Του Απόστολου Αποστόλου*
Στην ευθεία της πολιτικής ζωής ποτέ δεν εμφανίζονται τα προβλήματα, στους κατήφορους και στις στροφές, δηλαδή εκεί που τα προβλήματα πυκνώνουν και μας τυλίγουν, εκεί που οι καιροί θέλουν τόλμη και αξιοπρέπεια εκεί βλέπεις τα μεγέθη των πολιτικών και το ύψος του λαού.
Μόλις οι διαχρονικοί μας εχθροί αρχίζουν να διεκδικούν και να απαιτούν μείωση της εθνικής μας αυτοτέλειας, τότε εμφανίζεται και το μπόι της αξιοπρέπειας των πολιτικών και των πολιτών. Βέβαια το μπόι είναι ανάλογο με το μέτρο που χρησιμοποιούμε. Αν πάρεις ως μέτρο παραβολής και σύγκρισης το 1881 τότε η χώρα μας φαίνεται κοντή, αν πάρεις όμως ως μέτρο παραβολής το 1950 τότε φαίνεται να είναι σχετικά ψιλότερη. Διαβάζοντας βέβαια τις ενδείξεις του μέτρου ανάλογα με τις χρονικές περιόδους.
Να όμως που οι πρωτοκεράτοπες με τα κινούμενα σαγόνια, Τουρκία, Σκόπια, Αλβανία, συντονισμένες βάζουν νέο πήχη για τα όρια της κυριαρχίας μας και της αξιοπρέπειάς μας. Με συμφωνημένη στάση οι παραπάνω χώρες και προσαρμοσμένες σε κοινή στρατηγική συνεφέλκουν τις προϋποθέσεις απαίτησης απέναντι στην Ελλάδα. Είμαστε λοιπόν στη στιγμή εκείνη η οποία θα δείξει αν το εγχώριο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα κληρονομημένο από τα περιεχόμενα των κυβιστήσεων και των σαλτιμπαγκισμών των Μαυροκορδάτων και Κολέττηδων, (σύστημα της κάμψης και της λυπητερής παραχώρησης, το οποίο παραμένει ακέραιο μέσα στη σύγχυσή του και τον παραλογισμό του) αν θα βουλιάξει και πάλι στις ροές της συνθηκολόγησης με τις ίδιες υποχωρήσεις και τις ίδιες παραχωρητικές αφασίες.
Δεν έχεις παρά να ακούσεις τα άδεια φωνήεντα των πολιτικών μας για τα εθνικά θέματα (μια ομοφωνία που μπερδεύεσαι να καταλάβεις αν ακούς την κ. Μπακογιάννη ή την κ. Αχτσίογλου, τον κ. Μητσοτάκη ή τον κ. Κασσελάκη) να συνθέτουν ως μαέστροι την ελλαδογεωμετρία του μέλλοντος με την ίδια παραδοχή της υποχωρητικής έλξης που διέτρεχε το νεοελληνικό κράτος στις παρακμιακές του εξελίξεις.
Οι πολιτικοί μας σώζουν με κάθε τρόπο και κάθε μέσο τα πρότυπα διακυβέρνησης που διασχίζουν την τροχιά και την ακολουθία της ιστορικής παρακμιακής πολιτικής μας. Χθες οι πολιτικές πλεγματικές ηγεσίες μας, ακουμπούσαν στις θεωρίες των συμμαχιών που λειτουργούσαν δήθεν ως ομπρέλα, αλλά εκείνες (οι συμμαχίες) σκηνοθέτησαν με κατάπληκτη αμεσότητα τα δεινά μας, προσφυγιές (Μ. Ασία), πραξικοπήματα και εισβολές (Κύπρος).
Και σήμερα οι μετανεωτερικοί μας πολιτικοί με τον ίδιο άμετρο κώδικα κατάταξης των πραγμάτων πάλι τους συμμάχους λιβανίζουν παίρνοντας από εκείνους τη γεωδιαιτητική συνταγή που θα πρέπει να ακολουθήσουμε. Αυτοί και πάλι (οι σύμμαχοι) θα ορίσουν το περιεχόμενο και τον χάρτη του πεπρωμένου μας. Βέβαια οι πολιτικοί δημοκράτες των καλών ευκαιριών τη συνταγογραφούμενη γεωδιαιτητική των συμμάχων την κάνουν σημαία προόδου και προμελετημένη αυθάδεια ως απάντηση σε όσους αμφισβητήσουν το συμμαχικό κολχόζ. Ο Οδυσσέας Ελύτης έλεγε: «Τρώγε την πρόοδο με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της»! «Αρκεί να ξέρεις κάποτε και να τα φτύνεις», πρόσθετε η Ιουλίτα Ηλιοπούλου.
Η πολιτική πρόοδος μας χρέωσε με καταναγκαστικές νευρώσεις, με νομοκανονιστικές δομές τρύπιες, σαν τις τρύπιες τσέπες του καραγκιόζη και έσπρωξε τις απελπισμένες ελπίδες μας, στον αριβισμό, τη ρουσφετολογία, τη γραφειοκρατία, τον νεποτισμό κλπ. Μιλάνε με έπαρση οι πολιτικοί μας πατέρες για την πολιτική ορθότητα (ο Ουμπέρτο Έκο θεωρούσε ότι η πολιτική ορθότητα θα εξελιχθεί σε έναν νέο φονταμενταλισμό) ως δείγμα του νέου πολιτικού ευγενισμού. Εργαλειοποιούν έτσι το νέο ευαγγέλιο της πολιτικής που ακούει στο όνομα πολιτική ορθότητα και πνίγονται στα clichés της μονοδιάστατης και αβυσσαλέας ανοησίας.
Και το ερώτημα όχι προς τα αποδημητικά πουλιά, ούτε προς τις πεταλούδες (Danaus Plexippus), αλλά προς τους πολίτες της χώρας, θα παραμείνουν ακόμη γονατισμένοι υπερασπιστές στα ξεθωριασμένα σύμβολα μιας εξουσίας που δανείζεται λάμψη από το τίποτα και δύναμη από την αφέλεια της δικής τους ανεπάρκειας;
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
