Είναι νεκρό στα 75 του το ΝΑΤΟ;

Του Α. Π. Δημόπουλου

«Εγκεφαλικά νεκρό» είχε χαρακτηρίσει το ΝΑΤΟ το 2019 ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron λίγο προτού η Συμμαχία γιορτάσει τα 70 της χρόνια στο Λονδίνο (με τη Ρωσία μάλιστα να χαρακτηρίζει τα λόγια του «πολύ αληθινά»). Όμως, αν έχει αποδειχθεί κάτι, λίγο πριν από τον (νέο) εορτασμό των 75 χρόνων στην Ουάσινγκτον, είναι ότι επρόκειτο για έπεα πτερόεντα, όπως ορθά τα είχαν επικρίνει τόσο η Βρετανία όσο και η Γερμανία. Γιατί; Μα γιατί αφορμή όλου αυτού του βερμπαλισμού ήταν οι απαιτήσεις του τότε προέδρου των ΗΠΑ Donald Trump για αύξηση των αμυντικών δαπανών των κρατών-μελών της Συμμαχίας σε ποσοστό τουλάχιστον 2% του ΑΕΠ (απαιτήσεις που ο κ. Trump έχει επαναφέρει και σήμερα). Όμως (και παρά την περί του αντιθέτου παραπληροφόρηση, η οποία δεν έπαψε ποτέ έκτοτε), αυτές οι απαιτήσεις του κ. Trump όχι απλώς δεν αποδυνάμωναν, αλλά αντίθετα ενίσχυαν (και συνεχίζουν να ενισχύουν) το ΝΑΤΟ. Μάλιστα, από το 2014, όταν μόνο τρεις χώρες είχαν προσεγγίσει τον στόχο, σήμερα οι χώρες αυτές είναι ήδη 23 και είναι αυτό που κάνει στα 75 του το ΝΑΤΟ κατεξοχήν ζωντανό. Και ενώ το γεγονός ότι είναι οικονομικά (και επομένως στρατιωτικά) ζωντανό το οφείλει πρωτίστως στον κ. Trump, το ότι είναι επίσης πολιτικά και οργανωτικά ζωντανό το οφείλει στον κ. Putin.

Σκεφτείτε το ως εξής – ο χάρτης δεν ψεύδεται ποτέ. Με άλλα λόγια, ενώ το ΝΑΤΟ προσθέτει μέλη, η στρατιωτική αντι-Συμμαχία πέριξ της Ρωσίας, η Οργάνωση του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (CSTO) ήδη μετράει την πρώτη της απώλεια, με την Αρμενία (μία από τις έξι χώρες-μέλη της) να έχει μόλις επισήμως ανακοινώσει την πρόθεση για αποχώρηση. Και αυτά τα αντίρροπα αποτελέσματα οφείλονται στον κ. Putin φυσικά. Ο οποίος, από τη μια, με τον πόλεμο στην Ουκρανία, έδωσε εκ νέου ζωή στην «ατλαντική» ιδέα. Έτσι, όχι μόνο το ΝΑΤΟ απέκτησε απρόσμενα, ως μέλη του, δύο οικονομικά και στρατιωτικά πολύ ισχυρές χώρες (στα σύνορα με τη Ρωσία μάλιστα), αλλά θέμα ΝΑΤΟ έχει τεθεί ακόμα και στην Ιρλανδία (μόνο στην Αυστρία παραμένει ταμπού). Ενώ, από την άλλη, η αποχώρηση της Αρμενίας από την CSTO (επειδή η Ρωσία, αν και σύμμαχος, ουδόλως βοήθησε στον πρόσφατο πόλεμο με το Αζερμπαϊτζάν, βάζοντας πλάτη αντίθετα στον ισλαμιστή εχθρό αλλά και στην Τουρκία) όχι απλώς απομακρύνει τη Ρωσία από τον στρατηγικά καίριο Καύκασο (σε συνέχεια και της ρήξης με τη Γεωργία), αλλά ενέχει και μια θανάσιμα μειωτική σημειολογία. Αν η μικρή (πλην περήφανη) Αρμενία αψηφά τον κ. Putin (με τις αρμενικές κοινότητες σε Γαλλία και ΗΠΑ μάλιστα να πιέζουν για στρατηγική ένταξη στην Δύση), πώς γίνεται κάποιοι να τον τρέμουν στη Δύση;

Υποθέτω γίνεται – εάν πιστεύεις στα σοβαρά ότι υπάρχει «εσωτερικός πολιτικός κίνδυνος» τουλάχιστον. Είτε γιατί (δήθεν) το ΝΑΤΟ θα παραλύσει λόγω εσωτερικών διαφωνιών για την Ουκρανία (Σλοβακία και Ουγγαρία διαφωνούν, σωστά;) είτε γιατί ο κ. Trump (ίσως) τελειώσει τον πόλεμο και έτσι αναιρέσει το συμμαχικό «raison d’etre» ή γιατί (τελευταία εκδοχή αυτό) το ίδιο θα πράξει ο κ. Bardella, εάν αποκτήσει μετά τις 7 Ιουλίου τα κλειδιά του Matignon. Μόνο, που, φυσικά, τίποτε από αυτά δεν θα συμβεί. Δεν ξέρω για ποια παράλυση λόγω εσωτερικών διαφωνιών μιλάνε, η εκδοχή αυτή, περιστρεφόμενη γύρω από φανταστικά βέτο για το πρόσωπο του νέου γενικού γραμματέα, μόλις τελείωσε τον (σύντομο) βίο της με πλήρη συμφωνία και του κ. Fico και του κ. Orbán φυσικά, ο οποίος, αφού εξασφάλισε (με τη γνωστή του δεξιοτεχνία) ότι η Ουγγαρία δεν θα εμπλακεί, ήρε όλες τις αντιρρήσεις του – νέος γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ θα γίνει ο συντηρητικός πρωθυπουργός της Ολλανδίας Mark Rutte, ο απόλυτος «αντι-Putin» ιέραξ δηλαδή (όπως γνωρίζει κάθε διαχρονικός θαυμαστής του, ο Ούγγρος πρωθυπουργός παίζει το χαρτί της Ρωσίας, για να εξασφαλίζει ουγγρικά «opt-outs» και έτερο ουδέν, μόνο όσοι τον ανακάλυψαν πρόσφατα και για τους λάθος λόγους παραπλανώνται ότι είναι ρωσόφιλος – όταν τον ρώτησαν πρόσφατα απάντησε ότι «η μητέρα του θα τον σκότωνε», εννοώντας ότι κανείς Μαγυάρος δεν μπορεί να είναι ρωσόφιλος). Όσο για τον κ. Trump, υπενθυμίζω ότι ήταν ένα νεύμα του που ξεμπλόκαρε πρόσφατα την κολοσσιαία στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία από το Κογκρέσο, αυτός που εξοπλίζει τους Ουκρανούς είναι ο κ. Trump, όχι ο (ανήμπορος) κ. Biden. Σύμπτωση βέβαια, ότι προηγουμένως είχε συναντήσει (πραγματικούς) πολιτικούς φίλους, όπως τον πρώην πρωθυπουργό της Βρετανίας Boris Johnson και τους προέδρους της Πολωνίας και της Αργεντινής Duda και Milei.

Μένει ο προσφιλής μου Jordan Bardella. Λοιπόν, από το πρόγραμμα της «Εθνικής Συσπείρωσης» αφαιρέθηκαν οι αναφορές (που υπήρχαν στις προεδρικές του 2022) για αποχώρηση από το (στρατιωτικό) σκέλος του ΝΑΤΟ, εν συνεχεία ο κ. Bardella έκανε αυτό που κάνει καθένας που θέλει να κυβερνήσει: απέκλεισε τις φαντασιώσεις για αποχώρηση από τη Συμμαχία. Λογικό – για τον πρόσθετο λόγο ότι στις τελευταίες της παρεμβάσεις στην Εθνοσυνέλευση η κυρία Le Pen (που έχει διδαχθεί πολλά από το φαινόμενο Meloni) υπήρξε σχεδόν λυρική για την Ουκρανία, για να μη μείνει αμφιβολία μάλιστα έδιωξε από την ευρωομάδα της το βουλγαρικό Vazrazhdane, ένα ακροδεξιό (αλλά ρωσόφιλο) κόμμα. Συμπέρασμα; Δεν βλέπω το ΝΑΤΟ καθόλου νεκρό – όπως θα έλεγε και ένας γιατρός, εάν έφθασε στα 75 δεν βλέπω λόγο να μη φθάσει τα 100!