Του Απόστολου Αποστόλου*
Τα πολιτικά κόμματα ως ματαιωμένες πολιτικές επιθυμίες μάλλον έκαναν τον κύκλο τους. Σαν κυριότητες οργανωμένης φαινομενικότητας δηλαδή ως τηλεοπτικά κόμματα σβήνουν κάθε ελπίδα από εκείνο που ήταν ως χθες, δηλαδή ως πολιτικές οργανώσεις πολιτικής σκέψης.
Δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να παράγουν φτηνό θέαμα καταναλώσιμης χρήσης. Έτσι και αλλιώς υπάρχουν πρόθυμοι καταναλωτές να αγοράσουν το δωρεά θέαμα τους. Είναι οι πολίτες που συνεχίζουν να τρέφονται με εικόνες, να διασκορπίζονται από αλλοτριωμένες δραστηριότητες, από απλήρωτη και εξαναγκαστική εργασία, από ιδιωτικοποιημένη υγεία και παιδεία.
Το τέλος των κομμάτων πάει μαζί με το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων, και με μια παρεκτρεπόμενη λογική διαχείρισης όπου η πολιτική διαλύεται στην απολιτική της λειτουργία. Έτσι και αλλιώς τα πολιτικά κόμματα έχουν πάψει να διατρέχουν τα συμφέροντα της λαϊκής βάσης και υπεραπασχολούνται με τα συμφέροντα των ελίτ.
Τα όσα λέει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Κασσελάκης για χρηματισμούς των πολιτικών κομμάτων δεν εκπλήσσει κανέναν γιατί ο χρηματισμός ήταν πάντα εδώ και αποτελούσε και αποτελεί την καρδιά της λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων. Όλα αυτά αποτελούν ρητορείες για ένα σκάνδαλο που επαναλαμβάνεται επί σειρά ετών και μοιάζει να έχει νομιμοποιηθεί από τους πολιτικούς αλλά και από τους ψηφοφόρους οι οποίοι δίνουν άφεση αμαρτιών στις συνθετικές λοβιτούρες των πολιτικών κομμάτων. Όπως επίσης και οι αμφισβητήσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, κρύβουν μια υποκρισία γιατί οι αμφισβητήσεις γίνονται για την αλλαγή ηγεσίας όχι με το πρόσχημα γιατί δεν κατάφερε το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές να είναι το δεύτερο κόμμα εξουσίας αλλά για το πώς θα γίνει το ΠΑΣΟΚ ευέλικτο ναυαγοσωστικό του πολιτικού συστήματος. Δεδομένου ότι έρχονται κρίσιμες ώρες για το πολιτικό σύστημα και έτσι τόσο η συναίνεση των κομμάτων όσο και η διείσδυση τους στις μάζες των πολιτών είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε. Η βεντάλια των προβλημάτων έχει ανοίξει. Τουρκία, Κύπρος, Βαλκάνια και καρτέλ πλούτου, έχουν βάλει τις απαιτήσεις τους και το πολιτικό σύστημα ψάχνει τρόπο να κτίσει νέες συμμαχίες.
Οι ενδοκομματικές διαμάχες γίνονται για να οδηγηθούν τα πολιτικά κόμματα σε διακομματικές συνεργασίες. Οι διακομματικές συνεργασίες θα αναγνωρίσουν το επερχόμενο της ήττας μας με αθόρυβα βήματα περιστεριού. Η Ελλάδα πρέπει να παραδώσει ό,τι πήρε από τις διεθνείς συνθήκες τουλάχιστον των δύο, τριών, τελευταίων αιώνων. Αυτή η δεξαμενή «των αυτονόητων» πρέπει να κοινοποιηθεί στο λαό και για να συμβεί κάτι τέτοιο τα πολιτικά κόμματα θα πρέπει να έχουν μια κοινή πολιτική «γραμματική».
Έτσι θα βγουν όλοι μαζί στη σκηνή να δώσουν την πολιτική παράσταση. Η πολιτική οικογενειοκρατία, μαζί με τους δημοκράτες των καλών ευκαιριών, οι αλεξιπτωτιστές αλλά και οι πρωταγωνιστές της πολιτικής, οι ψευδεπώνυμοι προοδευτικοί, αλλά και οι στρατευμένοι και ομόστοιχοι ευρωπαϊστές, κάτω από τη σημαία της νέας εποχής θα ψάλουν τους ύμνους των φετίχ που έρχονται και θα λιβανίσουν τα εξουσιοδοτημένα στερεότυπα της μοντελοποίησης του νέου κόσμου.
Το τέλος των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα θα διαφημιστεί ως πλουραλισμός και νέα λειτουργία της δημοκρατίας ενός συστήματος συνενοχής και όχι συμμετοχής. Θα πωληθούν αντιλήψεις για μια νέα εποχή όπου τα πολιτικά κόμματα θα έχουν μια και μόνο πορεία, εκείνη της συναίνεσης του δημοσίου και «εθνικού» συμφέροντος χωρίς όμως τη συμμετοχή του ρεύματος της λαϊκής αυτοσυνειδιασιακής. Επιπλέον η πολυδιαφημισμένη πολυπολιτική θα γίνει απολιτική διαδικασία χωρίς αντιθέσεις και με ευμετάβολες κρίσεις και αποφάσεις.
Το τέλος των πολιτικών κομμάτων έρχεται μαζί με τις κυρίαρχες ασάφειες για το τι είναι πολιτική, συμμετοχή, διεκδίκηση. Έτσι και αλλιώς το σχήμα των ιδεών έχει τόσο λειανθεί που έχει χαθεί κάθε αντίσταση.
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
