Ο τραγέλαφος του θιασάρχου της παραστάσεως «Πρώτη φορά Αριστερά» ολοκληρώνεται με ένα ταπεινό σκετσάκι
Του Παναγιώτη Λιάκου
Τέλη Μαρτίου του 2024 κυκλοφόρησε η φωτογραφία με τον Αλέξη Τσίπρα, που επέβαινε σε αεροπλάνο, να διαβάζει περίφροντις τυπωμένες σελίδες με τη φίρμα της πανάκριβης παριζιάνικης διαφημιστικής εταιρίας Publicis Communications. Στον τίτλο του εγγράφου διακρινόταν «Rebranding Alexis Tsipras». Δηλαδή, «ξαναλανσάροντας τον Αλέξη Τσίπρα». Είναι προφανές ότι έπεσε παράς στη διαφημιστική και του έκανε μια προτασούλα για το πώς θα φτιασιδώσει με επικοινωνιακά τρικάκια το φρόκαλο της τετραετίας που κυβέρνησε. Αλήθεια, πώς μπορεί κάποιος που έχει γίνει παγκοσμίως ρεζίλι και έκανε μάγκα τον Μητσοτάκη να παραπλανήσει τόσο επιδέξια το πόπολο, ώστε να ξεχάσει τις Πρέσπες, τα κάπιταλ κοντρόλ, το κλείσιμο των τραπεζών, τα καραγκιοζιλίκια με τα νταούλια και τους χορούς που ΔΕΝ έκανε η Μέρκελ, τη 17ωρη διαπραγμάτευση, τους λαθρομετανάστες και άλλα τινά;
Κι η ιδέα του Τσίπρα ήταν… φαεινή∙ ακριβώς αυτό που χρειάζονταν ο λαός, η πατρίς, το έθνος, η εργατική τάξη, η παγκόσμια κοινότητα: ένα ίδρυμα που θα παρέχει πλήρη ενημέρωση στον -κρίσιμο για την πλανητική ευστάθεια- τομέα της advanced paparology. Οι σπουδές στην προηγμένη παπαρολογία, τα νεοταξικά κλισέ, η αριστερίστικη, δικαιωματιστική νεφελολογία, οι βαθυστόχαστες σαπουνόφουσκες και οι γλυκερές, λυρικότροπες μπουρδίτσες αποτελούν τη συνταγή της επιτυχίας για κάθε ηγέτη που θέλει να δαπανήσει κάποια από τα περισσεύματά του πριν τον καταπιεί το αχόρταγο έλος της αφάνειας.
Τα ιδρύματα και τα ινστιτούτα ζώντων και τεθνεώτων πολιτικών αρχηγών (που συνήθως επιδοτούνται από το κράτος, δηλαδή από τους μπατίρηδες) είναι οι σοβαροφανείς ταφόπλακες που βάζουν σχεδόν όλοι οι ασήμαντοι εθισμένοι στην εξουσία. Βολεύουν πέντε δέκα κολλητούς στα αδειανά από κόσμο και λαϊκό ενδιαφέρον γραφεία τους, κάνουν μια δυο εκδηλώσεις τον χρόνο, έρχονται μερικά κανάλια να δείξουν κάνα δίλεπτο στα μεσημεριανά δελτία ειδήσεων, βγαίνουν μισή ντουζίνα μονόστηλα στις σελίδες με τα παραπολιτικά και από δω παν κι οι άλλοι.
Αν ο Τσίπρας ήθελε στ’ αλήθεια να τραβήξει την προσοχή του κόσμου δεν χρειαζόταν όλη τούτη η ιδρυματική παπαροπλημμύρα. Θα αρκούσε να κάψει στην πλατεία Συντάγματος τη γραβάτα που του έκανε δώρο ο Ζάεφ για την προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών και να ζητήσει με δάκρυα στα μάτια συγγνώμη για την ζημιά που έκανε στο έθνος των Ελλήνων. Και πάλι αιώνιος ονειδισμός θα του άξιζε, αλλά ίσως σε μερικές χιλιετίες να θεμελίωνε το ελαφρυντικό της ειλικρινούς μεταμέλειας. Με τα ιδρύματα ουδέν καταφέρνει.
Μετά από μια πενταετία όπου έχουμε βιώσει στο πετσί μας τον μητσοτακισμο καλό θα ήταν να θυμόμαστε πως η κυβέρνηση του Τσίπρα ήταν η μοναδική που δεν έφαγε.
Και στην Ελλάδα μας μόνο αναμενόμενο δεν ήταν.
Για αυτό, ακόμη και αν δεν συμφωνεί κάποιος με τις πολιτικές που εφάρμοσε, οφείλει να του αναγνωρίσει πως ήταν τίμιος ως πρωθυπουργός αλλά και πως ήταν ένας πολιτικός που μίλησε πολιτικά έπραξε πολιτικά.
Στην δύσκολη περίοδο των μνημονίων είχαμε είχαμε πρωθυπουργό Τσίπρα και ΠτΔ Παυλόπουλο.
Σήμερα έχουμε Μητσοτάκη και Σακελλαροπούλου.
Αύριο ποιος ξέρει;
Μπορεί να έχουμε με απευθείας ανάθεση Χατζιδάκη και Τασούλα στα αντίστοιχα αξιώματα.
Ο Αλέξης δεν ήταν κακός ΠΘ. Ήταν βλάκας ΠΘ. Πίστευε ότι εάν έπεφτε με δύναμη πάνω σε τοίχο, θα έσπαγε ο τοίχος.