχικά να επιβληθούν ως κανονικότητα.
Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον λεγόμενο δυτικό κόσμο, που δείχνει να αυτοχειριάζεται κοινωνικά και πολιτικά, με μοναδική παρηγορητική εξέλιξη τη δημιουργία ισχυρών ταυτοτικών κινημάτων στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Κινήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν κατασυκοφάντηση, διώξεις σκέψης, παράλογα νομοθετήματα, αλλά και να απαντήσουν, επιτέλους, στο ερώτημα «Τι κάνουμε όταν ο νόμος είναι άδικος; Επιλέγουμε να είμαστε με τον νομοθέτη ή με το δίκαιο; Υπερασπιζόμαστε τον νόμο ή τη δικαιοσύνη;».
Ο Νεκτάριος επέλεξε τη δικαιοσύνη. Προσωπικά, είμαι μαζί του!
*Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»
Φυσικό δίκαιο έναντι νομικού θετικισμού.