Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ δεν ήταν έκπληξη το εγκώμιο που έπλεξε δημοσίως χθες, σε ραδιοφωνική του συνέντευξη, ο Κ. Μητσοτάκης στην Ιταλίδα ομόλογό του Τζ. Μελόνι, δηλώνοντας χαρακτηριστικά μάλιστα ότι «χαίρομαι να κάθομαι δίπλα της»…
Αν και έσπευσε να τη διαχωρίσει από τη Μαρίν Λεπέν, «προσπέρασε» πάντως (σκόπιμα) το γεγονός ότι οι δύο νέες σιδηρές κυρίες της ευρωπαϊκής σκηνής δεν είναι απλώς έτοιμες να συνεργαστούν, αλλά προτείνουν και μοντέλα που κάλλιστα θα μπορούσαν να εφαρμοστούν και σε εθνικό επίπεδο.
Ο κ. Μητσοτάκης δεν πήρε θέση (αλλά ούτε ρωτήθηκε) για το ότι, εκτός από την Ευρωβουλή, η «συζήτηση» ανάμεσα στις επικεφαλής των Fratelli d’Italia και Rassemblement Nationa μπαίνει σε ένα ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο, που εκ των πραγμάτων αγγίζει και την Ελλάδα!
Απαντώντας στην πρόσκληση της Λεπέν να συμπτύξουν κοινή ευρωομάδα, η Μελόνι το πήγε και παρακάτω. «Να δημιουργηθεί μια εναλλακτική, κεντροδεξιά πλειοψηφία στην Ευρώπη και να στείλουμε την Αριστερά στην αντιπολίτευση» είπε, θέτοντας τις βάσεις για τη μελλοντική συγκατοίκηση της ευρύτερης Δεξιάς «απέναντι στην Αριστερά»…
Σε πρώτη φάση, αυτό θα επέτρεπε -με βάση τους διαφαινόμενους συσχετισμούς της μεθεπόμενης Κυριακής- η νέα ηγεσία της Κομισιόν να εκλεγεί από το ΕΛΚ σε συνεργασία όχι με τους Σοσιαλιστές και τους κεντρώους Φιλελευθέρους, όπως το 2019, αλλά με το ανερχόμενο ισχυρό δίδυμο Μελόνι – Λεπέν.
Αυτός είναι και ο λόγος που η Γερμανίδα Φον ντερ Λάιεν -αν και για τους περισσότερους στις Βρυξέλλες θεωρείται «καμένο χαρτί»- έκανε προ ημερών θεαματική «κωλοτούμπα», καθώς δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να συνεργαστεί ως «Ούρσουλα 2024» με το ECR υπό τη Μελόνι, προκαλώντας αντιδράσεις ακόμη και από τον (καταρρέοντα πάντως) Όλαφ Σολτς.
Για τους παροικούντες είναι σαφές ότι μια τέτοια πρόβα δεν πρόκειται να περιοριστεί στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Άλλωστε, στη μία μετά την άλλη χώρα της Ευρώπης οι ισορροπίες αλλάζουν εντυπωσιακά, γέρνοντας ολοένα πιο δεξιά.
Ακόμη και στην Ολλανδία πήραμε προχθές μια καλή γεύση με τον σχηματισμό μεικτής κυβέρνησης πολιτικών και τεχνοκρατών του νεοσύστατου δεξιού συνασπισμού, ύστερα από τη μεγάλη νίκη του Κόμματος Ελευθερίας (PVV) του Βίλντερς. Αυτό θεωρείται ένα δυνατό πείραμα για την καινούργια εποχή στην οποία μπαίνουμε.
Οι περισσότεροι περιμένουν -και σωστά- ότι στις 9 Ιουνίου θα έχουμε τα «γεννητούρια» ενός νέου πολιτικού τοπίου σε όλο τον ευρωπαϊκό ορίζοντα, συμπεριλαμβανόμενης ασφαλώς της Ελλάδας, έστω με πιο αργό ρυθμό. Και, είτε ευοδωθεί είτε όχι η συγκόλληση με τη Λεπέν, η (όψιμη φίλη του Κυριάκου) Τζόρτζια έθεσε καθαρά τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ Δεξιάς – Αριστεράς που η πολιτική και κοινωνική νομοτέλεια επιτάσσει. Με τη βαθιά ιδεολογικοπολιτική μετάλλαξη που έχει επιβάλει στη Ν.Δ., όμως, ο (ήδη ζαλισμένος) κ. Μητσοτάκης, πού χωράει σε όλο αυτό;
