Το νέο status quo της πολιτικής ισχύος… ανατέλλει!

Του Αναστάσιου Β. Κακαράντζα

Οι ευρωεκλογές που πλησιάζουν δεν είναι μια χαλαρή τυπική διαδικασία, που είθισται να διεκπεραιώνεται με όρους αποδέσμευσης από τη λογική και τόνωση των συναισθημάτων. Η 9η Ιουνίου θα αποτελέσει το σημείο-ορόσημο για τη βιωσιμότητα της ευρωπαϊκής οικογένειας και τη σκιαγράφηση της μελλοντικής της πορείας. Μιας Ευρώπης που διολισθαίνει πολιτικά, μιας Ένωσης που στραγγίζεται οικονομικά και ολόκληρες κοινωνίες ασφυκτιούν από τη βάσανο της καθημερινότητας, υπό αβέβαιο σκοπό και ρόλο.

Η λεγόμενη «Δεξιά», που φιλελευθεροποιήθηκε στο έπακρο τις τελευταίες δεκαετίες, αποφαίνεται πως αδυνατεί να αντεπεξέλθει στα σημεία των καιρών και έχει απολέσει τη συνδεσιμότητα με τον κοινωνικό ιστό. Τα πάλαι ποτέ συντηρητικά πολιτικά σχήματα γονατίζουν υπό το βάρος του αδυσώπητου δικαιωματισμού και αποχρωματίζονται, απέχοντας παρασάγγας από τις μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές ιδέες που είχαν οραματιστεί μια Ευρώπη ισχυρή, αυτάρκη και αυτόφωτη. Αντικρίζουν τα γιγαντιαία προβλήματα που ταλανίζουν τον πολίτη με όρους οικονομισμού, ξεχνώντας προφανώς πως πρωτίστως το σφριγηλό πνεύμα και η άκαμπτη ηθική είναι αυτά που δίνουν το στίγμα του λελογισμένου ανθρωπισμού.

Από την άλλη, στο αριστερό πολιτικό πλαίσιο διαφαίνεται μια χαίνουσα πληγή που δεν λέει να επουλωθεί – η πληγή της αμετροεπούς συμπεριφοράς έναντι των «πιστεύω». Τα αριστερά κινήματα έχουν αποκοπεί από τον ομφάλιο λώρο των κοινωνικών πυρήνων. Πρωτίστως διότι οι συλλογιστικές τους παραπέμπουν σε κοινωνικά στερεότυπα των σοσιαλιστικών παραδείσων πεπερασμένων εποχών και δευτερευόντως διότι μεγάλη μερίδα της Αριστεράς αναλώνεται σε μια υποκριτική υπερευαισθησία διαλεκτικά, ενώ πρακτικά προωθεί το τέλος των κοινωνιών που  ευαγγελίζεται.

Διάγουμε την τελική ευθεία για τις ευρωκάλπες, και ουδείς τονίζει το φλέγον Ρωσοουκρανικό, που παραλύει ανεμπόδιστα την ευρωπαϊκή κινητικότητα. Ποιους συμφέρει η συνέχιση της εμπόλεμης κατάστασης και ποιοι είναι τα θύματα εν τέλει στον βωμό δημοκρατιών που υπνοβατούν; Ποιες είναι οι πολιτικές ανάσχεσης της συνεχούς αποβιομηχάνισης της Ευρώπης, σε αντιδιαστολή με την ανάδυση δυνάμεων εξ Ανατολών,  λόγω της ενεργειακής φτωχοποίησης και του ακλόνητου πληθωρισμού; Ποια θα είναι τα μέτρα που θα παρθούν στα υψηλότερα κλιμάκια για το ακανθώδες ζήτημα της αντιμετώπισης της μετανάστευσης; Ποια Ευρώπη θέλουμε και πού την οδηγούμε; Είναι ορισμένα ερωτήματα που χρήζουν πειστικής και κατηγορηματικής απάντησης, χωρίς υπεκφυγές και θεατρινισμούς.

Απόρροια αυτών των φλεγματικών πολιτικών, που επιδεικνύουν οι καθιερωμένες πολιτικές ελίτ όπως διαμορφώθηκαν μεταπολεμικά, είναι η ακμάζουσα άνοδος των λεγόμενων «ακροδεξιών ρευμάτων» που οικειοποιούνται τον ρόλο του προστάτη των ευρωπαϊκών αξιών και υιοθετούν ένα μοτίβο θεματοφύλακα τόσο αναφορικά με τα ευρωπαϊκά κεκτημένα όσο και επικρίνοντας σφοδρώς τις υπάρχουσες πολιτικές που αλλοιώνουν, σύμφωνα με τα ίδια, τη φύση της Ευρώπης. Εκκινώντας από τις αναπτυγμένες χώρες της Ένωσης, όπως η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία, θα επεκτείνουν τα πλοκάμια του σημειολογικού συμβολισμού  του σωτήρα και της καταδίκης του εσωτερικού κακού έως τις άκρες της ηπείρου. Μέσα στους στροβιλισμούς που θα προκύψουν θα συγκροτηθεί το νέο status quo της πολιτικής ισχύος.