Του Α. Π. Δημόπουλου*
Δεν ξέρω που το θυμήθηκαν όλο αυτό το αφήγημα του «μένουμε Ευρώπη», αν κάνει κάτι το κεντρικό σποτ της «Νέας Δημοκρατίας» είναι να αναμασά μύθους που τους πληρώσαμε πανάκριβα -αυτή η «Ελλάδα της Ευρώπης» και των «χαμηλών φόρων» για την οποία κάνει λόγο ο κ. Μητσοτάκης είναι μια ανύπαρκτη Ελλάδα.
Και ο μεν ένας λόγος, φυσικά, είναι, ότι η Ευρώπη για την οποία επαίρεται ο κ. Πρωθυπουργός (η ευρωζώνη δηλαδή) είναι περιοχή υψηλών φόρων (οι μόνες χώρες με χαμηλούς φόρους στην Ευρώπη είναι εκείνες οι χώρες της Ανατολής, που έβαλαν φρένο στο ευρώ), οπότε, αν είναι όντως να μιλάμε με έπαρση για την συμμετοχή μας σε αυτήν την Ευρώπη, τότε, θα ήταν καλύτερα να μας υπόσχεται μια χώρα με πολύ υψηλούς φόρους, όπως άλλωστε τέτοια χώρα παραμένει επί των ημερών του (και παρά την περί του αντιθέτου προπαγάνδα) και η Ελλάδα.
Ο δε άλλος λόγος είναι, ότι αυτή η Ευρώπη αντισταθμίζει αυτό το αρνητικό των υψηλών φόρων με τρία θετικά. Πρώτον, ότι οι χώρες της διαθέτουν ευημερία με διαχρονική αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος σε όρους αγοραστικής δύναμης, οπότε οι (υψηλοί) φόροι καλύπτονται από ένα νοητό «υπερβάλλον», που δεν ανταγωνίζεται την ζωή του πολίτη. Δεύτερον, οι (υψηλοί) φόροι έχουν ανταποδοτικότητα. Τρίτον, υπάρχει μια κουλτούρα σεβασμού στον πολίτη, που χρηματοδοτεί το κράτος, το κράτος κατανοεί, ότι πλούτο παράγουν οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά (όχι το ίδιο) και δεν μετέρχεται «φορολογική τρομοκρατία».
Με άλλα λόγια, η Ελλάδα ούτε χώρα χαμηλών φόρων είναι ή θα γίνει (ούτως ή άλλως, όπως είπα, οι χαμηλοί φόροι ουδόλως χαρακτηρίζουν «την Ευρώπη»), ούτε, πολύ περισσότερο, αντισταθμίζει αυτούς τους υψηλούς φόρους με την ευημερία, την φορολογική ανταποδοτικότητα και την κουλτούρα φορολογικού σεβασμού, που επιτρέπει στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, να είναι μεν χώρες υψηλής φορολόγησης αλλά να είναι επίσης (ακριβώς γιατί διαθέτουν όλα τα παραπάνω) «ευρωπαϊκές» με μια δυνητικά θετική έννοια του όρου, δηλαδή να είναι χώρες μιας «έντιμης σοσιαλδημοκρατίας» -γιατί αυτό είναι τελικά η Ευρώπη, όποιος αναζητά περιοχές «φιλελευθερισμού», θα πρέπει να στραφεί σε Ασία και Λατινική Αμερική. Και ακριβώς, επειδή η Ελλάδα είναι μια χώρα με υψηλούς φόρους, που δεν διαθέτει όμως όλα τα παραπάνω, δεν είναι μια «ευρωπαϊκή» αλλά μια τριτοκοσμική χώρα. Ή μήπως αμφιβάλλετε;
Και για την μεν έλλειψη φορολογικής ανταποδοτικότητας θα επικαλεστώ την εντιμότητά σας, στην Ελλάδα ζείτε, όλοι γνωρίζετε τι προσφέρει «το κράτος» (από τις ανεπαρκείς υποδομές σχολείων, πανεπιστημίων και νοσοκομείων έως την εχθρική και εμπαθή συμπεριφορά γενικότερα των «υπηρεσιών» προς τον πολίτη, για να μην μιλήσω για τις συντάξεις πείνας, έναντι ληστρικών εισφορών, που εάν είχαν επενδυθεί άλλως, θα είχαν αποδώσει πολλαπλάσια).
Όσο για την ευημερία των Ελλήνων (σε μετρήσιμους όρους αγοραστικής δύναμης), από τότε που βρεθήκαμε στην σωστή πλευρά της ιστορίας και «στην Ευρώπη» (ως κομπορρημονεί στο γνωστό σποτ ο κ. πρωθυπουργός), μιλάνε οι αριθμοί.
Σήμερα, μετά σχεδόν πενήντα χρόνια στην «σωστή πλευρά της ιστορίας», είμαστε η φτωχότερη (πλην Βουλγαρίας) χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (σε όρους κατά κεφαλήν PPP) και σύντομα θα γίνουμε φτωχότεροι και της Βουλγαρίας. Και όλα αυτά, ενώ, όταν μπήκαμε «στην Ευρώπη», ακόμα και η Ισπανία και η Ιρλανδία (που σήμερα δεν μπορούμε, καν, να αντικρίσουμε) ήταν φτωχότερες από εμάς στους ίδιους όρους.
Ειλικρινά δεν βλέπω κάτι το «ευρωπαϊκό» σε όλα αυτά. Όπως φυσικά, ακόμα λιγότερο «ευρωπαϊκό» είναι το γεγονός, ότι αυτό το κράτος ασκεί μια διαχρονική φορολογική τρομοκρατία.
Στην πραγματικότητα, οι Έλληνες έχουν απέναντί τους ένα αδίστακτο «κράτος-ληστή». Γιατί δεν φθάνει μόνο, ότι οι υπέρογκοι φόροι, που μονίμως εισπράττει δεν έχουν ανταποδοτικότητα (που σημαίνει, ότι το κράτος κλέβει) αλλά επενδύει σε βία και τρομοκρατία κιόλας, τροφοδοτώντας συνεχώς κοινωνικούς αυτοματισμούς και διχόνοιες, στοχοποιώντας τους πάντες, ως φοροφυγάδες και δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα φόβου, εντός της οποίας ανθεί η διαφθορά.
Δεν ξέρω για ποιες «ευρωπαϊκές χώρες» φαντασιώνει ο κ. πρωθυπουργός, πάντως σε τέτοιες χώρες δεν ακούς στις ειδήσεις για εγκληματικές συμμορίες εφοριακών (όλοι θαύμασαν νομίζω τα ανθρωποειδή της Χαλκίδας, που τα βράβευαν κιόλας).
Ούτε φυσικά σε άλλες χώρες ο πολίτης καλείται να αποδείξει, σε σοβιετικού τύπου παρωδίες δικών, ότι δεν είναι φοροφυγάς, όπως στην μεταμνημονιακή Ελλάδα (εκεί, αυτό το αποδεικνύει η φορολογική αρχή).
Ούτε επίσης σε τέτοιες χώρες, εάν αμφισβητούσες τους φόρους θα εκβιαζόσουν επίσημα, όπως γίνεται στην Ελλάδα με τους ελεύθερους επαγγελματίες σήμερα, που για να αμφισβητήσουν τα σε βάρος τους (αυθαίρετα) τεκμήρια υπάγονται σε πολυετή έλεγχο επί παντός φορολογικού αντικειμένου και μάλιστα και για τους οικείους τους.
Ούτε επίσης, στις χώρες αυτές, το κράτος θα ζητούσε από τους πολίτες να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους από την αρχή (τα οποία ήδη σταδιακά δημεύει με τον ΕΝΦΙΑ), επικαλούμενο μια ανύπαρκτη «πυρασφάλεια», ώστε να απεκδυθεί τελείως την υποχρέωση πυρόσβεσης, που βαρύνει κάθε σοβαρό κράτος σε όλο τον κόσμο, εκτός του κράτους αυτού βέβαια, το οποίο θεωρεί «πυρόσβεση», να ανακοινώνει εκκενώσεις οικισμών «με τα χωνιά» και σαν να μην έφθαναν οι κλεπτοκρατικοί του φόροι για κάτι που δεν κάνει, να θέλει πλέον από τον πολίτη να καλύψει με πρόσθετο υπέρογκο κόστος του το αναπόφευκτο κενό.
Μόνο στο σποτ του κ. Μητσοτάκη αυτό το κράτος βίας και ληστείας μπορεί ποτέ, στα σοβαρά, να εκλαμβάνεται ως «ευρωπαϊκό».
*Πολιτικός Επιστήμων, Παν. Cambridge
